Ή ότι οργανώνει, αμέσως μετά την πρώτη ύφεση της πανδημίας, κάτι σαν εκδρομικούς περιπάτους στα χερσαία σύνορά μας, χωρίς να προετοιμάζει καινούριο κύκλο εισβολής μεταναστών ή και ένοπλων παρενοχλήσεων. Οι ελπίδες για ειρήνη και εδραίωση καλών –ή έστω ανεκτών– γειτονικών σχέσεων δεν έχουν χαθεί, αλλά ο ορίζοντας επιβαρύνεται ολοένα και περισσότερο.
Παράλληλα, είναι εξαιρετικά δυσάρεστο ότι πριν ακόμα κορυφωθεί η τουρκική επιθετικότητα διάφορες πλευρές εντός της κυβέρνησης και εντός της ΝΔ, προβοκάρουν το κλίμα με απώτερο σκοπό την εξασφάλιση πολιτικών κερδών μετά από μία σοβαρή κρίση. Θα ήταν αδιανόητο (αν και μάλλον προς τα εκεί οδεύουμε) οι κυβερνητικές συσκέψεις, εν όψει και εν ώρα κρίσης με την Τουρκία, να έχουν εκ των προτέρων υπονομευθεί. Είτε με προετοιμασία των στελεχών του Μαξίμου και των υπουργών-μελών του ΚΥΣΕΑ να ρίξουν ο ένας τις ευθύνες στον άλλον είτε με προετοιμασία ποικίλων κέντρων, που βρίσκονται σήμερα εκτός εξουσίας, να διεκδικήσουν μερίδιό της μετά την όποια εξέλιξη.
Πώς παγιδεύτηκε η Ελλάδα
Φυσικά, ιδανικό μοντέλο διαχείρισης μεγάλων κρίσεων δεν υπάρχει. Σε μία φάση κορύφωσης του ζητήματος των Σκοπίων το 1992, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε "απειλήσει" τον Αντώνη Σαμαρά ότι «τον Αύγουστο 1974, ο Γεώργιος Μαύρος δεν είχε (σ.σ.: κατά άλλη εκδοχή, δεν δεχόταν) ρητές εντολές και χάθηκε η Κύπρος».
(Η συνέχεια στο slpress.gr)