Μοναδική διέξοδός του είναι η υιοθέτηση σκληρότερης γραμμής, ώστε να ανταγωνιστεί αφενός τους εσωκομματικούς αντιπάλους (με πιθανή συμφωνία για ομαλή διαδοχή), αφετέρου τον ισχυροποιημένο ηγέτη του VMRO, Χρίστιαν Μίτσκοσκι. Σε αυτό το πλαίσιο, το πρώτο πρόβλημα, που ήδη αντιμετωπίζει η ελληνική πλευρά, είναι ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διπλωμάτες την καθησυχάζουν πως ο Ζάεφ θα παραμείνει πιστός στη λογική των Πρεσπών. Ιδιαίτερα, αν λάβει εξωτερική στήριξη με έναρξη των ενταξιακών συνομιλιών με την ΕΕ.
Ωστόσο, παρά την έντονη φημολογία, δεν γίνεται καμία σχετική κίνηση στις Βρυξέλλες. Εκτιμάται δε πως η αναζωογόνηση των διαδικασιών θα έχει μικρό αντίκτυπο στην κοινή γνώμη και στους βουλευτές της λεγόμενης Βόρειας Μακεδονίας. Άλλωστε, οι τρέχουσες διαβουλεύσεις στις Βρυξέλλες (έξι ολόκληρους μήνες μετά την τελευταία εκτενή συζήτηση των υπουργών Εξωτερικών για τα Δυτικά Βαλκάνια) δεν αφορούν τα Σκόπια. Επικεντρώνονται στη Βοσνία και στον διάλογο Σερβίας-Κοσόβου.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι αρμόδιοι Αμερικανοί αξιωματούχοι προτρέπουν την Αθήνα να μην αυστηροποιήσει την πολιτική της έναντι των Σκοπίων. Το επιχείρημά τους είναι ότι, όσο παραμένει στην εξουσία ο Ζάεφ, ίσως δεν σημειωθεί πρόοδος στην υλοποίηση της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά σίγουρα δεν θα υπάρξει οπισθοδρόμηση. Προβλέπουν, επίσης, ότι δεν θα υπάρξει αλλαγή ούτε επί πιθανής ηγεσίας Μίτσκοσκι, επειδή αναγνώρισε δημόσια την «πραγματικότητα των Πρεσπών».
Λοιπά προβλήματα
Όμως, όποιος παρακολουθεί τη σύγχρονη (από το 1991) πτυχή του Μακεδονικού γνωρίζει ότι ανάλογες δηλώσεις δεν έχουν αξία μακροπρόθεσμα, γιατί δεν συνοδεύονται από πρακτικές πολιτικές κινήσεις. Έρχονται σε αντίθεση με την κομματική βάση και τη βούληση των στελεχών του VMRO. Ακόμα και ο γνωστός Νίκολα Γκρούεφσκι, στην αρχή της πρωθυπουργίας του το 2006, έκανε μετριοπαθείς δηλώσεις, τις οποίες γρήγορα αναίρεσε, οπότε η Ελλάδα τον εξουδετέρωσε το 2008, με την απειλή βέτο στη σύνοδο του ΝΑΤΟ.
(η συνέχεια στο slpress.gr)