Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Υπάρχουν τομείς δημόσιας δράσης σε αυτή την χώρα στους οποίους είμαστε πρωτοποριακοί και πραγματικά καινοτόμοι. Δεν υπάρχει άλλη γωνιά της γης που νόμοι να ψηφίζονται από το Κοινοβούλιο αλλά να εφαρμόζονται μοναχά εάν και όταν αποφασίζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Η φράση «από την Δευτέρα ο νόμος θα εφαρμοσθεί αυστηρά» είναι σίγουρο πως δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα της γής! Ένας νόμος είτε ισχύει είτε δεν ισχύει. Δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζεται κατά ποσόστωση. Πολύ περισσότερο μάλιστα, ένας νόμος που ψηφίζεται δεν μπορεί παρά να ισχύει...
Εδώ όμως έχουμε το αξιοπερίεργο φαινόμενο νόμοι να ισχύουν αλλά να μην εφαρμόζονται. Και μάλιστα, είτε να ετοιμάζονται να ψηφισθούν καινούργιοι για να ...ρυθμίσουν ακριβώς τα ίδια ζητήματα (!) είτε να καλούνται κοινωνικές ομάδες σε «διάλογο» με στόχο την ρύθμιση θεμάτων που όμως τελεσίδικα έχουν αντιμετωπισθεί από υπάρχοντες –αλλά μη εφαρμοζόμενους– νόμους!
Στην πρώτη περίπτωση, υπάγεται η φασαρία που τον τελευταίο καιρό γίνεται για το πανεπιστημιακό άσυλο. Με βάση την υπάρχουσα νομοθεσία, οι δημόσιες αρχές ασφαλείας του τόπου έχουν δικαίωμα παρέμβασης –δίχως την έγκριση ουδενός– σε πανεπιστημιακούς χώρους εφ’ όσον ασκούνται κακουργηματικές πράξεις. Μιά διάταξη νόμου όμως, η οποία ουδέποτε εφαρμόσθηκε. Παρά τις προφανείς παράνομες πράξεις που κατά καιρούς συνέβαιναν σε χώρους των ΑΕΙ (εμπρησμοί, κλοπές υλικού, κρυτπόμενοι κουκουλοφόροι που επιτίθενται σε αστυνομικούς ή σε ανύποπτους ιδιώτες, άγνωστοι πλανόδιοι με «σκοτεινά» εμπορεύματα, προπηλακισμοί καθηγητών και «χτίσιμο» των γραφείων τους). Για να μην σημειώσω επίσης πως παραβιάζεται και το Σύνταγμα. Που προβλέπει ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Ενώ παρεμποδίζονται βίαια οι παραδόσεις μαθημάτων, φιμώνονται αντιφρονούντες φοιτητές και τρομοκρατούνται καθηγητές! Παρά ταύτα, η κυβέρνηση αποφάσισε να νομοθετήσει και πάλι. Εισάγοντας σχεδόν ταυτόσημες ρυθμίσεις. Με άγνωστη προοπτική.
Ποιό είναι το νόημα της «συμμετοχής» των φοιτητών (έστω και με καθολική ψηφοφορία) στην εκλογή πρυτάνεων; Τί γνώση μπορεί να έχει ένας πρωτο-εισερχόμενος στα ΑΕΙ νεαρός για τα προσόντα ανάδειξης κάποιου καθηγητή σε πρύτανη; Και το ίδιο ισχύει ασφαλώς και για την παραδοξότητα να ψηφίζουν για πρύτανη οι καθαρίστριες, οι κηπουροί και οι φύλακες μιάς πανεπιστημιακής σχολής. Πουθενά στη γη δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κατά την ίδια λογική και οι Υπουργοί δεν θα έπρεπε να επιλέγονται από τον Πρωθυπουργό αλλά από μιά ολομέλεια υπαλλήλων του εκάστοτε Υπουργείου, ομάδων συναλλασσόμενων με αυτό και από τον τροχονόμο της πιό κοντινής γωνίας. Όπως και η θεραπεία για κάθε ασθένεια θα έπρεπε να αποφασίζεται σε ψηφοφορία ανάμεσα στους αρρώστους, τους γιατρούς και τις νοσοκόμες!
Τέτοιες ρυθμίσεις είναι ακριβώς που καλλιεργούν, με τη συμμετοχή ουσιαστικά του κράτους, την αυθαιρεσία, την ατιμωρησία και τελικά τη γενική παρανομία. Το κλίμα που δημιουργείται είναι αυτό που ενθαρρύνει την εμφάνιση αγωνιστών και επαναστατών εκ τους ασφαλούς. Σίγουρα μοναχά στην Ελλάδα υπάρχουν αγωνιστές –αμφισβητίες του συστήματος– που απαιτούν (αυτοί και συχνά τα κόμματα στα οποία ανήκουν ή/και οι οικογένειές τους!) από το σύστημα να μην αντιδρά και να μην αμύνεται. Σε κάθε χώρα της γης η πάλη και η αμφισβήτηση συνδέεται πάντα με τις συνέπειες που οι όποιοι αγωνιστές υφίστανται. Μοναχά στην Ελλάδα οι αγώνες προϋποθέτουν την εξασφάλιση της ατιμωρησίας των «αγωνιστών»!
Στη δεύτερη περίπτωση υπάγεται η προσπάθεια του Υπουργού Δημόσιας Τάξης να κανονίσει, μέσω διαλόγου με διάφορους κομματικούς και κοινωνικούς φορείς, τον έλεγχο και τον περιορισμό των διαδηλώσεων και των κινητοποιήσεων σε δημόσιους χώρους. Υπάρχει όμως νόμος που ορίζει πως είναι αδίκημα –και συνεπώς απαγορεύεται– η παρακώλυση των συγκοινωνιών. Και που βέβαια δεν εφαρμόζεται. Είναι προφανές πως οι προσπάθειες της κυβέρνησης να συνεννοηθεί με τους εμπλεκόμενους (αν και δεν είναι σαφές ποιοί ακριβώς είναι αυτοί) αποσκοπούν στην προώθηση κάποιας νέας νομοθετικής ρύθμισης. Που είναι αμφίβολο και πάλι πως θα υπάρξει κυβέρνηση αποφασισμένη να την εφαρμόσει.
Το χειρότερο όμως είναι πως οι περισσότερες από τις παρανομίες αυτές προαναγγέλλονται. Σίγουρα, κατά απόλυτη παγκόσμια πρωτοτυπία. Πανεπιστημιακοί λ.χ. καθηγητές και βοηθοί κατηγορηματικά δηλώνουν πως δεν θα εφαρμόσουν τον καινούργιο νόμο. Ενώ οι συνδικαλιστές των αγροτών αλαζονικά ανακοινώνουν την πρόθεσή τους να κλείσουν την εθνική οδό. Παρεμποδίζοντας έτσι την κυκλοφορία και χωρίζοντας την Ελλάδα στα δύο. Με τον ίδιο τρόπο άλλοι προαναγγέλλουν την κατάληψη γραφείων νομαρχιών, δήμων, υπουργείων, δημοσίων επιχειρήσεων, σχολείων και πανεπιστημίων. Και οι αρχές απλά παρακολουθούν. Φροντίζοντας ουσιαστικά για την ασφάλεια των καταληψιών. Και την αποτροπή κάθε τυχαίας ή σκόπιμης παρεμπόδισής τους!
Με τον τρόπο αυτό οι δημόσιες αρχές όχι μόνο δεν εφαρμόζουν τον νόμο - όπως έχουν υποχρέωση- αλλά, αντίθετα, συμμετέχουν ενεργά στην διενεργούμενη παρανομία. Καθιερώνοντας έτσι μιά μοναδική περίπτωση για ολόκληρο τον κόσμο. Μιά χώρα δηλαδή που ψηφίζει νόμους με την προφανή απόφαση όχι μόνο να μην τους εφαρμόσει αλλά και με την πρόθεση να χρησιμοποιήσει τα μέσα που έχει το κράτος στη διάθεσή του για να τους παραβιάσει!
Σε αυτό το πολιτικό κλίμα και σε αυτή την χώρα κάποιοι προσβλέπουν στην προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό. Για ανάπτυξη και ευημερία. Είμαι σίγουρος πως θα περιμένουν για πολύ ακόμη...
(Από την ΕΣΤΙΑ)