Του Λευτέρη Κουσουλή
Η πολιτική δεν είναι απλή παρουσία. Ούτε επικοινωνία, όπως υποστηρίζει ένας από τους μύθους της εποχής. Ούτε ακτιβισμός και μάλιστα τηλεοπτικός. Η πολιτική είναι ουσία. Θέσεις. Περιεχόμενο. Παρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες την αγωνιώδη αναζήτηση περιεχομένου από τους πρωταγωνιστές του πολιτικού δράματος που βρίσκεται σε εξέλιξη στο ΠΑΣΟΚ, ακούμε διαρκώς για την ανάγκη συγκεκριμένων πολιτικών προτάσεων. Ακούμε αλλά δεν βλέπουμε. Ακούμε αλλά δεν διαβάζουμε.
Στις 31 Οκτωβρίου 1517, ο Μαρτίνος Λούθηρος αναρτά στην είσοδο της εκκλησίας του κάστρου του Βίτενμπεργκ τις περίφημες 95 θέσεις του κατά της παπικής εξουσίας. Και κάτι ακόμα σημαντικότερο θρυλείται: Ανακοινώνει ο ίδιος πως είναι έτοιμος να υπερασπιστεί δημόσια αυτές τις θέσεις. Το ξέρουμε όλοι. Έτσι αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια της Μεταρρύθμισης. Οι θέσεις του Λούθηρου -δεν είναι υπερβολικό να το πούμε- άλλαξαν την τροπή των πραγμάτων της εποχής του και πάντως σφράγισαν την ευρωπαϊκή ιστορία.
Δεν υπάρχει πολιτική χωρίς θέσεις. Δεν μπορεί να προκύψει μεταβολή χωρίς το συγκεκριμένο. Το ριζοσπαστικό. Και τη δημόσια υπεράσπιση του συγκεκριμένου και του ριζοσπαστικού εναντίον της κρατούσας κατάστασης και των μύθων που λειτουργούν σε κάθε εποχή σαν κοινωνικά συντηρητικά. Ο Λούθηρος κινήθηκε με σαφήνεια, κινήθηκε εναντίον και κινήθηκε δημόσια. Διαβάζοντας τις 20 θέσεις του κ. Βενιζέλου και άλλα σχετικά κείμενα που διακινούνται αυτή την εποχή ως θέσεις στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, εκπλήσσεται κανείς από την αίσθηση κενού που τελικά απομένει. Όταν κάποιος διεκδικεί έναν κεντρικό ρόλο, καθοδηγητικό, διευθυντικό σε μια κοινωνία, έχει υποχρέωση να γίνεται συγκεκριμένος, να ξεδιπλώνει με σαφή τρόπο τη σκέψη του επί του συγκεκριμένου γύρω από τα μεγάλα τουλάχιστον ζητήματα της εποχής: Παιδεία, Περιβάλλον, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, Διεθνή - θέση της χώρας στον σύγχρονο κόσμο. Και πέρα και πάνω από αυτά οτιδήποτε συνδέεται με τον κεντρικό προσανατολισμό της χώρας στην εποχή μας, το περιεχόμενο και το νόημα της συλλογικής μας ύπαρξης. Και τον ρόλο της πολιτικής μέσα σε όλα αυτά.
Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες επεξεργασίας μιας ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης. Δύσκολα, όμως, μπορεί να συμβιβαστεί κανείς με την υποκατάσταση της απουσίας της από την ένταση της διεκδίκησης ρόλων. Έτσι λοιπόν, ενώ δίπλα στη σκηνή του δράματος και ενώπιον ενός απορημένου και συχνά αμήχανου κοινωνικού σώματος η κυβέρνηση επιχειρεί την ανάπτυξη μιας συνεκτικής δράσης, ο χώρος του ΠΑΣΟΚ αναζητεί την πολιτική του ανασύνταξη χωρίς την ταυτόχρονη αναζήτηση προσανατολισμού και περιεχομένου. Αυτός ο δρόμος είναι άγονος. Όταν ο Λούθηρος στις 22 Φεβρουαρίου 1546 πεθαίνει, αφήνει πίσω του έναν άλλο κόσμο. Ταραγμένο αλλά και διαφορετικό. Με νέες αναζητήσεις και με τους σπόρους της αμφισβήτησης ήδη στο έδαφος. Και όλα αυτά από τις θέσεις που αναρτήθηκαν στην πόρτα της εκκλησίας του Βίτενμπεργκ.
(ΗΜΕΡΗΣΙΑ 07/10/07)