Πιο συχνά επιχειρηματολογούμε επί μύθων και σπανίως επί «πραγματικών γεγονότων». Παράδειγμα, τα περίφημα «κέρδη της ΔΕΗ» για την οποία σημειώνεται από σχολιαστές (που απηχούν τις απόψεις του επί ΠΑΣΟΚ διευθύνοντος συμβούλου): «Παρέλαβαν μια ΔΕΗ κερδοφόρα και με προοπτικές και την έφεραν σε πλήρες αδιέξοδο». Είναι ένα επιχείρημα, δεν είναι όμως επαρκές για να τροφοδοτήσει την επίθεση στην, επιχειρούμενη από τη νυν διοίκηση, προσαρμογή των τιμολογίων της μεγάλης αυτής επιχείρησης.
Πράγματι, οι άνω των 100 οικονομικών αναλυτών, που παρακολούθησαν την προ ημερών παρουσίαση του νέου επιχειρηματικού σχεδίου, οι οποίοι ενδιαφέρονται περισσότερο απ’ όλους εμάς για την κερδοφορία της επένδυσής «τους, δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για το ως άνω μυθολογικό «επιχείρημα». Γνωρίζουν πολύ καλά οι τελευταίοι ότι αν συγκρίνουμε τα σημερινά κέρδη με τα παρελθόντα, αφού προηγουμένως διορθώσουμε με την τεράστια διαφορά τιμής του πετρελαίου, το οικονομικό αποτέλεσμα αλλάζει εντελώς. Ας ρωτήσουν οι «σχολιαστές» προς ποια κατεύθυνση και θα εκπλαγούν.
Οι ίδιοι αυτοί σχολιαστές είτε γνωρίζουν είτε μπορούν να μάθουν ότι η αύξηση της τιμής του ρεύματος για τους πολύ μεγάλους πελάτες καθίσταται υποχρεωτική λόγω των πρόσφατων αλλά και των εντός ολίγου αναμενόμενων εξελίξεων στην αγορά ενέργειας. Θυμηθείτε ότι, επειδή η Ελλάδα καθυστέρησε το άνοιγμα στον ανταγωνισμό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μας «τιμώρησε» απαγορεύοντας στη ΔΕΗ να αυξήσει το μερίδιό της στην αγορά. Ετσι, η ΔΕΗ κινδυνεύει να πωλεί φθηνό ρεύμα σε μεγάλους καταναλωτές, που όμως είναι οι ίδιοι παραγωγοί ρεύματος.
Αλλά και τα νοικοκυριά οφείλουν να μειώσουν τις απαιτήσεις τους. Ενας τρόπος είναι και η τιμή. Οι 100 ΚΩ μας κόστιζαν 7,2 ευρώ (στοιχεία Ιαν. 2007), όταν στην Πορτογαλία θέλουν 15 ευρώ και στη Βουλγαρία 6,6 ευρώ. Αν όμως διορθώσουμε για ισοδύναμη αγοραστική δύναμη, πληρώνουμε 8,1 ευρώ με τη Βουλγαρία στα 16,7 ευρώ και 17,1 ευρώ την Πορτογαλία. Βεβαίως, η επιβάρυνση πρέπει να είναι λελογισμένη και, οπωσδήποτε, σταδιακή.