και να εγκαταστήσουν εκεί μία ναυτική βάση. Οι γείτονες Αυστραλοί ανησυχούν και συνεννοούνται με τους συμμάχους των Αμερικανούς , που έστειλαν τον υπουργό Εξωτερικών Μπλίνκεν να επισκευθεί την τεράστια αυτή θαλάσσια περιοχή , την οποίαν έως τώρα είχαν ασυγχωρήτως παραμελήσει.
Όπως η Φύσις απεχθάνεται το κενό έτσι και η Διπλωματία, ως μία άλλη μορφή του πολέμου, κατά τον Καρλ φον Κλαούζεβιτς. Στην πρωτεύουσα των νήσων Σολομώντος ξέσπασαν ταραχές μεταξύ των αντιτιθεμένων διαδηλωτών και της φιλοκινεζικής κυβερνήσεως ενώ το Πεκίνο έστειλε «συμβούλους» να διδάξουν την επιβολή της «τάξεως».
Οι Αμερικανοί αντέδρασαν και εξεδήλωσαν διπλωματικό ενδιαφέρον για τα νησιά , ανοίγοντας εκεί πρεσβεία.
Έπεται σημαντική Αμερικανική βοήθεια και προνομιακή μεταχείριση των νησιωτών, υπό την προϋπόθεση να μην υπαχθούν στην Κινεζική «σφαίρας επιρροής»
Περίπου έτσι ξεκίνησε προ 6ετίας κι η Ουκρανική κρίση , με ανατροπή του Ρωσόφιλου προέδρου , όπου πρωτοστάτησε ο γνωστός Τζέφρι Πάιατ και με την ανάδειξη ενός καλού ηθοποιού, του Βολοντιμίρ Ζελένσκι στην ηγεσία της χώρας .Τελική επιδίωξη ήταν η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και ο περιορισμός (Containment) της νέας Ρωσίας, όπως επί Σοβιετικής εποχής του Τζωρτζ Κέναν (1946) Αμερικανού πρεσβευτού, στην Μόσχα.
Επακολούθησε η κινητοποίηση των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και η εισβολή των στην ανατολική Ουκρανία διά την αποτροπή της περικυκλώσεως της Ρωσίας, με τις αναπόφευκτες υπερβολές και παραπλήσιες απώλειες κάθε πολέμου.
Το σενάριο είναι γνωστό και δοκιμασμένο από της εποχής της Τουρκικής εισβολής και κατοχής της Κύπρου το 1974, με τα ίδια περίπου επιχειρήματα. Αρχικά έγιναν ταραχές των Τουρκοκυπρίων εναντίον της νομίμου Κυπριακής κυβερνήσεως, μετά ήλθε η ανατροπή του καθεστώτος Γεωργίου Παπαδοπούλου (Γ.Π) στην Ελλάδα απ’ τον Αμερικανό πράκτορα Γκας Αβρακώτος .Διάδοχος του Γ.Π. διορίσθη ο ταξίαρχος Δημ. Ιωαννίδης , απ’ το ΝΑΤΟϊκό… γενικό του επιτελείο (Γκιζίκης, Αραπάκης, Μπονάνος, Παπανικολάου).
Η εντολή εδόθη κι εναρμονίζετο με την απέχθεια του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρυ Κίσιντζερ (*) προς τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας (Κ.Δ) αρχιεπίσκοπο Μακάριον, ν’ ανατραπεί πάση θυσία.
Το «προνουντσιαμέντο» της 17ης Νοεμβρίου 1973 που οργανώθη από την CIA-ΚΥΠ επέφερε την επέμβαση της καραδοκούσης Τουρκίας ως «εγγυήτριας δυνάμεως» της Κ.Δ. Με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου του 1959 , μεταξύ Κων/νου Καραμανλή και των Τούρκων κυβερνητών Μεντερές και Ζορλού , ο Κυπριακός λαός εστερήθη του Δικαιώματος της Αυτοδιαθέσεως που απολαμβάνουν όλοι σχεδόν οι δημοκρατικοί λαοί. «Η ημέρα αυτή» , δε, υπήρξε η «ευτυχεστέρα της ζωής μου» , κατά δήλωσιν του «εθνάρχου», μετά την υπογραφή της σχετικής συμφωνίας στο Λάνγκαστερ-Χάουζ του Λονδίνου.
Έτσι, σήμερα, ο ηγέτης των Τούρκων εν Κύπρω, ο Ερσίν Τατάρ ζητεί «δύο χωριστά κράτη στο νησί» που σημαίνει νομιμοποίηση της Τουρκικής κατοχής του 38% του Κυπριακού εδάφους. Το ίδιο επιθυμεί κι ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν για το Ντονμπάς. Τι σύμπτωσις!
Δεν κείται συνεπώς «μακράν»… ο Ειρηνικός Ωκεανός, όπως είπεν ο «εθνάρχης» για την Κύπρο το 1974 που την εγκατέλειψε ανυπεράσπιστη. Εκεί θριάμβευσε… η «διπλωματία» του Κίσιντζερ. Σήμερον, άγνωστον ποίου.
(*) Ο πρώην «Χάϊντς» , κατά κόσμον , Χένρυ Κίσιντζερ ήταν το 1973 επίσης ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ και Επικεφαλής του «Συμβουλίου των Τεσσαράκοντα» κατασκόπων-πράγμα παράδοξο για μία δημοκρατία, ως η Αμερικανική.
Ο «Χάιντς» ευθύνεται και για τον βομβαρδισμό του Λάος και της Καμπότζης με τουλάχιστον 200.000 νεκρούς. Όταν η Γαλλική αστυνομία ζήτησε να τον ανακρίνει στο Παρίσι , εφυγαδεύθη «από την πίσω πόρτα».