Το Δίλημμα του ΟΠΕΚ*

ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ Πετρελαίου του ΟΠΕΚ (Οργανισμού Πετρελαιοπαραγωγών Εξαγωγών Κρατών) θα προβληματιστούν περισσότερο από το φυσιολογικό στη συνάντησή τους στη Βιέννη την προσεχή εβδομάδα.

Ενώ αρκετοί δείκτες υποδηλώνουν ότι οι τιμές θα υποχωρήσουν, αυτές συνεχίζουν να καταρρίπτουν νέο ιστορικό ρεκόρ. Τα αποθέματα αυξήθηκαν στις ΗΠΑ, όμως μειώνονται σε άλλες ανεπτυγμένες οικονομίες του πλανήτη. Συνεπώς, εάν οι προμήθειες καλύπτουν σχεδόν το 40% των πετρελαϊκών αναγκών του πλανήτη, τότε τί γίνεται; Η απάντηση για τον ΟΠΕΚ που συνεδριάζει για τέταρτη φορά σε διάστημα πέντε μηνών, θα είναι «απολύτως τίποτε».

Οι υπουργοί του ΟΠΕΚ έχουν καταστήσει σαφές τις τελευταίες ημέρες ότι δεν πρόκειται να ανταποκριθούν στην άνοδο των τιμών με αύξηση της παραγωγής τους. Απίθανο επίσης είναι να συμφωνήσουν επισήμως σε μείωση της παραγωγής, ακόμη και στην περίπτωση που δύο ή τρεις παραγωγοί εντός του καρτέλ επιδιώξουν μία τέτοια κίνηση.

Ατενίζοντας όμως το μέλλον, ο ΟΠΕΚ βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα βασανιστικό δίλημμα ίσως να αποφασίσει ότι θα αρχίσει να λειτουργεί ξανά ως καρτέλ, εάν η παγκόσμια ζήτηση πετρελαίου εξακολουθήσει να μειώνεται, όπως ακριβώς προβλέπεται. Αυτό σημαίνει ότι ο ΟΠΕΚ θα πρέπει να συμφωνήσει στην εκ νέου επιβολή εσωτερικών περιορισμών στην παραγωγή, ακόμη και εάν οι τιμές συνεχίσουν να εκτοξεύονται στα ύψη.

Το απρόβλεπτο ωστόσο θα είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζήτησης να καλυφθεί από την αύξηση της προσφοράς χωρών που δεν είναι μέλη του ΟΠΕΚ από φυσικό αέριο ή από βιοκαύσιμα. Αναλυτές πιστεύουν ότι όλες αυτές οι πηγές θα καταφέρουν να καλύψουν περισσότερο ή λιγότερο την παγκόσμια ζήτηση εάν αυτή αυξηθεί.

Η επιβολή ωστόσο νέων περιορισμών στις ποσοστώσεις θα είναι πολύ δύσκολο να συμφωνηθεί από τα μέλη του καρτέλ. Θα είναι η πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό που ο ΟΠΕΚ ίσως να αρχίσει να λειτουργεί ξανά ως καρτέλ, επισημαίνει οικονομολόγος του Energy Policy Research Foundation. Ενδεχόμενη προσπάθεια συγκράτησης της παραγωγής θα βρεθεί αντιμέτωπη με αρκετά από βασικά μέλη, περιλαμβανομένου του Ιράκ και της Ανγκόλα, τα οποία τάσσονται υπέρ της αύξησης της παραγωγής.