Και οι δύο κατηγορίες αδυνατούν να κατανοήσουν ότι στο ανθρωπιστικό επίπεδο οι ζωές Ρώσων και Ουκρανών αξίζουν το ίδιο. Οι χρήσιμοι ηλίθιοι δεν κατανοούν ότι όλοι έχουν οικογένειες που μαυροφορούνται και είναι ανήθικο να τους καταλογίζεται συνενοχή για τις επιλογές των κυβερνήσεων των χωρών τους. Στο πλαίσιο αυτού του παροξυσμού και σε μια προσπάθεια εξωραϊσμού της ελληνικής στάσης, οι χρήσιμοι ηλίθιοι εξακολουθούν να εξισώνουν, έστω έμμεσα πλέον, όσα κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία, με όσα έκαναν οι Τούρκοι το 1974 στην Κύπρο και εν γένει με τις διεκδικήσεις της απέναντι στον Ελληνισμό.
Άρα, όποιος προσπαθεί να κατανοήσει τη ρωσική επιχειρηματολογία ρίχνεται στην πυρά. Το γεγονός ότι η Δύση είχε και συνεχίζει να τηρεί στάση Ποντίου Πιλάτου στο Κυπριακό και στα ελληνοτουρκικά δεν φαίνεται, πάντως, να τους προβληματίζει. Η εξομοίωση Ρωσίας και Τουρκίας συνιστά μέγιστη και επικίνδυνη ανοησία, η οποία υποκρύπτει υποκρισία και ιδιοτέλεια με συγκεκριμένη ατζέντα. Υποκρισία, επειδή αποδέχεται δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Τα σύνορα Ελλάδας και Κύπρου είναι αποτέλεσμα πολέμων και διεθνών συνθηκών. Τα σύνορα της Ουκρανίας χαράχθηκαν διαφορετικά, για λόγους εσωτερικούς-διοικητικούς στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Οι ίδιοι πολέμιοι των εισβολών, πρωταγωνιστούσαν στην δυτική εκστρατεία για υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο στο δημοψήφισμα πριν 20 σχεδόν χρόνια. Δεν τους είχε φανεί ποτέ ρατσιστική η εξίσωση, για την ακρίβεια η επιβολή του τουρκοκυπριακού 18% επί του 82% των Ελληνοκυπρίων. Όλα αυτά τα παραβλέπουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι.
Τι ξεχνούν οι “χρήσιμοι ηλίθιοι”
Οι καταγγέλλοντες σήμερα τη Ρωσία δεν φαίνεται να προβληματίζονται από το γεγονός ότι οι Αμερικανοί που ενορχηστρώνουν όλον αυτόν τον επικοινωνιακό πόλεμο, δεν πολεμούν και φροντίζουν διά της παράτασης του αιματηρού πολέμου να προωθούν τα δικά τους γεωστρατηγικά συμφέροντα. Οι ίδιοι, λοιπόν, εγχώριοι που εξαντλούν όλο τον οίστρο τους για να καταγγείλουν τη Ρωσία, όταν έρχεται η συζήτηση στον τουρκικό επεκτατισμό χάνουν την ορμή τους και ζητούν εμμέσως ή και ευθέως ελληνικές υποχωρήσεις, ζητούν η Αθήνα να προσαρμοστεί στις τουρκικές αξιώσεις! Όχι μόνο δεν απαιτούν δυτικές κυρώσεις κατά της Τουρκίας, αλλά και δικαιολογούν τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον που πετούν εδώ και χρόνια την μπάλα στην κερκίδα!
Ποτέ δεν κατήγγειλαν την Άγκυρα με το παρόμοιο πάθος. Εκεί βρίσκουν δικαιολογίες και δεν παραλείπουν να κατηγορούν την ελληνική πλευρά! Εκεί ξαφνικά τα σημερινά “γεράκια” γίνονται “περιστέρια”, ευθυγραμμιζόμενοι “όλως τυχαίως” με την στάση Ποντίου Πιλάτου της ΕΕ και των ΗΠΑ. Παρόμοια υποκρισία επιδεικνύουν και όταν η συζήτηση αφορά στο Κοσσυφοπέδιο. Αλήθεια, εκεί δεν υπήρξε απόσχιση από κυρίαρχο κράτος (τη Σερβία); Δεν υπήρξε αναγνώριση του αποσχισθέντος Κοσσυφοπεδίου από τη Δύση, η οποία βομβάρδισε τη Σερβία και στη συνέχεια κατάλυσε την αρχή του Διεθνούς Δικαίου περί απαραβίαστου των συνόρων; Εκεί δεν υπήρχε παραβίαση συνόρων κυρίαρχου κράτους;
(η συνέχεια στο slpress.gr)