στον πυρηνικό αντιδραστήρα 4, να λειτούργησε, πιθανώς, ευεργετικά για την άγρια πανίδα και χλωρίδα στην περιοχή. Η έκταση των 2,600 τετραγωνικών χιλιομέτρων της απαγορευμένης ζώνης, μετατράπηκε σε ιδανικό καταφύγιο για ζώα και φυτά, κυρίως επειδή οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις πόλεις τους.
Η φυγή του ανθρώπου ωφέλησε πρώτα και κύρια τα φυτά, χάρη στη μοναδική ικανότητα που έχουν να αντέχουν στις καρκινογόνες παρενέργειες της ραδιενέργειας, με τα δέντρα, τους θάμνους και τα λουλούδια να παραμένουν σχεδόν ανεπηρέαστα από την καταστροφή. Ακόμη και στις πλέον ραδιενεργές περιοχές, οι ειδικοί τονίζουν ότι η βλάστηση άρχισε να ανακάμπτει μόλις 3 χρόνια μετά την πυρηνική έκρηξη του 1986.
Σύμφωνα με τις σχετικές επιστημονικές αναφορές, ζώα της άγριας πανίδας όπως οι λύκοι, τα αγριογούρουνα και οι αρκούδες επέστρεψαν στα πυκνά δάση που περιβάλλουν την περιοχή πέρξ του πυρηνικού αντιδραστήρα.
Όπως επισημαίνει ο βιοχημικός στο Πανεπιστήμιο του Γουεστμίνστερ, Στιούαρτ Τόμσον, «σε ένα βαθμό η καταστροφή του Τσέρνομπιλ αποδεικνύει το μέγεθος της βλαπτικής μας επίδρασης στον πλανήτη. Όσο καταστροφική κι αν ήταν η έκρηξη στον πυρηνικό αντιδραστήρα, ήταν στην πραγματικότητα λιγότερο ισοπεδωτική στο τοπικό οικοσύστημα απ’ όσο ήταν η ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή. Με την απομάκρυνσή μας από εκεί, η φύση βρήκε τον αναγκαίο ζωτικό χώρο για να επανακάμψει», τόνισε ο ίδιος και πρόσθεσε: «Πλέον, πρόκειται, ουσιαστικά, για ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά καταφύγια στην Ευρώπη και το οικοσύστημα εκεί συντηρεί περισσότερη άγρια ζωή απ’ ό,τι προηγουμένως. Ακόμη κι αν σε ατομικό επίπεδο ο κύκλος ζωής διαρκεί κατά τι λιγότερο, εξαιτίας των συνεπειών της ραδιενέργειας».
Τα υψηλά επίπεδα της ραδιενέργειας είναι απαγορευτικά για την ανθρώπινη ζωή, καθώς τα ζωικά κύτταρα χρειάζονται όλες τις πληροφορίες που εμπεριέχονται στο DNA τους, προκειμένου να λειτουργήσουν σωστά. Η άμεση επαφή με υψηλα επίπεδα ραδιενέργειας σημαίνει θάνατο, ενώ τα χαμηλότερα επίπεδα ραδιενέργειας ταυτίζονται με την εμφάνιση καρκίνου και άλλων βλαπτικών μεταλλάξεων.
Στην περίπτωση των φυτών, τα πράγματα είναι σαφώς πιο διαφορετικά. Τα φυτικά κύτταρα είναι πιο ευπροσάρμοστα καθώς μεταβάλλουν τον τρόπο λειτουργίας τους ανάλογα με το περιβάλλον που διαβιούν. Και αυτό συνέβη και στην περίπτωση της απαγορευμένης ζώνης στο Τσερνόμπιλ.
Η προσαρμοστικότητά τους περιλαμβάνει, ακόμη, την τάση τους να γίνονται ψηλότερα, ή οι ρίζες τους να φτάνουν βαθύτερα στη γη, ανάλογα με τα χημικά ερεθίσματα και τα δεδομένα που λαμβάνουν από το περιβάλλον, στην προσπάθειά τους να βρουν καλύτερες συνθήκες. Εξάλλου, τα φυτικά κύτταρα, σε αντίθεση με τα κύτταρα των ζώων, είναι σε θέση να δημιουργήσουν νέους τύπους κυττάρων και να αντικαταστήσουν ευκολότερα αυτά που νεκρώνουν. Στην περίπτωσή τους, οι μεταλλάξεις δεν είναι πάντοτε καταστροφικές, ή θανατηφόρες, όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους και τα ζώα.
Τα παραπάνω σημαίνουν πως οι ραδιενεργές βλάβες γίνονται ευκολότερα ανεκτές από τα φυτά από ό,τι στα ζώα και η θεραπεία τους είναι και ευκολότερη και αποτελεσματικότερη, σύμφωνα με τον Στιούαρτ Τόμσον. Εκτός όλων τούτων, τα φυτά φαίνεται να έχουν μηχανισμούς αυξημένης αντίστασης στη ραδιενέργεια, που είναι εντυπωμένοι βαθιά στο γενετικό παρελθόν τους.
Σύμφωνα με τον Βρετανό βιοχημικό, κατά τα πρώτα βήματα της ζωής στον πλανήτη Γη, τα επίπεδα ραδιενέργειας στο περιβάλλον ήταν πολύ υψηλά και τα φυτά χρειάστηκε να προσαρμοστούν για να επιβιώσουν. Ως αποτέλεσμα τούτου, τα φυτά επιβίωσαν της πυρηνικής έκρηξης στο Τσερνόμπιλ, παρέχοντας φυσικό καταφύγιο στην άγρια ζωή που ενθαρρυμμένη από την απουσία του ανθρώπου επανέκαμψε. Σήμερα, 33 χρόνια από το πυρηνικό ατύχημα, η φύση οργιάζει, όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.