Μία ομάς μπάσκετ-μπώλ και μία «κυβερνητική ομάς» (ΚΟ) έχουν μερικά κοινά σημεία: Αμφότερες στηρίζονται στην «βασική πεντάδα» με άλλους τόσους αναπληρωματικούς – όχι πάντως 50 «παίκτες» όσους η ΚΟ της ΝΔ. Και οι δύο βασίζονται στην άμυνα, 

διότι εάν ο αντίπαλος καταλάβει την ρακέτα, τότε όσους πόντους και αν σημειώσει η ομάδα χάνει από τους εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς – και η ΚΟ της ΝΔ έχει κυρίως εσωτερικούς (βλ. κατωτέρω). Τέλος, το κόστος εκάστης Ομάδος πρέπει να υστερεί των εσόδων του θεάματος - άλλως χρεωκοπούν, η ΚΟ της καλαθοσφαίρας στο πρωτάθλημα και της ΝΔ στην συνείδηση των ψηφοφόρων.

Η μεν «αυτοδυναμία» των 158 εδρών της ΚΟ ΝΔ είναι ευάλωτος, ο δε αντίπαλος καραδοκεί να επωφεληθή από τα λάθη τακτικής, με το ισχυρό 32% που πήρε στις εκλογές.

Εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες των ομάδων που ατυχώς παρείδον αμφότεροι «ομαδάρχες», αν και έχουν παίξει μπάσκετ την εποχή της αθωότητός τους.

Ο πρωθυπουργός και οι 50 υπο-εργοί του -τινές άνευ υπουργικού έργου- χρειάζονται καμμιά 100σταριά «Μερσεντές» οχήματα, σε τρείς βάρδιες ημερησίως και 5.000 αστυνομικούς όλο τον χρόνο για την φύλαξη των. Νέα κτίρια, για την έδρα της κυβερνήσεως στο κέντρο των Αθηνών, όπου κάθε τρείς και λίγο θα κλείνει από διαμαρτυρομένους δημοσίους υπαλλήλους και αίθουσες για νέες Επιτροπές «ειδημόνων» απ’ εκείνους που λείπουν ακόμη κι’ από την ιδιωτική οικονομία (πχ. ενήμερους φοροτεχνικούς).

Οι «μετατάξεις» των «δικών μας παιδιών» θα πάρουν φόρα και οι «σύμβουλοι» δεν θα περιοριστούν πχ. στον … «χρηματοπιστωτικό τομέα» (Sic), ενώ στην χώρα επικρατούν ακόμη έλεγχοι κεφαλαίου, τηλελληνιστί «κάπιταλ κοντρόλς».

Η χρησιμοποίηση των δημοσίων λειτουργών θα περιορισθή σε ζητήματα διοικητικής μέριμνας ενώ το κυβερνητικό έργο θ’ ανατεθεί στα 22 υπουργικά γραφεία, όταν στην Ελβετία, η κυβέρνηση είναι επταμελής. (Μη μας είπουν ότι η Σουϊτσέρα έχει 24 Καντόνια γιατί και εδώ, εκτός του κράτους των Αθηνών, υπάρχουν 13 περιφέρειες και 327 δήμοι τινές των οποίων έχουν αυτονομία κακοδιοικήσεως 159 χιλιομέτρων).

Περαιτέρω υπάρχει πάντοτε το ήθος της κεντρικής «εξουσίας» σε μία χώρα που από την Οθωμανική πέρασε αμέσως στην κομματική. Γράφει επ’ αυτής λίαν επικαίρως ένας αναγνώστης του energia.gr:

«Γιατί ἄνθρωποι μὲ διπλώματα καὶ ἐπαγγελματικὴ καταξίωση, μερικοὶ καὶ φίλοι, ποὺ ἑξελέγησαν μὲ τὴν σημαὶα τῆς περιστολῆς τῆς ὐπερφορολόγησης, καταδέχονται νὰ ὑπηρετήσουν σὲ τόσο πολυκέφαλο κυβερνητικὸ σχήμα; Γιατί κουρελιάζουν, μὲ κραυγαλέα ἀναντιστοιχία λόγων καὶ ἔργων, τὸ ὅποιο κῦρός τους ; Ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ ἐξ αὐτῶν ποὺ θυμοῦνται τὴν καταστροφικὴ σπάταλη διετία Μητσοτάκη-Σουφλιᾶ τοῦ 1990-1992, ἀλλὰ ἐπέλεξαν νὰ τὴν ξεχάσουν. Καὶ ἄλλοι, περισσότεροι, πού θυμοῦνται τὴν «ἤπια προσαρμογὴ» καὶ τὸ «ἄσ' το γι' ἀργότερα», τοῦ Κωστάκη Μαλακαρνῆ. Κι αὐτοὶ λωτοφάγοι ... Ἔχουν, κάποιο ἐλαφρυντικό οἱ παλαιὲς αὐτὲς κυβερνήσεις, διότι δὲν εἶχαν ἄνετη κοινοβουλευτικὴ πλειοψηφία.

Μία ἐλεήμων ἐξήγησις εἶναι ὅτι ὅλοι αὐτοὶ εἶναι μιὰ καλὰ προετοιμασμένη ἐκ τῶν προτέρων ὁμάδα μὲ διακριτοὺς ρόλους ποὺ θὰ μπῇ καὶ θὰ κάνῃ γρήγορα τὴν προδιαγεγραμμένη δουλειά της. Οἱ ἐμφανίσεις τῶν κ.κ. Σκυλακάκη καὶ Χατζηδάκη στὴν πρωϊνὴ ἐκπομπὴ τοῦ Σκάϊ σήμερα, 10 Ἰουλίου 2019, καὶ οἱ ἄκρως ἀμήχανες ἀπαντήσεις καὶ ὑπεκφυγές τους, ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἐλεήμων ἐξήγησις εἶναι εὐσεβὴς πόθος καὶ μόνον.

Σήμερα, στὴν Ἐλλάδα, μὲ τὴν πολυκέφαλη κυβέρνηση πού φαίνεται νὰ ἔχῃ ἕνα ὑπουργικὸ χαρτοφυλάκιο γιὰ κάθε πικραμένο (στὴν κυριολεξία), κατάλαβα μὲ ὀδυνηρὸ τρόπο τὸ πόσο δόλια λειτουργεῖ τὸ δικό μας πελατειακὸ παρακράτος. Ἡ κοινοβουλευτικὴ ὁμάδα κάθε πρώτου κόμματος, σύμφωνα μὲ τὸν ἐκλογικὸ νόμο, περιέχει βουλευτές ὅπως τοῦ Νομοῦ Χανίων, ὅπου ἡ ΝΔ ἐξέλεξε τρεῖς ἀπὸ τοὺς τέσσαρες βουλευτὲς τοῦ νομοῦ, κι ἂς ἦλθε δεύτερη σὲ ψήφους. Ὅπως εὔκολα καταλαβαίνει κανείς, οἱ τρεῖς αὐτοὶ εἶναι ἔντονα ἀνασφαλεῖς καὶ ἀνταγωνιστικοὶ μεταξύ τους καὶ ὅλοι οἱ παρομοίως ἀνασφαλεῖς καὶ ἀναγκεμένοι στὸ νὰ κάνουν ρουσφέτια εἶναι, μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ ἐκλογικοῦ νόμου Σκανδαλίδη, πάντοτε ὑπολογίσιμη μερίδα μέσα στὴν κοινοβουλευτικὴ ὁμάδα τοῦ ἐκάστοτε πρώτου κόμματος. Ἔτσι, ὁ Κυριάκος, ὅσο φιλελεύθερος καὶ μεταρρυθμιστὴς κι ἂν θέλῃ νὰ ὑπάρξῃ, εἶναι μειοψηφία μέσα στὴν κοινοβουλευτικὴ ὁμάδα.  Ἀναγκάζεται, λοιπόν, νὰ παραφουσκώσῃ μὲ δικούς του τὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο, ὥστε, ἐκεῖ τοὐλάχιστον, νὰ ἔχῃ πλειοψηφία. Βλέπετε πόσο ἄμυνα σὲ βάθος ἔχει τὸ πελατειακό, παρασιτικὸ παρακράτος; Νὰ γιατὶ ἡ ἁπλῇ ἀναλογικὴ δὲν εἶναι, τελικῶς, καθόλου κακὴ ἰδέα. Νὰ γιατὶ ἡ Φώφη θὰ πρέπῃ νὰ μὴν ψηφίσῃ ἄλλον ἐκλογικὸ νόμο σὲ συνεργασία μὲ τὴν ΝΔ στὴν παροῦσα Βουλή!»

Προπολεμικώς, ο γνωστός καθηγητής Νόρθκοτ Πάρκινσον εισήγαγε στην επιστήμη της δημοσίας διοικήσεως την έννοια της «Πυραμίδος που ψηλώνει» μέχρις ότου η εμφιλοχωρούσα «ανικανοζηλήτις» των μελών της καταστρέφει το κυβερνητικό οικοδόμημα. Ευχόμεθα στον κ.Κυριάκο, την αποφυγή της.