Η χώρα πνίγεται στις αναθυμιάσεις απίστευτων σκανδάλων που εμπλέκουν πολιτικά πρόσωπα, μεγαλοδημοσιογράφους, επιχειρηματίες και γιγαντιαίες πολυεθνικές, ενώ η εμφανής ανικανότητα της φυσικής ηγεσίας της αστυνομίας να ελέγξει έστω και στοιχειωδώς αναμενόμενες κινητοποιήσεις φασιστικών ομάδων των δύο πολιτικών άκρων βυθίζει τις πόλεις μας στη βία, την ανασφάλεια και το χάος. Το ερώτημα στα χείλη όλων είναι που βρίσκεται ο πρωθυπουργός. Διότι οι υπουργοί είναι εκτελεστικά όργανα διορισμένα από αυτόν για την εφαρμογή μιάς πολιτικής που αυτός έχει εμπνευσθεί και επιδιώκει να εφαρμόσει. Οταν απουσιάζει ο πρωθυπουργός αποτελματώνεται η κυβέρνηση. Και ολόκληρη η χώρα αδρανεί.
Ο λαός και ειδικότερα το εκλογικό σώμα στον αρχηγό της κυβέρνησης χρεώνει την εκπλήρωση προεκλογικών υποχρεώσεων. Και όχι βέβαια στους επι μέρους υπουργούς που από τα πράγματα πρέπει να είναι αναλώσιμοι. Ούτε και είναι δυνατόν βέβαια οι υπουργοί να δημιουργούν όταν ο πρωθυπουργός απέχει. Θα μοιάζει τότε η κυβέρνηση με αμαξοστοιχία που βαγόνια της τρέχουν γρηγορότερα από την μηχανή. Τότε ο εκτροχιασμός είναι αναπόφευκτος. Οφείλει λοιπόν ο πρόεδρος της κυβέρνησης να αποτυπώνει πολιτικές, να μοιράζει αρμοδιότητες και τομείς δουλειάς και βέβαια να παρακολουθεί την πορεία εφαρμογής τους.
Και στις κρίσεις βέβαια ο ρόλος του πρώτου είναι νευραλγικός. Δεν είναι σε θέση οι υπουργοί – ούτε βέβαια είναι και δουλειά τους - να πάρουν ευρύτερες πολιτικές πρωτοβουλίες. Να χειρισθούν πρόσωπα, να αποφασίσουν για την τύχη βουλευτών και στελεχών, να επιμερίσουν ευθύνες και να ανατρέψοιυν πολιτικούς συσχετισμούς (με την προκήρυξη πρόωρων εκλογών λ.χ.). Οι υπουργοί διεκπεραιώνουν, αποτελεσματικά η μη, το έργο που ο πρωθυπουργός τους αναθέτει.
Το πρόσωπο λοιπόν στο οποίο οι πολίτες προσβλέπουν για την έξοδο από τα αδιέξοδα και τον σημερινό κοινωνικο-πολιτικό βόρβορο είναι ο πρωθυπουργός. Και αυτός οφείλει να ανταποκριθεί. Δραστηριοποιούμενος ή παραιτούμενος. Διότι και η παραίτηση βρίσκεται μέσα στα πλαίσια του καλώς εννοούμενου δημοκρατικού παιχνιδιού. Να μην ξεχνάμε την Μάργκαρετ Θάτσερ, που παραιτούμενη της πρωθυπουργίας εξασφάλισε για την παράταξή της, με τον Τζών Μαίητζορ, μιά ακόμη εκλογική νίκη.
Η παραίτηση όμως δεν είναι σήμερα απαραίτητη. Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένας πρωθυπουργός που κρατάει σφικτά τα ηνία και παίρνει δραματικές πρωτοβουλίες. Η εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού κερδήθηκε από την σημερινή κυβέρνηση πάνω σε δύο βασικά πολιτικούς άξονες. Την επανίδρυση του κράτους και την διακυβέρνηση με σεμνότητα και ταπεινότητα. Στο πρώτο κομμάτι η κυβέρνηση έχει σκοντάψει σοβαρότατα. Αντί να αλλάξει τις άρρωστες δομές της ελληνικής πολιτείας βολεύτηκε με αυτές. Και περιορίζεται στην απλή διαχείρισή τους. Και αυτό δεν το κάνει με τον πλέον επιτυχή τρόπο. Οι αυθαιρεσίες των λογής συνδικαλιστών του δημόσιου τομέα, η αδυναμία στην λήψη αποφάσεων υπουργών και λοιπών κρατικών στελεχών, η έκδηλη ανικανότητα της ηγεσίας της αστυνομίας στην επιβολή της τάξης και στην προστασία των πολιτών αλλά και των χαμηλόβαθμων στελεχών της, η αγέρωχη γραφειοκρατικοποίηση της κοινωνικής και της οικονομικής μας ζωής, αλλά και η ίδρυση δεκάδων καινούργιων και συνάμα αδιέξοδων δημόσιων φορέων και οργανισμών υποδηλώνει την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης από μιά κορυφαία προεκλογική της εξαγγελία.
Αλλά και στον τομέα της διαφθοράς οι κυβερνητικές επιδόσεις είναι απόλυτα απογοητευτικές. Η επωδός της παραπομπής των ζητημάτων στην δικαιοσύνη δεν πείθει. Διότι ουδείς διακρίνει αποτελέσματα. Η δικαιοσύνη μετά από τρία περίπου χρόνια αναζητήσεων έκλεισε τον φάκελο των υποκλοπών. Οι «κουμπάροι» του σκανδάλου του γάλακτος και της επιτροπής ανταγωνισμού ξεχάσθηκαν. Ο αρμόδιος για την χωροταξία και το περιβάλλον υπουργός γράφεται πως οικοδομεί διαπιστωμένο αυθαίρετο! Το ζήτημα των δομημένων ομολόγων, με τις εξακριβωμένο μίζες δις, κοντεύει να ξεχασθεί. Τα πορίσματα του πρώην εισαγγελέα Ζορμπά αγνοούνται επιδεικτικά και τίποτε άλλο δεν φαίνεται να κινείται. Στην υπόθεση Ζαχόπουλου η προσπάθεια φαίνεται να είναι το πως θα αποσυρθεί από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ενώ για τις δωροδοκίες δημοσίων προσώπων από στελέχη της Ζήμενς κρεμόμαστε (με φόβο;) από τα χείλη των Γερμανών δικαστών για κάποια αποκάλυψη. Η κυβέρνηση δεν έχει πείσει για την αποφασιστικότητά της να εκκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο στο σύνολό του από διεφθαρμένα πρόσωπα και μηχανισμούς. Η κοινωνική οργή διογκώνεται. Ελάχιστοι έχουν ελπίδες για το αύριο. Και δεν πιστεύουν πλέον σε κανένα.
Ο πρωθυπουργός οφείλει να κινηθεί αποφασιστικά προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής υλοποίησης των προεκλογικών του δεσμεύσεων. Δίχως να νοιάζεται για τις όποιες παράπλευρες απώλειες. Η απομάκρυνση των ανεπαρκών στελεχών σε όλες τις βαθμίδες της διοίκησης και του κράτους θα πρέπει να είναι το πρώτο βήμα. Η ριζοσπαστική απαγκίστρωση από τον κρατισμό θα πρέπει να είναι το δεύτερο. Και η συντριβή της διαφθοράς, με αποκαλύψεις και τις συνακόλουθες ποινές, θα πρέπει να είναι το τρίτο. Στόχος δεν θα πρέπει να είναι η προφύλαξη προσώπων και η διάσωση της καρριέρας κάποιων. Σκοπός θα πρέπει να είναι η προφύλαξη του πολιτικού μας συστήματος και γενικότερα της κοινωνικής συνοχής από την οριστική κατάρρευση.
Οι ηγεσίες και των δύο μεγάλων κομμάτων οφείλουν να έρθουν κοντά και σε συνεννόηση να προωθήσουν την κάθαρση. Για να προσφέρουν ελπίδα στον κόσμο. Αν δεν ξεκαθαρίσει το τοπίο των σκανδάλων ώστε να κατασιγάσει η οργή της κοινωνίας, σκοτεινό θα είναι το αύριο για την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική ειρήνη. Το ζήτημα πιά δεν θα είναι το μέλλον του πρωθυπουργού, της ΝΔ η της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ερώτημα θα αφορά την σταθερότητα της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.