Απογοήτευση επεκράτησε στις διεθνείς αγορές από την απόφαση της Αμερικανικής κεντρικής Τραπέζης (ΦΕΝΤ) να περιορίσει την πιστωτική χαλάρωση, παρά την μείωση των επιτοκίων για πρώτη φορά την τελευταία ενδεκαετία.
«Θεωρητικώς, η απόφαση του ΦΕΝΤ για χαμήλωση του επιτοκίου (ΣΣ= φόρος) θα έκανε οξύτερη της καμπύλη των επιτοκίων , με τις μακροπρόθεσμες τιμές των εντόκων γραμματίων να ενισχύονται από τις προσδοκίες οικονομικής αναπτύξεως (ΣΣ= ονομαστικής) και ανόδου του γενικού επιπέδου των τιμών (ΣΣ=πληθωρισμού) από την υποστήριξη της συνολικής ζητήσεως. Ουδέν εξ αυτών συνέβη», γράφει εχθές το ενημερωτικό Παρατηρητήριο της Αγοράς του Μπλούμπεργκ.
Αλλά γιατί θα έπρεπε; «Η αναπροσαρμογή της νομισματικής πολιτικής στο μεσοδιάστημα» (Ιερώνυμος Πάουελ, πρόεδρος του ΦΕΝΤ) μήπως έπρεπε να οδηγήσει σε ανακούφιση των διεθνών επενδυτών;
Αντίθετα, ο χρυσός ως επενδυτικό καταφύγιο, υπεχώρησε και το ισχυρό Ελβετικό φράγκο ανετιμήθη έναντι του ευρώ στο 1,1043. Αυτή είναι η βραχυπρόθεσμη πραγματικότης. Εάν δεν συμφωνεί η θεωρία, κακό δικό της. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαψεύδεται. Πολλά πρέπει να αναθεωρηθούν ως προς τις οικονομολογικές απόψεις των καθηγητάδων.
Η βραχυπρόθεσμος προοπτική της διεθνούς οικονομίας είναι θετική, παρά τις δυσάρεστες προβλέψεις. Ο θείος Τράμπ θα συνεχίσει την αύξηση των δημοσίων δαπανών (ΣΣ= το πραγματικό φορολογικό βάρος των Αμερικανών), διπλασιάζει τον δανεισμό της ομοσπονδιακής κυβερνήσεως των ΗΠΑ, τα κέρδη των μεγάλων εταιριών (πλην των Τραπεζών) καλά κρατούν και τ’ Αμερικανικά στρατά αποσύρονται από πολλά εμπόλεμα μέτωπα (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Κορέα,Αφρική).
«Οι προγνώσεις είναι δύσκολες, ιδίως όσον αφορά στο μέλλον» (Νηλς Μπόρς). Ας αρκούμεθα στα κεκτημένα. Ουδέποτε ο κόσμος ήταν καλύτερος από ό,τι σήμερα.