Βασανιζόταν, λέει το χωριό, από ανελέητη ανομβρία. Τελικώς, πήρε την υπόθεση στα χέρια του ο Ναστραντίν Χότζας. Έδειξε στους χωριανούς τον απέναντι λόφο. «Τον βλέπετε;» τους είπε. Θα συγκεντρωθείτε το απόγευμα όλοι εκεί, θα προσευχηθώ και θα βρέξει. Υπάκουσαν όλοι. Άρχισε ο Χότζας τις προσευχές του. Μα από βροχή σταγόνα. Επίμονα ξάστερος ο ουρανός. Και ας μουρμούριζε και ξαναμουρμούριζε τις προσευχές του ο Χότζας. Ώσπου έδειξαν οι χωρικοί να χάνουν την υπομονή τους: «Που ΄ναι η βροχή που μας υποσχέθηκες, Χότζα μας;» Και η απάντησις του Ναστραντίν: «Εγώ φταίω για αυτό ή η δική σας απιστία;» Διαμαρτυρίες των χωριανών: «Άπιστοι εμείς; Γιατί Χότζα μας;» Κι εκείνος: «Βεβαίως και άπιστοι! Ήρθατε εδώ χωρίς ομπρέλλα!».
(Εστία, 15/3/2007)