Του Νικου Νικολαου
Το ΠΑΣΟΚ είναι βέβαιο τώρα ότι βαδίζει προς τη διάσπαση. Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ζουν ημέρες βεντέτας και αναλώνουν όλη τη δυναμικότητά τους στην κατάκτηση κομματικών προχωμάτων, ώστε να εξοντώσει ο ένας τον άλλον! Και στην ουρά ενεδρεύουν και άλλοι! Θλιβερός επίλογος για ένα κόμμα που κυβέρνησε 20 και πλέον χρόνια τη χώρα και το οποίο, ακόμη και στη χειρότερη στιγμή του, στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου, συγκέντρωσε τα όνειρα και τις προσδοκίες 2.700.000 πολιτών. Ολοι αυτοί σήμερα, πικραμένοι από τις μωροφιλοδοξίες, τις συνωμοσίες, τα πισώπλατα χτυπήματα και την αγνωμοσύνη στελεχών, βλέπουν βουβοί από λύπη την κατάρρευση του κόμματος, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Πέραν των συναισθηματικών, όμως, απογοητεύσεων και πικριών των οπαδών, εκείνο που έχει σημασία για τη χώρα είναι η πολιτική διάσταση γεγονότων, όπως η διάσπαση ή και η απαξίωση ενός κόμματος που συνιστά την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Εάν το ΠΑΣΟΚ οδηγηθεί στον δρόμο του χαμού (γιατί και αν ακόμη δεν διασπαστεί, ο αλληλοσπαραγμός θα προκαλεί αποσύνθεση), ο τόπος θα στερηθεί μια ισχυρή πολιτική δύναμη που θα μπορεί να κάνει κριτική στην κυβέρνηση για τα λάθη της, να υποβάλει εποικοδομητικές προτάσεις για καλύτερες λύσεις στα δύσκολα προβλήματα και να συγκρατεί τους πολίτες στον δρόμο της ελεύθερης οικονομίας και της ευρωπαϊκής πορείας, αφού σε αυτές τις επιλογές έστω και με καθυστέρηση προχώρησε ο Ανδρέας το 1993.
Με λίγα λόγια η κομματική ή μάλλον η αρχηγική κρίση στο ΠΑΣΟΚ αποδυναμώνει και τελικά εξουδετερώνει έναν βασικό παράγοντα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, έναν θεσμικό παράγοντα όπως είναι η αξιωματική αντιπολίτευση που δικαιούται να έχει λόγο στα πολιτικά δρώμενα. Η εξουδετέρωση αυτή βραχυπρόθεσμα ευνοεί την κυβέρνηση, η οποία ελλείψει αξιολόγου αντιπάλου διευκολύνεται να πάρει στις 100 πρώτες ημέρες, μερικές δύσκολες αποφάσεις που έχουν πολιτικό κόστος. Μεσοπρόθεσμα όμως η κρίση στο ΠΑΣΟΚ θα αποβεί επιζήμια για δύο λόγους: πρώτον και κυριότερο, διότι θα εμπεδώσει σε όλο τον χώρο της αντιπολίτευσης τον λαϊκίστικο και αδιέξοδο λόγο που διδάσκει η Αριστερά. Ο κ. Σκυλλάκος, π.χ., που ορίσθηκε και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, είπε ότι όποιος πολιτικός αποτολμήσει να ανοίξει το ασφαλιστικό χάθηκε! Τι θα κάνουν λοιπόν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ή ο κ. Ευ. Βενιζέλος, που θα ηγούνται αύριο τμημάτων του τέως ΠΑΣΟΚ; Κατά πάσα πιθανότητα θα συρθούν στη γραμμή του κ. Σκυλλάκου και θα καταγγέλουν την κυβέρνηση ως την αντιλαϊκή δεξιά. Βεβαίως, η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πτοηθεί, αλλά είναι προφανές ότι η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού θα γίνει μέσα σε συνθήκες όξυνσης, κοινωνικής αναταραχής και συγκρούσεων. Με διεσπασμένο δηλαδή το ΠΑΣΟΚ η πολιτική ζωή θα εγκλωβίζεται στα αντιδεξιά αντανακλαστικά της αντιπολίτευσης.
Δεύτερον, η κυβέρνηση ελλείψει αντιπάλου θα γίνει πιο αλαζονική και αντί να βελτιώνει τους όρους διαχείρισης θα τους καθιστά πιο αυταρχικούς και κομματικούς.
(Από την Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 29/09/2007)