Δεν έχουν περάσει παρά μερικά 24ωρα αφότου το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας παρουσίασε τις κατευθυντήριες γραμμές του νέου κλιματικού νόμου που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση. Στόχος της νέας νομοθετικής πρωτοβουλίας ήταν, τί άραγε; Να μας πείσει πως όλα 'όσα έχουν αποφασιστεί τα προηγούμενα χρόνια, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα εφαρμοστούν πάση θυσία και με κάθε κόστος; Δεν χρειαζόταν

τόσος κόπος για κάτι που γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Το να αναμασάμε κάθε λίγο το επιχείρημα του περιορισμού της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας στον πλανήτη στον 1,5 βαθμό Κελσίου ώστε να δικαιολογήσουμε ορισμένες ακατανόητες αποφάσεις που παίρνονται και αφορούν στην ενεργειακή ασφάλεια των χωρών – εν προκειμένω της Ελλάδας-  αυτό δεν αποτελεί χάραξη πολιτικής. Ακόμη κι έτσι όμως, άρκεσε μια στιγμή αδυναμίας, τουτέστιν η κρίση τιμών στην ενέργεια, για να αρχίσει το πράσινο καράβι να μπάζει νερά. Πόσοι αντιληφθήκατε ότι ο πρωθυπουργός δήλωσε προ ημερών ότι η απεξάρτηση από τον λιγνίτη μετατίθεται για το 2028, όταν δυό μήνες νωρίτερα είχε αναφερθεί σε ολοκλήρωση της διαδικασίας το 2025;

*Ολόκληρο το άρθρο εδώ στη στήλη Σχόλιο