Ο βομβαρδισμός μας με κάθε είδους βλήματα πειθούς περί του "θαύματος" το οποίο έχουν τελέσει, αντί να εκθέτει περισσότερο αυτούς που τα επινόησαν, θέτει σε τροχιά εξαφάνισης τη μικρομεσαία επιχείρηση όπως την ξέραμε, παραβλέποντας ότι εκείνο το οποίο μας έφερε μέχρι εδώ αδυνατεί να τους πάει παραπέρα. Με την κρίση να βγάζει κροίσους ωθώντας τον μικρομεσαίο προς την έξοδο από την αγορά υπό καθεστώς ομηρείας σ’ ένα κράτος-μηχανισμό επιβολής της εξουσίας κυβερνήσεων των οποίων η επιλογή γίνεται από ξένους και η εκλογή από μας.
Πέρασε ο καιρός –αν υπήρξε και ποτέ– που ψηφίζαμε βάσει της αίσθησής μας ότι μπορούμε να χειραγωγήσουμε τον πολιτικό καθώς τα νήματά του τα διαχειρίζονται άλλα κέντρα που επηρεάζουν και τον ψηφοφόρο εξαγοράζοντάς τον με ψήγματα προσόδων (επιδόματα ανεργίας, συνήθως, ή ψίχουλα σύνταξης) έναντι ιδιοποίησης μιας τεράστιας εθνικής με αίμα αποκτημένης περιουσίας.
Με μια πραγματικότητα που απαιτεί αυτοδέσμευση και όχι απλή υπόσχεση, η εξαγγελία μεγάλων έργων (όπως π.χ., η… ιπτάμενη –όχι πλέον υποθαλάσσια- νέα περιφερειακή οδός Θεσσαλονίκης) που αποσκοπούν στην απορρόφηση κονδυλίων –ως συνήθως- κι όχι στην αποδοτικότερη για την κοινωνία και οικονομία αξιοποίησή τους, δείχνει ξανά την προτίμηση προς συγκεκριμένο κλάδο και τύπο επιχείρησης η οποία, πότε ως χρηματοδότης και πότε ως κομπάρσος, συμμετέχει σε μια στημένη παράσταση "κάθαρσης".
Η αταβιστική εμμονή και προσμονή διαρθρωτικών αλλαγών από πατερούληδες όπως αυτούς που κομπάζουν στις τηλεοπτικές οθόνες, όχι μόνο αδικεί αλλά και θέτει σε κίνδυνο την φυσική μας υπόσταση λόγω αδυναμίας υποστήριξης μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Παρακλήσεις στις τράπεζες
Παρότι δεν έχαιρε ποτέ κάποιου σεβασμού, είναι αδύνατη η αναβίωση της οικονομίας χωρίς τα "Ξύλινα Τείχη" της, τη επιχειρηματικότητα της οποίας αναμένεται η περαιτέρω συρρίκνωση, όχι μόνο λόγω του αφανισμού των επιχειρήσεων αλλά και του ενισχυμένου φόβου ανάληψης νέων πρωτοβουλιών σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον παρά την "κανονικότητα" που μας υπόσχονται.
Η τελευταία χρήζει διευκρινήσεων καθώς έχει διαφορετική μορφή για την ομάδα εξουσίας και τις θεραπαινίδες της (έχει θιγεί η κανονικότητά τους άραγε;) από εκείνη των εκτός του συστήματος μαζί και των επιχειρήσεων που εστιάζουν στην επιβίωση παλεύοντας με μια δίνη η οποία τις καταπίνει χωρίς ανάσες ή περιθώρια σκέψης για το αύριο. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν αυτονόητα ούτε και η αλληλεγγύη που την προσδοκούμε από τους ξένους αλλά δεν τη δείχνουμε μεταξύ μας, μένοντας στο "έξω απ’ την αυλή μου ας είν’ κι η αδελφή μου".
(η συνέχεια στο slpress.gr)