Το μεγαλύτερο ίσως ψέμα το οποίο ειπώθηκε και κυριάρχησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια ήταν το περί μελλοντικής εντάξεως της Τουρκίας ως πλήρους μέλους. Στις 3 Οκτωβρίου 2005 οι Ευρωπαίοι ηγέτες υπέγραψαν την συμφωνία ενάρξεως των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, αν και εγνώριζαν ότι η διαδικασία αυτή δεν επρόκειτο να καρποφορήση. Όχι μόνον διότι η Τουρκία δεν ανταπεκρίνετο στους όρους εντάξεως, αλλά διότι κατά βάθος η χώρα αυτή ήταν ανεπιθύμητη από τους ιδίους τους Ευρωπαίους.
Στροφή στην Γαλλία
Τότε ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερύ Ζισκάρ ντ' Εσταίν προσπάθησε να μεταπείση τους Ευρωπαίους ηγέτες, αλλά ματαίως. Ο αρχιτέκτων του ευρωσυντάγματος διέβλεπε -και ορθώς- ότι η έναρξις ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία θα διεκύβευε και το ίδιο το ευρωσύνταγμα. Ετόνιζε ότι αν ετίθετο σε ισχύ το ευρωσύνταγμα, μελλοντικώς η Τουρκία θα είχε -λόγω του τεραστίου πληθυσμού της- βαρύνοντα λόγο στα ευρωπαϊκά όργανα. Και αυτό οι Ευρωπαίοι ουδέποτε θα το απεδέχοντο. Επομένως ή δεν θα ενταχθή ποτέ η Τουρκία -οπότε την κοροϊδεύουμε- ή θα αλλάξη το ευρωσύνταγμα.
Τελικώς το ευρωσύνταγμα δεν χρειάσθηκε να αλλάξη, αφού δεν πρόλαβε καν να ψηφισθή. Μάλιστα το οξύμωρο είναι ότι καταψηφίσθηκε τον Μάιο 2005 από τους Γάλλους, σε δημοψήφισμα το οποίο προκήρυξε ο εκ των πρωτοστατών της ενάρξεως των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, Ζακ Σιράκ. Και μεταξύ των λόγων γιά τους οποίους οι Γάλλοι κατεψήφισαν το ευρωσύνταγμα ήταν η φοβία που τους διακατέχει για την ανεργία, η οποία εν πολλοίς αποδίδεται και στην διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ήταν δηλαδή μία ψήφος αποδοκιμασίας προς τον Γάλλο Πρόεδρο και την απόφασή του να προχωρήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία.
Τώρα λοιπόν, που ο Σιράκ απέρχεται από την Προεδρία, οι υπόψηφιοι για το αξίωμα έχουν υιοθετήσει τελείως διαφορετική θέση στο θέμα της εντάξεως της Τουρκίας. Ο Νικολά Σαρκοζύ υπήρξε εξ αρχής πολέμιος της τουρκικής εντάξεως και προτείνει εναλλακτικώς την συγκρότηση μιάς ενώσεως μεσογειακών χωρών. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ είχε πρόσφατα καταπλήξει με τις ανιστόρητες δηλώσεις της, όταν παρομοίασε την τουρκική ένταξη με την ελληνική! Ήδη όμως, η ηγέτις των Σοσιαλιστών αναγκάσθηκε να ανασκευάση την δήλωση εκείνη και να διατυπώση και αυτή επιφυλάξεις γιά την τουρκική ένταξη. Σε ανάλογη γραμμή κινείται και ο ηγέτης των κεντρώων Φρανσουά Μπαϋρού. Επομένως ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της Γαλλίας βλέπει πλέον το θέμα της Τουρκίας με ρεαλισμό και αποκηρύσσει τα ψέματα του παρελθόντος.
Η στάσις της Γερμανίας
Το ίδιο έχει αρχίσει να διαφαίνεται και στην Γερμανία. Εκεί οι υποστηρικτές της τουρκικής εντάξεως είναι οι Σοσιαλδημοκράτες που απευθύνονται και σε Τούρκους μετανάστες ψηφοφόρους. Αντίθετα, οι Χριστιανοδημοκράτες ήταν πάντοτε κατά της τουρκικής εντάξεως. Αλλά τον Νοέμβριο 2005, όταν η εκλεγείσα Αγγελα Μέρκελ αναγκάσθηκε να συνεργασθή με τους Σοσιαλδημοκράτες, έβαλε νερό στο κρασί της γιά το θέμα Τουρκίας. Τώρα όμως, η Γερμανίς Καγκελάριος δεν μασάει τα λόγια της. Προ ημερών εδήλωσε ότι γιά να καταστούν πράγματι στενές οι σχέσεις Ευρώπης-Τουρκίας θα απαιτηθούν 50 χρόνια!
Επί τρία χρόνια, όλο το θέμα της τουρκικής εντάξεως εστηρίζετο σε κραυγαλέα ψέματα. Στα οποία είχε συνταχθή και η χώρα μας, η οποία δεν θέλει να εμφανίζεται ως πολέμιος της τουρκικής εντάξεως. Στην Ελλάδα και τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) φέρεται να υποστηρίζουν την τουρκική ένταξη, όταν η συντριπτική πλειονότης της κοινής γνώμης (άνω του 70%) τάσσεται εναντίον της τουρκικής εντάξεως.
Όμως τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Η αδιαλλαξία της Άγκυρας έχει αναγκάσει τους Ευρωπαίους ηγέτες να αλλάξουν στάση γιά το θέμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Στην Γαλλία, οι υποψήφιοι γιά την Προεδρία λαμβάνουν ξεκάθαρη θέση κατά της τουρκικής εντάξεως. Το ίδιο και η ηγεσία της Γερμανίας. Απομένει λοιπόν, οι θέσεις αυτές να καταστούν και επίσημη θέσις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
(ΕΣΤΙΑ, 20/3/07)