Του Γιώργου Καπόπουλου
Το σίριαλ Ερντογάν - Στρατηγών για ενδεχόμενη εισβολή στο Βόρειο Ιράκ συνεχίζεται: Μετά τον πολλαπλασιασμό των αιματηρών συγκρούσεων με τις δυνάμεις του ΡΚΚ, ο Τούρκος πρωθυπουργός προωθεί ψήφισμα της Βουλής που εξουσιοδοτεί τη στρατιωτική ηγεσία για επιχειρήσεις εντός του Ιράκ.
Είναι σαφές ότι εν πλήρει επιγνώσει της αμφίβολης έως μηδενικής αποτελεσματικότητας των επιχειρήσεων στο Βόρειο Ιράκ, ο Ερντογάν επιλέγει να θέσει τους Στρατηγούς προ των ευθυνών τους: Δεν τους επιτρέπει να κρύβονται πίσω από την κυβέρνησή του για μια απόφαση που οι ίδιοι διστάζουν να αναλάβουν, καθώς γνωρίζουν ότι θα τους φέρει σε μετωπική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ.
Ετσι όμως ο Ερντογάν κινδυνεύει να χάσει την αξιοπιστία του ως μεταρρυθμιστή ικανού να προωθήσει πολιτική προσέγγιση στο Κουρδικό εντός και εκτός συνόρων:
-Στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. που προσδοκούν την προσαρμογή της Αγκυρας στη χειραφέτηση του Βόρειου Ιράκ.
- Στους Κούρδους ψηφοφόρους που ανέδειξαν το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ σε πρώτη δύναμη στη Νοτιοανατολική Τουρκία και προσδοκούν άμεσα μέτρα εκδημοκρατισμού.
Τα προβλήματα όμως του Ερντογάν δεν περιορίζονται στην αντιπαράθεση με το Βαθύ Κράτος που όχι μόνο εμποδίζει μια νέα προσέγγιση στο Κουρδικό, αλλά ήδη απειλεί να ανακόψει την πορεία για υιοθέτηση Νέου Συντάγματος.
Ένα εξίσου μεγάλο πρόβλημα είναι η πολυδιάσπαση της κουρδικής ηγεσίας εντός και εκτός συνόρων. Με άλλα λόγια, ακόμη και στην περίπτωση εξαγγελίας νέας προσέγγισης είναι βέβαιο ότι η αποδοχή της από το σύνολο της κουρδικής ηγεσίας θα ήταν από δύσκολη έως αδύνατη.
Σήμερα υπάρχουν πολλά κέντρα που επηρεάζουν τον κουρδικό πληθυσμό και τις πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις που διεκδικούν την εκπροσώπησή του:
Ο φυλακισμένος στο Ιμραλι Οτσαλάν, ο οποίος μέσω των συνηγόρων του επηρεάζει από μέλη της Βουλής μέχρι ηγέτες ένοπλων ομάδων. Στόχος του να δείξει ότι δεν είναι παρακάμψιμος στην περίπτωση που επιχειρηθεί πολιτική διευθέτηση.
Η ηγεσία του ΡΚΚ στη Δυτική Ευρώπη που έχει την δική της Ατζέντα και που είναι φανερά ενοχλημένη από την προσωπική στρατηγική του ιστορικού της ηγέτη.
Η ηγεσία του κόμματος DTP που προσπαθεί ταυτόχρονα να πείσει ότι κινείται στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής νομιμότητας, αλλά και να μη φανεί στα μάτια των ψηφοφόρων της ότι απεμπολεί τις αρχές της.
Η ηγεσία των δυνάμεων του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ, στην περιοχή Καντίλ, που εκ των πραγμάτων κινείται ως ενεργούμενο της υπό τον Μπαρζανί ηγεσίας στο Αρμπιλ. Η στάση της τελευταίας είναι συνάρτηση των ανταλλαγμάτων που θα δώσει η Αγκυρα, με πρώτο την αποδοχή της προσάρτησης του Κιρκούκ και των πετρελαϊκών κοιτασμάτων του στην Αυτόνομη Κουρδική Οντότητα.
Σε κάθε περίπτωση είναι φανερό ότι η απόφαση του Ερντογάν να παράσχει στους Στρατηγούς την εξουσιοδότηση για δράση εντός του Ιράκ αποτελεί δικό του ελιγμό και όχι αποτέλεσμα πίεσης. Τίποτε με τα σημερινά δεδομένα δεν δείχνει ότι επίκειται η έναρξη επιχειρήσεων, με το ενδιαφέρον πλέον να επικεντρώνεται στην συνάντηση Μπους-Ερντογάν στην Ουάσιγκτον τον επόμενο μήνα.
Εκεί θα φανεί, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα προχωρήσει η έγκριση ψηφίσματος στη Βουλή των Αντιπροσώπων για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, η δυνατότητα των δύο πλευρών να διαμορφώσουν ένα συμβιβασμό:
Ο Ερντογάν να προχωρήσει σε πολιτική -εντός και εκτός συνόρων- προσέγγιση στο Κουρδικό.
Ο Μπους να ασκήσει τις αναγκαίες πιέσεις στην κουρδική ηγεσία του Βορείου Ιράκ ώστε να απομακρυνθούν και αν αυτό είναι δυνατόν να αφοπλισθούν και να διαλυθούν οι δυνάμεις του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ.
Με τα σημερινά δεδομένα είναι αμφίβολη και η δυνατότητα του Ερντογάν να εξαγγείλει Νέα Πορεία στο Κουρδικό, αλλά και η ικανότητα του Μπους να πιέσει την ηγεσία στο Αρμπιλ- πρωτεύουσα της κουρδικής οντότητας- να απομακρύνει τις δυνάμεις του ΡΚΚ από τη μεθόριο με την Τουρκία.
(ΗΜΕΡΗΣΙΑ 11/10/07)