Μήτε η Ρωσική, ως εμφύλιος πόλεμος των «προλεταρίων» το 1917, που έγινε σε λάθος χώρα (αντί της Γερμανίας) και κατέληξε σε φιάσκο, εβδομήντα χρόνια αργότερα…
Η Ελληνική επανάσταση ήταν κατά τον ιστορικό της, Διονύσιο Κόκκινον, «μία κίνησις φυλής προς εκτέλεσιν ιστορικής νομοτέλειας» που πέτυχε «επειδή ο εθνικός της χαρακτήρας υπερτερούσε του κοινωνικού», κατά τον Οθωμανολόγο Δημήτριο Κιτσίκη.
Αφήστε τους εθνομηδενιστές να ψέλνουν σήμερα παράφωνα ό,τι τους ζητούν οι εργοδότες τους. Η απελευθέρωση της Ελλάδος από τον Τουρκικό ζυγό προήλθε από την «ηθική ανύψωση» της Ελληνικής φυλής, απ’ την παραδοσιακή Αντίσταση του λαού κατά πάσης δουλείας και εξ αγάπης στην ατομική Ελευθερία.
Το «ένστικτο κίνημα» είχε προηγηθεί της Φιλικής Εταιρίας της οποίας η ηθική υπεροχή έναντι του δυνάστου ήταν καταλυτική.
Η Αντίσταση στον κατακτητή επί 450 χρόνια συναντάται στα Άγραφα, Ύδρα και Μάνη, στα νησιά, τα Κύθηρα, το Άγιον Όρος και αλλού, όπου δεν πάτησε Τούρκου πόδι.
Η Ελευθερία εδιδάχθη απ’ την θάλασσα, στους ναυτόπαιδας των ιστιοφόρων - αργότερα ναυμάχους (Μιαούλη) και πυρπολητές (Κανάρη, Σαχτούρη, Πιπίνο κλπ). Στα ελεύθερα πέλαγα του Αιγαίου, τα Ελληνικά εμπορικά κυριαρχούσαν κι’ όταν τα χρειάσθηκε ο αγώνας, τότε…
…«Κωσταντή ήλθε η ώρα σου να πεθάνεις για την πατρίδα», είπε ο Κανάρης πυρπολώντας τη ναυαρχίδα του Καπουδάν -πασά, Καρά Αλή, στον Τσεσμέ.
Για την άλλη ναυμαχία του (κόλπου) Γέροντα (Αύγουστος 1824) γράφει ο Γάλλος ναυτικός συγγραφέας Ζουριάν ντε λα Γκραβιέρ «η ναυτική ιστορία, ίσως να μην έχει σελίδα περισσότερον ενδιαφέρουσα απ’ αυτήν».(*)
Πράγματι, παρά την αρχική δυσμενή θέση του Υδραιοσπετσιώτικου στόλου, απέναντι στον αριθμητικώς ισχυρότερο Τουρκοαιγυπτιακό, η εκμετάλλευση του ανεπαίσθητου ανέμου από τον Μιαούλη έφερε την Ελληνική μοίρα σε ευνοϊκή θέση για επίθεση – αυτό που ξέρουν καλά οι αείποτε Έλληνες.
Πλέοντας επιδέξια ανάμεσα στις εχθρικές φρεγάτες, τα πυρπολικά του Αποστόλη, σκορπίζοντας τον τρόμο στα ξένα πληρώματα, διέσπασαν τον κλοιό και επετέθησαν στην ναυαρχίδα του Χορσέφ.
Παρά την αποτυχημένη προσπάθεια του Παπανικολή και εν συνεχεία του Πιπίνου, κατόρθωσε ο Ματρώζος να πυρπολήσει ένα Αγυπτικό μπρίκι.
Ο Υδραίος Θεοχάρης προσεδέθη, με το μπουρλώτο του στην Τυνησιακή ναυαρχίδα, «μία φρεγάτα των 44 πυροβόλων» αλλά επειδή αργούσε να μεταδώσει τη φωτιά στα ξάρτια, ο Υδραίος ναύαρχος έδωσε εντολή στον Υδραίο Βατικιώτη, εν τέλει να την ανατινάξει. Ακολούθως ο Τουρκοαιγύπτιακός στόλος υπεχώρησε προς την Σάμο.
Καταδιωκόμενος όμως από τα Ελληνικά πολεμικά έχασε τα μεσάνυχτα 24 Σεπτεμβρίου, ένα μπρίκι και μία κορβέτα από τα πυρπολικά του Ψαριανού Νικόδημου και του Υδραίου Καλογιάννη, βορείως των Οινουσών.
Με αυτή την νίκη του Ελληνικού στόλου, το Αιγαίο «έκλεισε» για τους Οθωμανούς που δεν μπορούσαν να κάμουν τον διάπλου του, στέλνοντας μεγάλες ενισχύσεις από τη Μικρά Ασία προς την επαναστατημένη Πελοπόννησο και Στερεά.
Θα νόμιζε κανείς ότι οι ναυμάχοι και οι μπουρλοτιέρηδες ήσαν φανταστικά πρόσωπα, άλλης εποχής. Κι’ όμως ήταν ξυπόλητοι ναύτες που τους απογόνους τους βρίσκεις σήμερα διαβαίνοντας στην αποβάθρα της Ύδρας και των Σπετσών. Τα Ψαρά, δυστυχώς, κατεστράφησαν από τον θηριώδη Τούρκο.
Και κάτι άλλο, προσωπικό για την σημερινή επέτειο. Θυμάμαι όταν το 1982 επισκέφθηκα το πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, με πλησίασε ένας καθηγητής της ιστορίας – δεν θυμάμαι τ’ όνομα του – κι’ όταν πληροφορήθηκε ότι ήμουν Έλληνας, μου είπε:
- Αν οι Έλληνες δεν μας έδιναν το παράδειγμα με το 1821, δεν θα ήμασταν σήμερα Εβραϊκό κράτος!