Από κάτω δεκάδες μηνύματα επιδοκιμασίας, καρδούλες, φατσούλες, που σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι ασχολούνται με μια λουλουδάτη κουρτίνα στο αλουμινένιο παράθυρο και στο βάθος τον ήλιο που δύει, ασχολούνται και αισθάνονται την ανάγκη να επιδοκιμάσουν ένα στιγμιότυπο του τίποτα. Η «απέναντι» πλευρά, η δολοφονική, θέλει να λιντσάρει τον οποιοδήποτε, και από κάτω θα σχολιαστεί - λιντσαριστεί ο λιντσαριστής και ο λιντσαριστής του λιντσαριστή, σε μια αλληλουχία ανορθόγραφων κακοποιήσεων. Ο λυρισμός της φρουτιέρας και τα φονικά ξεράσματα του ψευδώνυμου.
Ο εμφύλιος προϋποθέτει μια εγγύτητα που διαρρηγνύεται. Μια συγγένεια που σπάει. Ο νέος εμφύλιος που ξεχειλίζει στη χώρα σε ποια ακριβώς διαρρηγμένη εγγύτητα, σε ποια, τέως, συγγένεια αντιστοιχεί και αναπτύσσεται; Αυτή διπλή σαθρότητα, οι δολοφονίες και τιποτολογίες, ποιον ακριβώς εμφύλιο περιγράφουν; Ποια εγγύτητα, με τι, ποια χώρα, ποια ιστορία, ποια καταγωγή;
Αλλά στον χορό της progressive πολυλογίας (δολοφονικής ή θαυμαστικής) ενδίδουν και διανοούμενοι που ασχολούνται με το FB, ώρες και ώρες, αλληλογραφούν προσπαθώντας να δικαιολογήσουν το αυτονόητο ή το ανόητο, να αντιτάξουν επιχειρήματα, να μεγεθύνουν το λογικώς ελάχιστο. Παίζουν τον ρόλο της κερκίδας των λογικών, έναντι της κερκίδας των αποκλινόντων. Και τούμπαλιν. Κερκίδες λογικής - ωσάν η λογική να πρέπει να γίνει ιαχή και να εξελιχθεί σε τιμωρητική απαίτηση, απειλητική, μοχθηρή και πουριτανική. Οσο μεγαλώνει το μέτωπο των στρατευμένων ορθών (των νέων εθνικοφρόνων) τόσο διευρύνονται τα πράγματα που δεν επιτρέπονται. Διαμορφώνεται μια δικτυωματική, παγιδευτική δεοντολογία, που δεν επιτρέπει, που επιτάσσει. Καμιά αντιπολίτευση, καμιά αμφιβολία. Για παράδειγμα, δεν αρκεί να στηρίξει η αντιπολίτευση την κυβέρνηση, πρέπει να μην κάνει κιχ. Σκασμός. Πρέπει να μην υπάρξει ο παραμικρός διάλογος, αντίλογος, αμφίλογος στην εθνική πειθαρχία. Γιατί «πιπέρι στο στόμα».
Το φαινόμενο δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση. Διαμορφώνεται μια κουλτούρα συμπόρευσης. Οχι ακριβώς στοίχισης στην κυβερνητική πολιτική (αυτό είναι κάτι παροδικό), αλλά συμπόρευσης, ένταξης, ενσωμάτωσης, πίστης ή απλώς σκασμού. Ο σκασμός ως γενική πολιτική στάση. Ο σκασμός ως μορφή πολιτισμού που θα καθορίζει στο μέλλον, κάθε σχέση με την εξουσία. Η απαίτηση αφορά μια νέα κοσμοθέαση. Διαμορφώνεται και υπαγορεύεται συλλαβιστά, ένα διάδοχο σχήμα της απόλυτης αυθαιρεσίας και του αναρχισμού που καθόρισε την ελληνική διοικητική και πολιτική Ιστορία. Είναι η στάση προσοχής. Αλτ.
(από την εφημερίδα "ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ")