Η συζήτηση αφορούσε, κυρίως, νομικά και διαδικαστικά θέματα και δεν συνέβαλε στην επίλυση των μειζόνων εκκρεμών θεμάτων. Συγκεκριμένα:
- Πρώτον, η Αθήνα δεν πέτυχε να εντάξει στα τροποποιητικά κείμενα της MDCA κρυστάλλινες διατυπώσεις για την κατοχύρωση βασικών δικαιωμάτων της και την ανάληψη κοινών ελληνοαμερικανικών πρωτοβουλιών προάσπισής τους.
- Δεύτερον, αν και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν θα συντάξει επιστολή προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή τον Νίκο Δένδια, οι διατυπώσεις αναμένονται κατώτερες των προσδοκιών της κυβέρνησης. Ο (αυτονόητος) διαπραγματευτικός πήχης βρισκόταν στο υψηλό επίπεδο της επιστολής του προέδρου Τζορτζ Μπους προς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Μάιο του 1992, ή της αλληλογραφίας των υπουργών Εξωτερικών Χένρι Κίσιντζερ και Δημήτρη Μπίτσιου του Απριλίου 1976. Αντί αυτών, η επιστολή Μπλίνκεν λέγεται ότι δεν θα φτάνει ούτε καν το άχρωμο κείμενο που έλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον Οκτώβριο του 2019 από τον τότε υπουργό Εξωτερικών Μάικ Πομπέο.
- Τρίτον, δεν είναι ορατή η ένταξη νησιών του Αιγαίου, των εκεί κρίσιμων βάσεων και θαλάσσιων πεδίων βολής στη λίστα των περιοχών διευκολύνσεων προς τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ. Η αρχική αμερικανική λίστα των 22 τοποθεσιών και βάσεων, που απαντήθηκε με ελληνική λίστα ισάριθμων αιτημάτων, συρρικνώθηκε σε τρεις περιοχές κοινού ενδιαφέροντος που, ενδεχομένως, να αυξηθούν σε τέσσερις.
- Τέταρτον, αντίθετα με την πρακτική της MDCA του Ιουλίου 1990 (επιστολές Σαμαρά-Sotirhos), δεν θα υπάρχουν αναφορές σε συγκεκριμένη οικονομική βοήθεια και παροχή εξοπλιστικού υλικού από τα FMS ή άλλα χρηματοδοτικά προγράμματα.
Γιατί οι ΗΠΑ δεν δίνουν
Με αυτά τα δεδομένα επιβεβαιώνεται, άλλη μία φορά, η αδυναμία του Μεγάρου Μαξίμου να μεταφράσει σε χειροπιαστό όφελος, που είναι θεμιτό μεταξύ συμμάχων, το άριστο επίπεδο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Η διμερής συνεργασία χαρακτηρίζεται –και είναι– άψογη και, ταυτόχρονα, υπάρχει συντριπτική διακομματικά πλειοψηφία υπέρ της MDCA στη Βουλή, η οποία θα την κυρώσει. Ωστόσο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αδυνατεί να εξασφαλίσει “το κάτι παραπάνω” ή και τα στοιχειωδώς αναμενόμενα. Παραμένει αναπάντητο το ερώτημα αν ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να διαπραγματευτεί πιο μαχητικά ή δεν θέλει να διακινδυνεύσει, φοβούμενος ότι τα αιτήματα θα παρεξηγηθούν σαν διατάραξη του διμερούς κλίματος.
(η συνέχεια στο slpress.gr)