Ουδέποτε οι σχέσεις της Ελλάδος με την Ιταλία ήσαν αρμονικές «γιατί να το κρύβουμε» όπως θα έλεγε ο Κων/νος Μητσοτάκης. Το μεν από το ηγεμονικό παρελθόν της χώρας, το δε από την αίσθηση, ότι η μικρά το δέμας Ελλάς διεκδικεί μεγαλύτερο ρόλο στα διεθνή ζητήματα απ’ ό,τι επιτρέπει το γεωπολιτικό της βάρος. Οι Ιταλοί κυβερνήτες υποφέρουν από σύμπλεγμα …ανωτερότητος απέναντι στους ΄Ελληνες, ίσως διότι έγιναν εθνικό κράτος 35 χρόνια αργότερα απ’ το Ελληνικό.
Τόσο στο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οπόταν η Ιταλία αν και ανήκουσα στην Αντάντ με σύμμαχο την Ελλάδα, προσεταιρίσθη τον Μουσταφά Κεμάλ, καταστροφέα του Ελληνισμού της Ιωνίας όσο και κατά τον δεύτερον, οπόταν ο Μουσολίνι έκαμε λάθος επιλογής «σφαίρας επιρροής» της Χιτλερικής Γερμανίας, κι’ όχι , ως ο Ιωάννης Μεταξάς, της Μεγάλης Βρετανίας, προκαλεί μνησικακίες στους Ιταλιάνους δια το αψήφιστον της επιλογής.
Μετά την ένωση της Δωδεκανήσου το 1947 με την Ελλάδα, η Ιταλική κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρίαν να πλήξει τον Ελληνικό λαόν ως κατ’ επανάληψιν έπραξε στο παράνομο Γιούρωγκρουπ με την πιστωτική κρίση της Ελλάδος. Αν και η Ιταλία ευρίσκετο εις χειροτέραν μοίραν από πλευράς δημοσίου χρέους εσώθη διά της ευνοίας του Ιταλού Μάριο Ντράγκι, προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης ενώ η Ελληνική οικονομία ουσιαστικώς κατεστράφη.
Επί κυβερνήσεως του «εθνάρχου», το 1977, έγινε το λάθος οριοθετήσεως της υφαλοκρηπίδος Ελλάδος και Ιταλίας αλλ΄ όχι της ΑΟΖ των δύο χωρών, παρ’ ό,τι διεθνώς συμβαίνει να μη διαχωρίζονται οι δύο διευθετήσεις. Η συμφωνία επεκυρώθη από την Ελληνική βουλή στις 12 Νοεμβρίου 1988 και έδωσε την ευχέρεια τους Ιταλούς ψαράδες να εκμεταλλεύονται το Ιόνιο πέλαγος πολύ κοντά στα Ιόνια νησιά, καθώς ο βυθός υπερβαίνει τα 200 μέτρα βάθους (όριον της υφαλοκρηπίδος πέραν των χωρικών υδάτων).
Η διπλωματική αβλεψία του «εθνάρχου» που επειγόταν να μας βάλει στην ΕΟΚ αντί πάσης θυσίας, συνεχίσθη έκτοτε κι’ από τις άλλες σοσιαλιστικές μας κυβερνήσεις, που ελάχιστα οικόπεδα ερεύνης και εκμεταλλεύσεως εξεποίησαν σε ξένες εταιρίες, πράγμα που θα ισοδυναμούσε με την κήρυξη της ΑΟΖ «εν τοις πράγμασι», στο Ιόνιο πέλαγος.
Σήμερα υπάρχει ανταγωνισμός Γαλλίας και Ιταλίας στην Λιβύη, αν και τελευταίως οι Ιταλοί ανησύχησαν από την εμφάνιση του χαλίφη Ερντογκάν στο Λιβυκό πέλαγος και ίσως αυτό βαρύνει στην σκέψη των.
Είναι όμως αμφίβολο υπό τας παρούσας συνθήκας της πολιτικής αβεβαιότητος στην Ρώμη, αν θα υπάρξει διάθεση διευθετήσεως της Ελληνοϊταλικής ΑΟΖ, γεγονός που θα περιόριζε την Τουρκική αυθαιρεσία εις βάρος της Ελλάδος και Αιγύπτου, με το παράνομο μνημόνιο Σάραζ-Ερντογκάν.