Μόνον ως κακόγουστο αστείο μπορώ να θεωρήσω την αποδιδόμενη από το πολιτικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής» άποψη στελέχους του Μαξίμου, σύμφωνα με την οποία ο πρωθυπουργός στην επικείμενη παρέμβασή του στη Βουλή για το ασφαλιστικό πιθανόν να εξαγγείλει ένα «σκληρό» πακέτο μέτρων για να βοηθήσει όχι μόνο στην εξυγίανση του συστήματος αλλά και για να αλλάξει την ατζέντα της πολιτικής ζωής ξεφεύγοντας από την πίεση της σκανδαλολογίας. Θεωρώ ότι τέτοιοι πολιτικοί ακροβατισμοί πρώτον είναι ανόητοι και δεύτερον επικίνδυνοι και σε κάθε περίπτωση ο κ. Κώστας Καραμανλής, ένας σοβαρός και υπεύθυνος ηγέτης, είναι απίθανο έως αδύνατο να αποδεχθεί τέτοιες μπερτοδούλειες εισηγήσεις. Αυτό έλειπε τώρα, να πληρώσουν οι εργαζόμενοι τις ανοησίες και τα επικοινωνιακά λάθη ορισμένων ενοίκων του Μαξίμου, που κακή τη μοίρα αναρριχήθηκαν σε θέσεις για τις οποίες δεν είχαν κανένα προσόν και εφόδιο.
Είναι αναμφισβήτητο ότι οι άξονες επίλυσης του ασφαλιστικού που θα ανακοινώσει με την ομιλία του στο τέλος του μηνός στη Βουλή θα σημάνουν εκ των πραγμάτων την επιστροφή της πολιτικής σε μια χώρα που ζει τώρα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα της παραπολιτικής, της σκανδαλολογίας και της λάσπης, που βορβορώδης ξεχύνεται κάθε βράδυ στις 8 από τα κανάλια της διαπλοκής. Διότι, πράγματι, τι σημαίνει πολιτική; Δύο τινά, πρώτον μια στιβαρή κυβερνητική ηγεσία και μια μαχητική αλλά και με προτάσεις αντιπολίτευση και δεύτερον μια εξουσία που επιτελεί έργο λύνοντας τα προβλήματα του τόπου και παρέχοντας την ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος στους πολίτες.
Δυστυχώς, και τα δύο αυτά κρίσιμα συνθετικά της πολιτικής λείπουν σήμερα και αυτή η εφημερίδα με την τόλμη και την αδέσμευτη ιδεολογία που τη χαρακτηρίζει έκανε την Κυριακή μια γενναία παρέμβαση, ζητώντας από την κυβέρνηση να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να πάψει «ο τόπος, ακυβέρνητο όχημα, να κατρακυλά με σπασμένα φρένα σε απότομη κατηφόρα»! Αυτές τις πρωτοβουλίες ένας μόνον μπορεί να τις πάρει τώρα, ο πρωθυπουργός. Αλλά για να τελεσφορήσουν απαιτούνται κάποιες πολιτικές προϋποθέσεις που δυστυχώς δεν υπάρχουν και πρέπει να δημιουργηθούν εκ του μηδενός. Πρώτον, να ξαναχτιστεί το επιτελείο του Μαξίμου, με ανθρώπους που θα είναι όχι μόνο ακέραιοι αλλά και ικανοί με κοινωνική αναγνωρισιμότητα και με επαγγελματικές επιτυχίες. Είναι αδιανόητο ένας πρωθυπουργός, που τον εμπιστεύθηκε δύο φορές ο ελληνικός λαός, να περιβάλλεται από μετριότητες ή από υπουργούς υποταγμένους στην απατηλή δημοτικότητα που προσφέρει η περιφορά τους στα κίτρινα κανάλια.
Ο θείος του πρωθυπουργού, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπερηφανευόταν ότι είχε ως μέλη των κυβερνήσεών του πέντε εν δυνάμει πρωθυπουργούς, στο τεχνοκρατικό του επιτελείο είχε αριστείς της επιστήμης και της κοινωνίας και έκανε παρέα με πνευματικούς ανθρώπους, από τη γνώμη και την κρίση των οποίων κέρδιζε πολλά για να μπορεί και αυτός να προσφέρει πολλά. Οι σχέσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τα ΜΜΕ ήταν εκείνες ενός ηγέτη που αντλεί τη δύναμή του από τον λαό και όχι από τα κολακευτικά σχόλια των εκδοτών. Επικοινωνούσαν μαζί του μόνο μέσω του υπουργού επί του Τύπου. Αλλά ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου, έγινε πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 1981 και συναντήθηκε για πρώτη φορά με ένιους εκδότες, τον Απρίλιο του 1984. Γι’ αυτό άλλωστε τον μισούσαν και έπεσαν να τον φάνε ζωντανό, επωφελούμενοι του σκανδάλου Κοσκωτά το καλοκαίρι του 1988. Μόνο επί Σημίτη που πίστευε ότι πρωθυπουργός γίνεται πάντοτε ο εκλεκτός των ΜΜΕ οικοδομήθηκε αυτό το νοσηρό κλίμα που δηλητηριάζει μέχρι τώρα την πολιτική ζωή της χώρας.
Αυτός ο ομφάλιος λώρος που συντηρεί όλες τις παθογένειες της κοινωνίας μας πρέπει να κοπεί αμέσως με μια γενική επιστροφή στην πολιτική, με ευθύνη κυρίως του Κώστα Καραμανλή αλλά επίσης και του Γιώργου Παπανδρέου.
Eκτύπωση | e-mail