Όπως και επίσημα επιβεβαιώθηκε χθες κατά τη διάρκεια Ημερίδας που οργάνωσε το ΙΕΝΕ σε συνεργασία με την Ελληνική Ένωση Τραπεζών για τα σοβαρά προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα ενεργειακά έργα στη χώρα μας κατά το στάδιο υλοποίησης τους, ο ρυθμός εγκατάστασης νέας ισχύος στα αιολικά πάρκα έχει μειωθεί δραματικά τα τρία τελευταία χρόνια, όπου είναι ζήτημα εάν έχουν προστεθεί 150 MW νέας ισχύος. Ένας ρυθμός ανάπτυξης μειωμένος σχεδόν κατά 50% σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Για δε τα φωτοβολταϊκά καλύτερα να μη γίνεται λόγος αφού σύμφωνα με στοιχεία του ΣΕΦ το 2007, το έτος των μεγάλων προσδοκιών, εγκαταστάθηκαν μόλις 2,5 MW. Όταν μέσα από τις στήλες του energia.gr είχε υποστηριχθεί πέρυσι τον Απρίλιο ότι θα ήτο κατόρθωμα εάν μπορέσουν τελικά να εγκατασταθούν 15 – 20 MW, μέχρι το τέλος του έτους, πολλοί εκπρόσωποι του κλάδου είχαν θεωρήσει τις εκτιμήσεις μας ως παράλογες και το ρεπορτάζ μας ως αναληθές και στερούμενο αξιόπιστων στοιχείων. Όμως το ρεπορτάζ του energia.gr απεδείχθει προφητικό και εάν έπεσε κάπου λάθος στις προβλέψεις του είναι ότι αυτό ήτο μάλλον υπεραισιόδοξο. Αλλά και το 2008 ο ρυθμός εγκατάστασης νέων αδειοδοτημένων μονάδων δεν πρόκειται να αυξηθεί εντυπωσιακά και θα είμαστε τυχεροί εάν μέχρι το τέλος του έτους η συνολική νέα εγκατεστημένη φωτοβολταϊκή ισχύς φθάσει τα 20MW.
Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο κ. Γιώργος Περιστέρης, πρόεδρος του ΕΣΗΑΠΕ και της ΤΕΡΝΑ Ενεργειακής, εάν υποθέσομε ότι κάθε χρόνο θα προστίθενται 200 MW ΑΠΕ (και αυτό αποτελεί ένα αισιόδοξο σενάριο) θα απαιτηθούν 16 χρόνια για να φθάσουμε στο στόχο της Ε. Ένωσης.
Ποιο είναι όμως το πραγματικό πρόβλημα στην περίπτωση των αιολικών και ηλιακών εγκαταστάσεων και γενικά των ΑΠΕ και γιατί καθυστερούν τόσο τραγικά τα πράγματα; Βασικός ανασταλτικός παράγων στην όλη διαδικασία αδειοδότησης και εγκατάστασης είναι το ίδιο το νομικό πλαίσιο (Ν3468/2006) το οποίο αντί να απλοποιήσει την όλη διαδικασία την έχει περιπλέξει ακόμη περισσότερο ζητώντας από τους επενδυτές χωρίς έλεος και χωρίς ουδένα σεβασμό προς τα οικονομικά τους, συνεχείς εκταμιεύσεις και κάλυψη απίθανων εξόδων που είναι υποχρεωμένοι να κάνουνε μέχρις ότου λάβουν την πολυπόθητη άδεια λειτουργίας. Εάν κάποιος συγκρίνει το εν λόγω νομικό κατασκεύασμα με την ισχύουσα σε άλλες χώρες της Ε.Ε νομοθεσία θα καταλάβει ένα πράγμα. Ο συγκεκριμένος νόμος είναι φτιαγμένος για να αποθαρρύνει τον οποιονδήποτε σοβαρό επενδυτή, για αυτό και έχει κατακόρυφα μειωθεί το ενδιαφέρον από τους ξένους επενδυτές. Μπορεί το κράτος, μέσω του εν λόγω νόμου να προσφέρει υψηλές τιμές αγοράς ενέργειας, ιδίως στα φωτοβολταϊκά, αλλά τα αναχώματα που βάζει για την υλοποίηση μιας επένδυσης ΑΠΕ είναι τόσα πολλά που αποτρέπουν παρά προσελκύουν τους επαγγελματίες επενδυτές.
Παράλληλα με τον πολύπλοκο και άκρως γραφειοκρατικό αυτό νόμο έχουμε και τον γενικότερο συντηρητισμό και αρνητική προδιάθεση του μέσου Έλληνα ως προς τις ΑΠΕ γιατί ξαφνικά ανεκάλυψε ότι τα αιολικά πάρκα και οι φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις οχλούν το περιβάλλον και δημιουργούν οπτική ρύπανση; Τα χιλιάδες ακαλαίσθητα τσιμεντένια κτίρια, η συνεχής επέκταση του πολεοδομικού ιστού μέσα στα δάση και στις παραλίες, οι σκουπιδότοποι που κατ’ ευφημισμό αποκαλούνται πλατείες ή πόλεις δεν ενοχλούν;