Απόλυτο χάος.
Διότι η Κυβέρνηση δεν στάθηκε ικανή να διαχειρισθεί την Εξουσία. Και ο
Καραμανλής, όπως φαίνεται δεν είναι εις θέσιν να αποτρέψει τον κατήφορο. Ποιά
είναι η λύση; Σπεύδομε να πούμε ότι κάθε σκέψη για παραμερισμό ή αποχώρησή του
είναι και επιπόλαια και ανεδαφική και ανιστόρητη. Αλλά η απελπισία είναι
διάχυτη στον συντηρητικό κόσμο. Απελπισία που έχει μεταβληθεί σε διάχυτη οργή.
Μήνυμα ηχηρό ότι η ελληνική κοινωνία έχει φθάσει στα όριά της. Ιδίως από τη νέα
γενιά που κάτι περίμενε να αλλάξει με την έλευση στο πολιτικό προσκήνιο ενός
νέου Πρωθυπουργού.
Στην ουσία δεν
άλλαξε τίποτε. Το Κράτος Δικαίου έμεινε όνειρο απατηλό και η επανιδρυτική
πολιτική του Καραμανλή συνάντησε τείχος μόλις επιχείρησε να προχωρήσει εις
βάθος. Και υποχώρησε. Η πρωτοφανής ανικανότητα σημαντικών συνεργατών του άφησε
την κρατική μηχανή να σφαδάζει στα χέρια ενός αθλίου συνδικαλιστικού
συστήματος. Ετσι όλα ναυάγησαν στα ρηχά. Και η Παιδεία και η Ολυμπιακή και το
Ασφαλιστικό.
Το πείραμα
Καραμανλή δυστυχώς απέτυχε. Αλλά μαζί του τραυματίσθηκε και η εποχή του, για
την οποία έλεγε κάποτε υπερηφάνως ότι θα κυβερνήσει την χώρα με τους «ανθρώπους
της γενιάς» του. Αυτό είναι το δράμα. Και ιδού οι «άνθρωποι της γενιάς» του. Με
τις επιλογές που έκανε ο ίδιος και το Μέγαρο Μαξίμου, διευκόλυνε τη μεθοδική
κατάλυση της αξιοκρατίας σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου. Δεν άφησαν οι
παρατρεχάμενοι ούτε μία στιγμή να πνεύσει καθαρός αέρας στο πρωθυπουργικό
γραφείο. Είχαν άποψη και «βέτο» ακόμη και για τη μετάθεση κλητήρος
υποθηκοφυλακείου. Επρεπε να ανήκεις στην «παρέα» για να τύχεις της προσοχής και
της ευνοίας του «περιβάλλοντος». Ετσι οι «δολιοφθορείς» υπονόμευσαν τον
Καραμανλή, την Κυβέρνηση και εν τέλει την πολιτική ομαλότητα. Και τώρα τί μέλει
γενέσθαι; Ουαί κι αλλοίμονο αν πάμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας και θυμηθούμε το
παρελθόν.
Το κλίμα μέσα στο
οποίο ζούμε οδηγεί σε ασφυξία θανάτου. Η σήψη, η διαφθορά και το κοινωνικό χάος
περιπλέκουν επικίνδυνα τα πράγματα. Οι πολίτες, όλοι ανεξαιρέτως, δεν είναι
απλώς απογοητευμένοι με τα συμβαίνοντα. Βρίσκονται σε κατάσταση πανικού. Πού
πάμε; Διότι οι ευθύνες των ανθρώπων της Κυβερνήσεως δεν περιορίζονται στην
μηδενική λειτουργία του Κράτους, με τις παράπλευρες συνέπειες. Απλώνονται στον
ευρύτερο τομέα των Μέσων Ενημερώσεως, όπου η κατάσταση είναι αφόρητη. Και
δυσώδης.
Κάθε Ελλην
πολίτης αισθάνεται μέρα και νύκτα έναν «εμπρηστή» να κατακαίει το σπιτικό του.
Η τηλεοπτική ασυδοσία έγινε η στυγνότερη δικτατορία που γνώρισε ποτέ ο τόπος.
Και ταυτοχρόνως παραχαράκτης της ελληνικής ιστορίας. Μια ιδεολογική
τρομοκρατία, που δυναμιτίζει χωρίς «αιδώ» και χωρίς φραγμό την χώρα. Θα έλεγε
κανείς ότι αντιμετωπίζουμε ολοκληρωτική εθνική αποδόμηση. Η δε Κυβέρνηση –αυτό
είναι το λυπηρό- παρακολουθεί ως κομπάρσος τις ασχημίες. Το περιβάλλον του
Πρωθυπουργού πάει κι έρχεται στα ανακριτικά γραφεία, εμπλακέν, προς γενική
κατάπληξη, σε ένα θλιβερό σκάνδαλο σημαίνοντος κυβερνητικού στελέχους.
Ιδίως αυτές τις
μέρες οι Ελληνες και οι Ελληνίδες βλέπουν με αποτροπιασμό, τηλεοπτικά θεάματα
και αναγνώσματα εφημερίδων που ευτελίζουν κάθε ανθρώπινη αξία. Ανάστατοι και
θορυβημένοι διερωτώνται πού μας πάει επί τέλους αυτή η Κυβέρνηση. Φραγμός δεν
υπάρχει σε τίποτε; Και αν διαφωνεί ο Καραμανλής με όλα αυτά, γιατί δεν
απομακρύνει αμέσως τους υπεύθυνους του αίσχους; Περιμένει ο κόσμος να ακούσει
από τον ίδιο κάτι. Εστω μία λέξη αποδοκιμασίας. Αλλά τίποτε. Τί είδους
«αιχμαλωσία» είναι αυτή που υφίσταται ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος; Από ποιούς;
Και γιατί;
Ωσπου αναγκάσθηκε
ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να καταγγείλει το φαινόμενο του εκχυδαϊσμού και της
ασυδοσίας των Μέσων Ενημερώσεως. Και αναγκάστηκε επίσης να επισημάνει το χάος
και τη διαφθορά που κυριαρχεί στον τόπο. Γεγονός που όπως είπε ο ίδιος,
αποτελεί κίνδυνο για το δημοκρατικό πολίτευμα. Τα κόμματα, ο σημερινός
πολιτικός κόσμος και οι ηγεσίες τους φαίνεται ότι δεν μπορούν να
παρακολουθήσουν τις εξελίξεις. Μήπως χρεωκόπησαν ολωσδιόλου; Αν ναι, τότε ας
αποστρατευθούν εγκαίρως και εθελουσίως. Υγιέστερες δυνάμεις θα υπάρξουν. Αλλωστε
το κενό κατά τον φυσικό νόμο πληρούται πάντοτε.