H γλώσα των αριθμών ήρθε να χτυπήσει το καμπανάκι της ελληνικής οικονομίας ακόμη μια φορά. Και αυτή τη φορά αρκετά απειλητικά.
Για τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας τα είχαμε ξανακούσει. Το 2007 όμως ήταν η χειρότερη χρονιά σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας. Και είναι επόμενο αν αναλογιστούμε εκτός από τις άλλες παραμέτρους τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό ελληνικών επιχειρήσεων που εξαπλώνονται στα Βαλκάνια ή και ακόμα χειρότερα μεταφέρουν τις εργασίες τους εκεί.
Σε επίπεδα ρεκόρ διαμορφώθηκε το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Πιο συγκεκριμένα το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά 8,6 δισεκατομμύρια ευρώ την περασμένη χρονιά ή 14% του αναθεωρημένου ΑΕΠ από 11% το 2006.
Και για να πάμε ακόμα παραπέρα, οι τιμές του πετρελαίου είχαν σχετικά μικρό αντίκτυπο. Συνήθως οι εκάστοτε κυβερνήσεις βρίσκουν κάτι για να φορτώσουν τα κακώς κείμενα, κάτι για το οποίο δεν είναι και τόσο υπεύθυνες.
Στην περίπτωση της Ελλάδας η αναιμική εως και αποτρεπτική- αν υπάρχει τέτοιος όρος- ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ήταν η βασικότερη αιτία.
Οι ξένες άμεσες επενδύσεις μειώθηκαν κατά 67%.
Ακόμα πιο ανησυχητική είναι η εικόνα του τουριστικού τομέα- μια χώρα όπου ο τουρισμός ήταν μια βασική πηγή ανάπτυξης.
Είπαμε ότι η γλώσα των αριθμών είναι σκληρή και κυρίως όταν προέρχεται από "ανεξάρτητα στόματα", - οι εισπράξεις από τον τουριστικο τομέα παρέμειναν στάσιμες σε σχέση με το 2006, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας. Βέβαια μέχρι σήμερα είχαμε εφησυχαστεί ότι τουριστικά πάμε καλά- τουλάχιστον άλλα νούμερα και προβλέψεις μας έδινε το Υπουργείο Τουρισμού.
Τι γίνεται λοιπόν? Τι φταίει.
Η χάραξη μιας μακροπρόθεσμης οικονομικής στρατηγικής είναι το βασικότερο πρόβλημα το οποίο έχει επισημανθεί πολλές φορές. Το θέμα όμως είναι ότι αυτό είναι ένα απτό και άμεσο πρόβλημα αν αναλογοστεί κανείς ότι ελληνικές επιχειρήσεις επενδύουν όλο και περισσότερο στο εξωτερικό- παίρνοντας μαζί τους και τα κεφάλαια του, την τεχνογνωσία τους και ανοίγοντας νέες θέσεις εργασίας στις γειτονικές χώρες.
Από την άλλη πλευρά οι ξένοι επενδυτές λειτουργούν απαξιωτικά για τις τυχόν ευκαιρίες που μπορεί να τους προσφέρει η χώρα μας ίσως γιατί δεν έχει να τους προσφέρει και πολλές. Και είναι λογικό εαν κάποιος αναλογιστεί ότι οι ντόπιοι επιχειρηματίες προτιμούν να φύγουν από τη χώρα-παρά να μείνουν και να υποστούν τα δεινά ενός διάτρητου συστήματος- φορολογικά, νομοθετικά, γραφειοκρατικά και τα λοιπά τα γνωστά.
Ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι η τσιμεντοβιομηχανία Τιτάν- μια από τις πλέον ισχυρές και παραδοσιακές επιχειρήσεις του ελληνικού χώρου. Η επιχείρηση εξαπλώνεται συνεχώς στα Βαλκάνια, ενώ πρακτικά η επέκταση των δραστηριοτήτων της στο ελληνικό χώρο έχουν μείνει στάσιμες εδώ και αρκετά χρόνια. Ένας βασικός λόγος είναι ο χαμηλός-τουλάχιστον αρκετά χαμηλότερος- φορολογικός συντελεστής, οποίος αντικατοπτρίζεται και στον ισολογισμό της εταιρείας. Το παράδειγμα του Τιτάνα δεν είναι το μοναδικό, άλλες εταιρείες έχουν μεταφέρει σχεδόν το σύνολο των εργασιών τους στη ΝΑ Ευρώπη.
Είναι άμεση προτεραιότητα της κυβέρνησης η δημιουργία επενδυτικών κινήτρων και η διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος. Η δημιουργία ενός κλίματος εμπιστοσύνης, με απλά λόγια. Η εμπιστοσύνη προς όλους τους τομείς του επιχειρηματικού γίγνεσθαι παρουσιάζει έλλειμμα.
Γιατί απλά αν έρθουμε στο δια ταύτα το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό - χαμηλή ανταγωνιστικότητα και ανεργία. Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας μεταφράζεται σε ανεργία, ένδεια και όλα τα σχετικά. Τα βιώνουμε άλλωστε καθημερινά....