Πολλά λέγονται τον τελευταίο καιρό σχετικά με το Μητροπολιτικό Πάρκο που φιλοδοξεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση στο Ελληνικό, και κυρίως όσον αφορά την πηγή της χρηματοδότησής του. Κατά την παρουσίαση της οριστικής μελέτης διαμόρφωσης του πάρκου, στις αρχές του μήνα, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς επέμεινε στην αρχική του θέση να μην εντάξει το έργο στο Δ’ ΚΠΣ, υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε απένταξη από αυτό άλλων περιβαλλοντικών επενδύσεων, οι οποίες δεν είναι δυνατό να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση από αλλού. (Σημειωτέον ότι στο Δ’ ΚΠΣ έχει ήδη ενταχθεί ένα, κατά γενική ομολογία, περιβαλλοντικό έργο... η επέκταση της Αττικής Οδού!). Ως την πλέον ενδεδειγμένη λύση ο υπουργός προέβαλε την αυτοχρηματοδότηση, κοινώς την οικοπεδοποίηση τμήματος του πάρκου, τα κέρδη από την οποία θα καλύψουν την κατασκευή και συντήρησή του για τα επόμενα 15 χρόνια. Τα σχέδια του κ. Σουφλιά προκάλεσαν αντιδράσεις. Τόσο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης όσο και από τους δημάρχους και φορείς της περιοχής, οι οποίοι άρχισαν να καταγγέλουν «παράθυρα» για οικοπεδοποίηση μεγάλου μέρους του πάρκου, παράδοση της περιοχής – «φιλέτου» στους εργολάβους και όλα αυτά τα συναρπαστικά που συμβαίνουν στη χώρα μας. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε να βάλει η επίτροπος της Ε.Ε. για θέματα Περιβαλλοντικής Πολιτικής Ντανούτα Χούμπνερ, αποκαλύπτοντας ότι το έργο θα μπορούσε να συνχρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εντασσόμενο στο Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Ανάπτυξης (ΕΣΠΑ) 2007-2013, σε ποσοστό έως και 85%, και ανατρέποντας ουσιαστικά τις δηλώσεις Σουφλιά περί «αναγκαστικής» εκποίησης στρεμμάτων. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο «αλληλοσπαραγμός». Γιατί το έργο να αυτοχρηματοδοτηθεί και να μην ενταχθεί στο ευρωπαϊκό κονδύλι, πόση έκταση έχει τελικά αυτό το πάρκο και πόσα ακριβώς στρέμματα θα οικοπεδοποιηθούν, πόση θα είναι η δομημένη επιφάνεια, γιατί η κυβέρνηση συμπεριλαμβάνει στα σχέδιά της και εκτάσεις που έχουν ήδη παραχωρηθεί ή ανήκουν αλλού κ.λπ.; Καλά είναι όλα αυτά και υποθέτω ότι θα πρέπει να διευθετηθούν σύντομα, αν δεν θέλουμε να δούμε το πάρκο του Ελληνικού να έχει την τύχη άλλων Μητροπολιτικών Πάρκων που είχαν εξαγγελθεί – προ Ολυμπιακών Αγώνων – και ακόμα παραμένουν άφαντα. Είναι γεγονός ότι η Αθήνα χρειάζεται πράσινο. Και όταν λέμε πράσινο, δεν εννοούμε παρτέρια και δεντράκια κατά μήκος της Πανεπιστημίου, αλλά «πνεύμονες πρασίνου». Η ανάγκη αυτή έχει γίνει επιτακτική, ιδίως μετά την καταστροφή της Πάρνηθας, η οποία αποτελούσε ανάσα για την ευρύτερη περιοχή της Αττικής. Στον τομέα αυτό η Αθήνα δυστυχώς υστερεί και μάλιστα πολύ. Αρκεί να σκεφτούμε ότι σε κάθε κάτοικο της πρωτεύουσας, αντιστοιχούν περίπου δύο τετραγωνικά μέτρα πρασίνου, τη στιγμή που στη Βόννη αναλογούν 35 τ.μ. σε κάθε κάτοικο, στο Ρότερνταμ 24 τ.μ., στο Άμστερνταμ 27 τ.μ., στην Ουάσινγκτον 15 τ.μ. και στο Παρίσι 12 τ.μ. Δεδομένου ότι το πρόβλημα εντοπίζεται σε ολόκληρη την πόλη – με ελάχιστες εξαιρέσεις και αυτές στα προάστια εκτός των τειχών της – το ερώτημα που τίθεται είναι τι πραγματικά έχει ανάγκη η Αθήνα για να αποχωριστεί τον τίτλο της πρωτεύουσας του τσιμέντου. Η ιδέα της δημιουργίας ενός τεράστιου πάρκου είναι πολύ φιλόδοξη και θα αναβαθμίσει αναμφίβολα την ποιότητα ζωής των κατοίκων της περιοχής. Ο κ. Σουφλιάς το χαρακτήρισε μάλιστα το μεγαλύτερο παγκοσμίως που θα έχει δημιουργηθεί σε αστική περιοχή, ενώ έσπευσε να το συγκρίνει και με αντίστοιχα πάρκα άλλων μεγαλουπόλεων, όπως το Χάιντ Παρκ του Λονδίνου και το Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, δηλώνοντας με στόμφο πως «τα ξεπερνάμε κατά πολύ...». Το κακό, δυστυχώς, είναι ότι την ίδια στιγμή περιοχές, οι οποίες μαστίζονται το ίδιο, ή ακόμα περισσότερο, από έλλειψη πρασίνου, παραμένουν εκτός κυβερνητικής ατζέντας. Περιοχές υποβαθμισμένες, όπως ο Κολωνός, το Περιστέρι, το Αιγάλεω, που χρειάζονται τόσο την ενίσχυση της ποιότητας ζωής όσο και της οικονομικής τους αξίας. Μία διαφορετική πρόταση, για την οικιστική αξιοποίηση μεγάλου τμήματος του χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού προκειμένου να κατασκευαστούν περίπου 50 μικρότερα πάρκα σε ολόκληρη την πρωτεύουσα, είχε καταθέσει και ο πρώην ανεξάρτητος βουλευτής Στέφανος Μάνος. Η πρόταση αυτή είτε δεν θεωρήθηκε εφικτή, είτε δεν συνέφερε κάποιους. Το σίγουρο είναι ότι η υλοποίησή της θα απαιτούσε αποφάσεις (π.χ. απαλλοτριώσεις χώρων, διεκδίκηση οικοπέδων της Εκκλησίας κ.λπ.) με ενδεχομένως βαρύ πολιτικό κόστος, το οποίο κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να επωμιστεί. Ασχέτως πάντως αν κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί ή όχι, ο προσανατολισμός της συγκεκριμένης πρότασης είναι αναμφίβολα προς την σωστή κατεύθυνση. Η Αθήνα χρειάζεται άμεσες, εκτεταμένες και αποφασιστικές παρεμβάσεις προκειμένου να μπορέσει να ανταγωνιστεί τις υπόλοιπες μεγαλουπόλεις και να προσφέρει στους πολίτες της ένα υψηλότερο επίπεδο ζωής. Καλό το Μητροπολτικό Πάρκο του Ελληνικού – εάν και εφόσον δημιουργηθεί – αλλά το πρόβλημα της πόλης μας είναι δυστυχώς πολύ βαθύτερο.