Το βαρέλι ξεπέρασε τα 100 δολάρια! Αυτό που φοβόμασταν έγινε. Η ξέφρενη πορεία του «μαύρου χρυσού» έχει φέρει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης τις εθνικές οικονομίες όλων των καταναλωτριών χωρών. Το πετρέλαιο έγινε πια η «θηλιά» στις οικονομίες τους.
Κάποια στοιχεία
- Για αύξηση 1 δολαρίου στο βαρέλι η επιβάρυνση της Ελλάδας είναι 150 εκατομμύρια τον χρόνο, ενώ η επιβάρυνση όλων των χωρών ξεπερνά τα 30 δισ. δολάρια τον χρόνο.
- Μέχρι το 1973 η Ελλάδα δαπανούσε για πετρέλαιο 100 εκατ. δολάρια τον χρόνο. Με τις σημερινές τιμές θα δαπανήσει 15 δισ. δολάρια τον χρόνο!
- Τα τελευταία επτά χρόνια η τιμή του πετρελαίου σχεδόν τετραπλασιάστηκε.
Παιχνίδια Κερδοσκοπίας
Είναι φανερό πια στο πετρέλαιο γίνονται κερδοσκοπικά παιχνίδια. Ποιος όμως τα προκαλεί και ποιος δημιουργεί τις πετρελαϊκές κρίσεις; Γιατί σε αυτές τις κρίσεις κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν. Κερδίζουν (και κερδίζουν πολλά) οι χώρες που παράγουν πετρέλαιο. Όπως επίσης αποκομίζουν τεράστια υπερκέρδη οι «γνωστές» εταιρείες που ελέγχουν το πετρέλαιο. Και βέβαια χάνουν όλες οι χώρες που καταναλώνουν πετρέλαιο και, κυρίως, οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και η Ιαπωνία. Η οικονομική ζημιά των ΗΠΑ είναι αμφιλεγόμενη. Γιατί παρόλο που οι ανάγκες της σε πετρέλαιο καλύπτονται μόνο από δική της παραγωγή σε ποσοστό 30% περίπου, δικές της εταιρείες ελέγχουν το πετρέλαιο σε παγκόσμια κλίμακα και «επωφελούνται» από την άνοδο τιμών.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι τις «κρίσεις» τις προκαλούν οι ΗΠΑ και για να μην αμφισβητείται η παγκόσμια κυριαρχία τους και για να πλήττουν οι ανταγωνιστές τους. Η Ευρώπη είναι η ανερχόμενη δύναμη, είναι ο επικίνδυνος ανταγωνιστής, και γι’ αυτό τα «παιχνίδια» και με το ευρώ και με το πετρέλαιο.
Τα παιχνίδια με το πετρέλαιο είναι σίγουρο ότι δεν θα σταματήσουν, γιατί τα συμφέροντα (και τα οικονομικά, αλλά και τα πολιτικά) είναι τεράστια. Και μια και η τιμή του πετρελαίου επηρεάζει καθοριστικά τις οικονομίες όλων των χωρών, θα «χρησιμοποιείται» από κάποιους όταν αυτοί θα το κρίνουν.
Ας δουν τι κάνει ο «αντίπαλος», δηλαδή οι χώρες που παράγουν πετρέλαιο. Αυτές για να αυξήσουν τις τιμές συγκρατούν την παραγωγή τους σε επίπεδα χαμηλότερα της ζήτησης. Γιατί δεν αντιδρούν παρόμοια και οι καταναλώτριες χώρες; Γιατί δέχονται αδιαμαρτύρητα τέτοιες αδικαιολόγητες αυξήσεις; Γιατί δεν συνασπίζονται για να αντιμετωπίσουν οργανωμένα την απειλή κατάρρευσης των εθνικών τους οικονομιών;
Πολύ περισσότερο, αν υπολογισθεί ότι το κόστος εξόρυξης (για τις μεγαλύτερες ποσότητες) δεν ξεπερνά τα 5 δολάρια το βαρέλι.
Όταν οι χώρες που παράγουν πετρέλαιο, για να αυξήσουν την τιμή του μειώνουν την παραγωγή του, κάτι αντίστοιχο πρέπει να κάνουν και οι χώρες που θα καταναλώνουν πετρέλαιο. Δηλαδή να μειώσουν την κατανάλωσή του.
Με ποιο τρόπο μπορούν να το πετύχουν;
(α) Περιορίζοντας την σπατάλη.
(β) Με εξοικονόμηση ενέργειας.
(γ) Με ανάπτυξη των ήπιων και ανανεώσιμων μορφών ενέργειας και
(δ) Βάζοντας στόχο ότι θα περιορίσουν όλες οι χώρες την κατανάλωση σε ποσοστό π.χ 10%.
Μία πρόταση
Όμως, το πιο μεγάλο και άμεσης απόδοσης όπλο που διαθέτουν οι καταναλώτριες χώρες είναι να μειώσουν τα στρατηγικά αποθέματα ασφάλειας από 90 ημέρες σε 60.
Εδώ θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι κάθε χώρα υποχρεούται να διατηρεί αποθέματα που αντιστοιχούν σε κατανάλωση 90 ημερών.
Αυτό το σωστό μέτρο για την ασφάλεια των χωρών δεν μπορεί να εφαρμόζεται στο ακέραιο, όταν χρησιμοποιούνται τα βρώμικα όπλα που αυξάνουν υπέρμετρα την τιμή του πετρελαίου.
Και θα πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ότι τα αποθέματα ασφάλειας ευνοούν, κατά κύριο λόγο, τις χώρες που παράγουν πετρέλαιο. Ακριβώς γιατί οι χώρες που παράγουν πετρέλαιο εξασφαλίζουν από τα αποθέματα μια υπερβολικά σημαντική χρηματοδότηση χωρίς κόστος.
Και για να μιλάμε με νούμερα. Η αξία των αποθεμάτων των 90 ημερών ξεπερνά τα 750 δισ. δολάρια! Αυτά είναι μία άτοκη χρηματοδότηση προς τις χώρες που παράγουν πετρέλαιο.
Πιστεύω ότι η μείωση των στρατηγικών αποθεμάτων από 90 ημέρες στις 60 θα ρίξει την τιμή του βαρελιού ακόμη και κάτω από τα 50 δολάρια.
Για να εφαρμοστεί όμως αυτό το μέτρο, θα πρέπει να συμφωνήσουν όλοι. Ακόμη και οι ΗΠΑ, που με 100 δολάρια το βαρέλι ελπίζουμε ότι η ζημιά τους είναι μεγαλύτερη από τα οφέλη που έχουν τα παιχνίδια επιρροής.
(από την εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ 9/3/2008)