την Παγκόσμια Ημέρα Ανέμου. «Οι τρεις αυτές κατηγορίες αποτελούν ένα ενιαίο και συμπληρωματικό σύνολο, το οποίο αθροιστικά μπορεί να ξεπεράσει τα επόμενα πέντε χρόνια τα 8 δισ. ευρώ σε επενδύσεις, αθροίζοντας στο ΑΕΠ, 1,5% πρόσθετη ανάπτυξη στη διάρκεια της αντίστοιχης περιόδου και δημιουργώντας τις βάσεις για να γίνει η Ελλάδα, στη δεκαετία του 2030, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της, καθαρός εξαγωγέας ενέργειας, και ‘μπαταρία’ του ευρωπαϊκού νότου που είναι, στο σύνολό του, κατ΄εξοχήν εισαγωγέας ενέργειας», τόνισε ο κ. Περιστέρης.
«Δυστυχώς, μία προσπάθεια που είχαμε ξεκινήσει το 2010 για τα θαλάσσια αιολικά σταμάτησε με απόφαση της τότε κυβέρνησης, όμως η τεχνολογική πρόοδος που έχει μεσολαβήσει στο μεταξύ επαναφέρει και την αξιοποίηση του θαλάσσιου αιολικού δυναμικού στο προσκήνιο. Ελπίζουμε ότι μετά τις εκλογές, όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, θα βάλει στην κορυφή των προτεραιοτήτων της την προώθηση των επενδύσεων σε ΑΠΕ, Αποθήκευση και Διασυνδέσεις. Το λέω αυτό, γιατί δυστυχώς, μέχρι σήμερα η ελληνική πολιτεία, παρά τις επιμέρους προσπάθειες, δεν έχει ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες κι απαιτήσεις των καιρών. Οι διασυνδέσεις έχουν καθυστερήσει δραματικά με σημαντικότατες συνέπειες, οικονομικές και περιβαλλοντικές. Π.χ. η Κρήτη κινδυνεύει να μείνει χωρίς ρεύμα, ενώ όλοι οι αρμόδιοι γνώριζαν εδώ και πολλά χρόνια ότι θα φτάναμε στο σημερινό αδιέξοδο. Την ίδια στιγμή, οι καταναλωτές πληρώνουν μέσω των ΥΚΩ τεράστια ποσά ετησίως λόγω της έλλειψης των διασυνδέσεων» υπογράμμισε ο ίδιος.
Στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που διοργάνωσαν ο Ελληνικός Σύνδεσμος Ηλεκτροπαραγωγών από ΑΠΕ (ΕΣΗΑΠΕ) και η Ελληνική Επιστημονική Ένωσης Αιολικής Ενέργειας (ΕΛΕΤΑΕΝ) τονίστηκε, μεταξύ άλλων, πως στις πρόσφατες ευρωεκλογές, το «πράσινο κύμα» αποτέλεσε μία μικρή έκπληξη. Οι πολίτες διέψευσαν τις ανησυχίες για τη μεγάλη άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και του λαϊκισμού και στράφηκαν προς θετικές απαντήσεις στα προβλήματα, γεγονός που συνιστά μια πολιτική μεταβολή.
Οι ομιλητές τόνισαν επίσης πως, η Ελλάδα ακολουθεί έως σήμερα μια αντιφατική πολιτική. Έχει θέσει στόχους ΑΠΕ για το 2030 αλλά δεν έχει καταρτίσει ένα σαφές και συγκεκριμένο σχέδιο δράσης για την παρακολούθηση της πορείας επίτευξης αυτών των στόχων. Ταυτόχρονα, επιμένει σε μια ήπια προσαρμογή του ενεργειακού της συστήματος η οποία απέχει από το να είναι συμβατή με τη Συμφωνία του Παρισιού για περιορισμό της αύξησης θερμοκρασίας αρκετά κάτω από δύο βαθμούς Κελσίου. Η πολιτική αυτή αγνοεί το γεγονός ότι η αιολική ενέργεια, όπως και άλλες Α.Π.Ε. είναι σήμερα η φθηνότερη μορφή ηλεκτροπαραγωγής.
Η πολιτική της ήπιας προσαρμογής θα αποτύχει με αρνητικές συνέπειες για το Περιβάλλον και την Οικονομία. Αντί να πελαγοδρομεί, η Ελλάδα πρέπει να καθορίσει τον τρόπο και το χρόνο που θα επιτύχει την αξιοποίηση του 100% βεβαιωμένου ενεργειακού της πόρου, που είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και ιδιαίτερα η αιολική ενέργεια. Απαιτείται συγκεκριμένος ενεργειακός σχεδιασμός που θα περιλαμβάνει: Προτεραιότητα στις πολύ μεγάλες επενδύσεις που είναι απαραίτητες για την επίτευξη των στόχων και μεγάλα αιολικά πάρκα, χερσαία και θαλάσσια.
Αυτό απαιτεί:
Ξεκάθαρο, αντικειμενικό και απλό αδειοδοτικό πλαίσιο με αξιοποίηση των τεχνολογιών πληροφορικής και GIS.
Συγκεκριμένο πρόγραμμα διαγωνισμών που θα καθορίζεται με βάση τις ανάγκες επίτευξης των στόχων.
Αποσαφήνιση του καθεστώτος αποζημίωσης των ειδικών έργων (όπως π.χ. αυτών με υποθαλάσσιες διασυνδέσεις)
Αξιοποίηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας για τον καθορισμό της αποζημίωσης με κατά περίπτωση απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (individual notification) για έργα άνω των 250MW, αλλά και μείωση του ορίου αυτού ώστε να ανταποκρίνεται στα Ελληνικά δεδομένα.