Tου Aντώνη Kαρκαγιάννη
Αγνωστο τι θα γίνει με τη νέα φορολογία ακινήτων, που οι ειδήμονες την θεωρούν αναλογική, δίκαιη και απαραίτητη. Για παράδειγμα, πώς θα φορολογηθεί η ακίνητη περιουσία των πολυπληθών και ποικιλόμορφων κληροδοτημάτων και ευαγών ιδρυμάτων, η οποία συνήθως σχολάζει ή την λυμαίνονται διάφοροι επιτήδειοι. Ο ευγενής και φιλάνθρωπος ιδιοκτήτης δεν εισπράττει σχεδόν τίποτα, θα κληθεί όμως να πληρώσει φόρο. Τι θα γίνει με την ακίνητη περιουσία του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Ριζαρείου Ιδρύματος, του Γηροκομείου Αθηνών, του Ασύλου Ανιάτων και τόσων άλλων; Προ ετών είχα διαβάσει ένα δίτομο έργο, του κ. Οικοδόμου εξ Ιωαννίνων, αν θυμάμαι καλά, στο οποίο απαριθμούνταν και περιγράφονταν τα άπειρα ιδρύματα και κληροδοτήματα της Ηπείρου: Η προσφορά του δυστυχούς δωρητού, η τεράστια, συνολικά, ακίνητη περιουσία, η κακοδιαχείριση και οι κλεψιές των μεταγενεστέρων. Τι θα γίνει με όλα αυτά; Και τι θα γίνει με την ακίνητη περιουσία, τεραστία και αυτή συνολικά, των «υπερποντίων εταιρειών»; Εντάξει, θα φορολογείται το ακίνητο και όχι ο ιδιοκτήτης, αλλά κάποιος πρέπει να πληρώσει τον φόρο. Θα τον πληρώσει η υπερπόντιος των νήσων... Αχαμούμπα; Είναι ένα ερώτημα. Από ό,τι μου είπαν υπάρχουν ασάφειες και σε πλήθος άλλων σημείων και κάθε ασάφεια θεμελιώνει καταστρατήγηση του νόμου.
Εκεί όμως που θα απολαύσουμε επεισόδια και σκηνές απείρου κάλλους είναι ο νέος τρόπος φορολογίας του πετρελαίου, για θέρμανση ή κίνηση. Πώς να ξεχωρίσουμε το πετρέλαιο που είναι για την κίνηση από εκείνο που είναι για θέρμανση, αφού είναι ακριβώς το ίδιο προϊόν, χωρίς να έχει την ίδια τιμή. Ας ξεκινήσουμε από δύο γενικότερες και μάλλον... φιλοσοφικές παρατηρήσεις: Πρώτη παρατήρηση: Κάθε φορά που προσπαθούμε να ασκήσουμε πολιτική πρόνοιας μέσω των τιμών των διαφόρων προϊόντων υπέρ των ασθενέστερων τάξεων προκαλούνται τόσες στρεβλώσεις, ώστε οι πολλοί να γίνονται φτωχότεροι και οι λίγοι πλουσιότεροι, πολύ πλουσιότεροι. Θα εξηγηθούμε παρακάτω.
Η δεύτερη παρατήρηση, επίσης... φιλοσοφικού περιεχομένου: Κάθε φορά που λαμβάνεται ένα γενικό και ισοπεδωτικό μέτρο υπέρ των ασθενεστέρων τάξεων, εκείνοι που κυρίως επωφελούνται είναι οι ισχυρές τάξεις. Για παράδειγμα, η λεγόμενη «δωρεάν παιδεία». Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι έχοντες και κατέχοντες δεν πρέπει να πληρώνουν την εκπαίδευση των παιδιών τους, ώστε να μην πληρώνουν οι μη έχοντες και κατέχοντες.
Υστερα από αυτές τις δύο παρατηρήσεις, ας σημειώσουμε τα εξής: Η προσπάθεια άσκησης πολιτικής πρόνοιας με τις τιμές του πετρελαίου (άλλη τιμή για το πετρέλαιο κίνησης και άλλη για το θέρμανσης), όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε γιγαντιαίο λαθρεμπόριο και το κράτος έχανε κάθε χρόνο περίπου 1,5 δισ. ευρώ έσοδα. Το κράτος λέει ότι δεν μπορεί να πατάξει αυτού του είδους το λαθρεμπόριο. Δεν το πιστεύω, αφού δεν κατέβαλε σχεδόν καμιά προσπάθεια. Αν προσπαθούσε και κατάφερνε να συλλάβει έναν λαθρέμπορο, έστω και έναν, και αν ξεπάτωνε τον ίδιο και το «μαγαζί» του, δεν είναι βέβαιο αν οι άλλοι θα συνέχιζαν το λαθρεμπόριο.
Εστω, λοιπόν, ότι το κράτος με τις μεγάλες δυνατότητες δεν μπόρεσε να επισημάνει και να τιμωρήσει τους λαθρέμπορους πετρελαίου. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μεταθέσει την αρμοδιότητά του στον ανίσχυρο καταναλωτή πετρελαίου θέρμανσης, φορτώνοντάς τον με ταλαιπωρίες που προβλέπονται αφάνταστες. Εστω, τα υπομένουμε αγόγγυστα όλα αυτά σαν καλοί πολίτες ή υπήκοοι. Γιατί, με ποια λογική είναι δίκαιο και ισότιμο να αγοράζουν φτηνό πετρέλαιο πλούσιοι και φτωχοί αδιακρίτως. Και εκείνοι που θερμαίνουν ένα χαμόσπιτο και εκείνοι που θερμαίνουν μια βίλα με την πισίνα της. Νομίζω ότι είναι θετική η ενιαία τιμή των «δύο πετρελαίων», αφού πρόκειται για το ίδιο προϊόν. Πολιτική πρόνοιας θα ήταν η ενίσχυση των κατώτερων εισοδημάτων ή έστω και των μεσαίων για να μπορούν να αγοράσουν πετρέλαιο στην ενιαία τιμή.
(ΚΑΘΗΜΜΕΡΙΝΗ 04/10/07)