Η κυβέρνηση τόλμησε. Αποφάσισε να μη μεταθέσει το πρόβλημα του ασφαλιστικού στις επόμενες γενιές και τις επόμενες κυβερνήσεις, αλλά να το αντιμετωπίσει.
Παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις λίγων συντεχνιών οι «ήπιες και μετριοπαθείς και κοινωνικά δίκαιες» –όπως τις χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός– αλλαγές θα προχωρήσουν. Το χαοτικό σύστημα των 133 Tαμείων, των χιλίων και πλέον νόμων και προεδρικών διαταγμάτων εξορθολογίζεται. Δημιουργείται πλέον ένα σύστημα δεκατριών Tαμείων, διά του οποίου μπορούν να καταπολεμηθούν πολλές από τις στρεβλώσεις του συστήματος: να μειωθεί η γραφειοκρατία και η συνακόλουθη σπατάλη, να καταπολεμηθεί η εισφοροδιαφυγή και φοροαποφυγή και να εξομαλυνθούν οι ανισότητες στις εισφορές και τις συντάξεις των εργαζομένων.
Η διοικητική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού είχε αργήσει πολύ. Το πολιτικό κόστος, που όλες οι κυβερνήσεις φοβούνται, λειτούργησε ως θερμοκήπιο παραλογισμών, όπου διάφορες ομάδες εργαζόμενων συνταξιοδοτούνταν για περισσότερα χρόνια απ’ όσα εργάζονταν και έπαιρναν μεγαλύτερες συντάξεις από τους μισθούς τους. Αυτές οι παράλογες πρακτικές πλέον τελειώνουν. Με το νέο νόμο τα εξωφρενικά προνόμια των ολίγων καταργούνται προς όφελος των πολλών. Και, φυσικά, της χώρας...
(από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 6/03/2008)