Πληθαίνουν πλέον οι φωνές από κυβερνητικούς κύκλους που εκτιμούν ότι η θητεία του κ. Γκαργκάνα στο τιμόνι της Τράπεζας της Ελλάδος πρέπει να λήξει.
Βέβαια πριν τα ευτράπελα της περασμένης εβδομάδας- όπου η απεργία των εργαζομένων παρέλυσε το όλο σύστημα με το χρηματιστήριο των Αθηνών να παραμένει τρεις μέρες κλειστό και να έχουμε γίνει θέμα ανά τα πέρατα της οικουμένης- η κυβέρνηση εξέφραζε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του νυν διοικητή με σαφείς υπαινιγμούς για τη συνέχιση της θητείας του.
Αν δούμε στο σύνολο την πορεία του κ. Γκαργκάνα-έξι χρόνια επικεφαλής της ΤτΕ- δεν θα έλεγε κάποιος ότι ήταν και η καλύτερη-πλην των γεγονότων της προηγούμενης εβδομάδας. Σαφώς το γεγονός ότι ήταν υπέρμαχος μιας αυστηρής εισοδηματικής πολιτικής με πολύ μικρές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, διευκόλυνε στο έπακρο τη θέση της κυβέρνησης και ως ανταμοιβή θα απολάμβανε ακόμα κάποια χρόνια στην καρέκλα του διοικητή.
Μια σφιχτή εισοδηματική πολιτική βοηθάει αρκετά στον έλεγχο των πληθωριστικών πιέσεων. Δεν είναι βέβαια και ο μόνος τρόπος για να μειώσεις τον πληθωρισμό. Εάν πάντως ανατρέξουμε σε εκθέσεις διεθνών οργανισμών όπως του ΟΟΣΑ αλλά και του ΔΝΤ θα δούμε ότι για την περίπτωση της Ελλάδας οι παραινέσεις είναι διαφορετικές. Η διαφορά του βιοτικού επιπέδου με την Ευρώπη των 13 είναι μεγάλη. Και μια από τις προκλήσεις της κυβέρνησης είναι η γεφύρωση του χάσματος. Σαφώς η Γερμανία ή η Γαλλία πρέπει να είναι περισσότερο φειδωλές στις αυξήσεις τους σε μισθούς και συντάξεις για να υπάρξει σταδιακά μια εξισορρόπηση στην εισοδηματική πολιτική της ευρωζώνης.
Τώρα ένας οικονομολόγος του βεληνεκούς του κ. Γκαργκάνα αυτά θα έπρεπε να τα γνώριζε καλύτερα από τον καθένα.
Η αίσθηση όμως που άφηνε ο κ. Γκαργκάνας ήταν ότι απλά ο ίδιος ήταν αρκετά εκτός των πραγμάτων και των καταστάσεων.
Η ελληνική οικονομία βίωσε επί των ημερών του τις χειρότερες στιγμές της, με ένα έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών να αγγίζει επίπεδα ρεκόρ την περασμένη χρονιά και ο δανεισμός του κράτους να φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη. Και ήταν αρμοδιότητα του κ. Γκαργκάνα να προειδοποιήσει εγκαίρως για τις εξελίξεις αυτές που έχουν οδηγήσει τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας.
Αλλά ο κ. Γκαργκάνας προτιμούσε να διατηρήσει το παλαιόgrandeur μιας κεντρικής τράπεζας, της οποίας ο ρόλος είχε περιοριστεί μοιραία μετά την είσοδο μας στην ευρωζώνη. Με ένα πλεονάζον προσωπικό και διάφορα υποκαταστήματα σε επαρχιακές πόλεις, ο κ. Γκαργκάνας δεν κατάλαβε ότι η ΤτΕ είναι απλά ένα τοπικό όργανο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που θα έπρεπε να είχε 300 εργαζόμενους αντί 3000. Με άλλα λόγια εκεί όπου οι άλλες κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών της ευρωζώνης είχαν οδηγηθεί αναπόφευκτα στη συρρίκνωση τα τελευταία χρόνια, η ελληνική κεντρική τράπεζα διευρυνόταν.
Κάποιος- και όχι πικρόχολα-θα μπορούσε να σχολιάσει ότι δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε περισσότερα από ένα κεντρικό τραπεζίτη ο οποίος έλεγε σε ομιλία του πρίν από δύο χρόνια στο Ελληνοβρετανικό Επιμελητήριο ότι “η συμμετοχή μας στη ζώνη του ευρώ μας δίνει ισχυρό πλεονέκτημα να μεγιστοποιήσουμε το οφέλη της παγκοσμιοποίησης και εμείς ασχολούμαστε τι έγινε με τα ραπανάκια και αν θα γίνει χαρτονόμισμα το κέρμα του ενός ευρώ?”
Η αποτυχία της ομαλής μετάβασης στο ευρώ και η συνεπακόλουθη αισχροκέρδεια από τις επανειλημμένες στρογγυλοποιήσεις ήταν και είναι μια βασική αιτία για την ακρίβεια που βιώνουμε σήμερα αλλά και για τις συνεχιζόμενες πληθωριστικές πιέσεις. Η αδυναμία της Τράπεζας της Ελλάδος να επικοινωνήσει σωστά το ενιαίο νόμισμα έπρεπε να ευαισθητοποιούσε περισσότερο τον κύριο Γκαργκάνα ο οποίος δεν κατάλαβε ποτέ γιατί “το ευρώ έφερε την ακρίβεια στην Ελλάδα-επειδή κάποιοι μανάβηδες αύξησαν τις τιμές στα ραπανάκια?” - η ατάκα ανήκει στον ίδιο τον Έλληνα τραπεζίτη.