Πρώτον, η Ελλάδα αναγνωρίζει ως διαφορά με την Τουρκία την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Δεύτερον, να στραφεί η προσοχή μας ταυτοχρόνως στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Η συζήτηση πρέπει να συμπεριλάβει, όχι μόνο την υφαλοκρηπίδα, αλλά και την ΑΟΖ. Η υφαλοκρηπίδα έχει πλεονεκτήματα γιατί λειτουργεί ipso facto και ab initio, ενώ η ΑΟΖ θέλει ανακήρυξη. Επιπλέον, να ζητήσουμε να αποσαφηνιστεί η τουρκική στάση ως προς τον κανόνα αναφοράς, κατά το Διεθνές Δίκαιο. Πρέπει να υπάρχει προετοιμασία εφόσον η οριοθέτηση αχθεί τελικά, ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.
Τρίτον, πρέπει να επικαιροποιήσουμε και να ενεργοποιήσουμε τις προτάσεις μας, δηλώνοντας εκ προοιμίου τη βούληση μας να σεβαστούμε την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Οι τάσεις της νομολογίας του είναι μεν γνωστές, αλλά κάθε υπόθεση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά.
Τέταρτον, οι ελληνοτουρκικοί δίαυλοι πολιτικής και διπλωματικής επικοινωνίας πρέπει να είναι πάντα ανοικτοί. Να γίνεται κατανοητό ότι η γειτονία της με την Ελλάδα λειτουργεί ευεργετικά για την Τουρκία, ότι λειτουργεί ως μία παράμετρος σταθερότητας σε ένα περιβάλλον πολλαπλών αβεβαιοτήτων. Αυτά υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, του σεβασμού της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, τα οποία η Ελλάδα πρέπει να προστατεύει, όχι μόνο να δείχνει ότι μπορεί να προστατεύει.
(η συνέχεια στο slpress.gr)