Επειδή, λοιπόν, από τις δύο δημόσιες παρεμβάσεις του αναπληρωτή Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας αναδύεται μία ολόκληρη σχολή σκέψης για τα ελληνοτουρκικά και την εθνική ασφάλεια, αξίζει να τις εξετάσουμε αναλυτικά σε τρία διαδοχικά άρθρα. Ας πιάσουμε, λοιπόν, το νήμα από την αρχή. Απαντώντας στις αντιδράσεις, ο Ντόκος είπε ότι η επίμαχη συνέντευξή του ήταν ένα είδος απάντησης σε συνέντευξη του Τούρκου πρεσβευτή στην Αθήνα, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι η Τουρκία δεν είναι αναθεωρητική και επεκτατική δύναμη.
Από τα δύο κείμενα του αναπληρωτή Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας είναι προφανές ότι θεωρεί την ανωτέρω δήλωση του Τούρκου πρεσβευτή πολύ σημαντική, σχεδόν ένα σημάδι ότι η Άγκυρα ίσως και να αλλάζει πολιτική. Είναι, όμως, έτσι; Αυτό που δείχνει να μην κατανοεί ο Ντόκος είναι πως με τυπικούς όρους η Τουρκία δεν είναι ούτε αναθεωρητική, ούτε επεκτατική χώρα.
Μπορεί κατά καιρούς να έχουν ειπωθεί διάφορα (από τον Ερντογάν για τη συνθήκη της Λωζάννης), αλλά επισήμως η Τουρκία δεν λέει πως οι συνθήκες που καθορίζουν τα σύνορά της είναι άδικες και ως εκ τούτου πρέπει να αναθεωρηθούν. Με άλλα λόγια, η Τουρκία δεν συμπεριφέρεται όπως η Γερμανία μετά τη Συνθήκη των Βερσαλιών, ή η Βουλγαρία μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Η Συνθήκη της Λωζάννης, άλλωστε, συνομολογήθηκε μετά από νίκη των Τούρκων και όπως είναι γνωστό οι συνθήκες που ακολουθούν τους πολέμους ευνοούν τους νικητές.
Αντί να αμφισβητεί ερμηνεύει!
Το γεγονός ότι ο τότε ωφελημένος (Τουρκία) θέλει και άλλα ισχύει, αλλά η Άγκυρα δεν ακολουθεί την παραδοσιακή πολιτική και διπλωματική ρητορική των αναθεωρητικών κρατών. Επαναλαμβάνω πως δεν λέει επισήμως ότι θέλει να αλλάξουν οι συνθήκες επειδή αδικήθηκε, έστω κι αν ειδικά οι νεοοθωμανοί οραματίζονται να ηγεμονεύσουν στον μεταοθωμανικό χώρο.
Δεδομένου ότι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επικράτησε διεθνώς το δόγμα της μη αλλαγής των συνόρων (Τελική Πράξη του Ελσίνκι), η Άγκυρα κατανόησε εγκαίρως ότι δεν θα είχε τύχη εάν υιοθετούσε την παραδοσιακή αναθεωρητική-επεκτατική ρητορική. Γι' αυτό και καινοτόμησε. Αντί να αμφισβητεί τις συνθήκες, άρχισε να τις ερμηνεύει κατά τρόπο που εξυπηρετούσε τα επεκτατικά σχέδιά της, έστω κι αν η ερμηνεία της ήταν καταφανώς αυθαίρετη.
Αυτό άρχισε με τον ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα στη δεκαετία του 1970 και με άλλες διεκδικήσεις, οι οποίες είχαν κοινό παρονομαστή την επιδίωξη διχοτόμησης του Αιγαίου. Στη δεκαετία του 1990 έγινε ποιοτικό άλμα με τη θεωρία των "γκρίζων ζωνών", όπου για πρώτη φορά ο τουρκικός επεκτατισμός διεκδίκησε όχι κυριαρχικά και διοικητικά δικαιώματα της Ελλάδας, αλλά ελληνικό έδαφος.
Η μέθοδος της Άγκυρας είναι δοκιμασμένη και τα γεγονότα δείχνουν ότι αποδίδει.
(η συνέχεια στο slpress.gr)