του Πούτιν στην Ουκρανία, επειδή δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει επί είκοσι και πλέον χρόνια στη συγκεκριμένη περιοχή της Βαλτικής.
Δεν θυμάμαι ποτέ να αναφέρθηκε ελληνικό ΜΜΕ στη συστηματική πίεση που ασκεί η Ρωσία με την αεροπορία και το ναυτικό της στις δύο γειτονικές της χώρες. Νομίζουμε ότι μόνον εδώ αντιμετωπίζουμε παραβιάσεις του εναερίου χώρου από τους γείτονες, όταν στη Βαλτική η ρωσική στρατιωτική πίεση ήταν πάντα τα τελευταία είκοσι χρόνια πολύ ισχυρότερη και ο κίνδυνος ανάφλεξης μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας πολύ μεγαλύτερος. Φυσικό είναι, λοιπόν, τώρα να τρέχουν. Οταν βλέπεις τον Χίτλερ να αποσπά τη Σουδητία από την Τσεχοσλοβακία, δεν περιμένεις να δεις τι θα απογίνει το υπόλοιπο της χώρας, ξέρεις τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Το αφύσικο είναι μάλλον το δικό μας ξάφνιασμα, όταν ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και άλλοι, από τους οποίους μάλιστα μπορεί και να εξαρτώμεθα είτε μας αρέσει είτε όχι. Είναι βαρύ το πλήγμα να συμβαίνει ξαφνικά κάτι στον κόσμο, κάτι που είναι σοβαρότερο από τα δικά μας διαρκή δράματά μας, και να μας υποχρεώνει να αντιμετωπίσουμε τη γεωπολιτική πραγματικότητα από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Σε τέτοιες περιστάσεις, όπως τώρα με το Ουκρανικό, αποκαλύπτεται πόσο ισχυρή είναι η αμφισβήτηση της γεωπολιτικής πραγματικότητας στον διάλογο για τον διεθνή προσανατολισμό της χώρας.
Την έκταση του φαινομένου διαπιστώσαμε ξανά την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή, στη συζήτηση για την κύρωση της συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ. Τη διαπιστώσαμε μάλιστα, τόσο στη δεξιά εκδοχή της με τον Βελόπουλο και τον μύθο του μοναχικού και αδικημένου έθνους, που η ιστορία αυτοπροσώπως του έχει αναθέσει έναν μοναδικό ρόλο, αλλά οι ξένοι το επιβουλεύονται και το προδίδουν συστηματικά, όσο και στην εκδοχή των κομμάτων της Αριστεράς, με το ιδεατό σύμπαν στο οποίο όλα τα κράτη είναι ισοδύναμα και ισότιμα, όπου οι δυνατότητες της Ελλάδας είναι ανεξάντλητες και ανεξάρτητες από εξωγενείς παράγοντες. Μια μορφή αυτιστικού βολονταρισμού, δηλαδή, εφαρμοσμένη στις διεθνείς σχέσεις.
Αμφισβήτηση της γεωπολιτικής πραγματικότητας είναι η αφέλεια (γνήσια ή υποκριτική) της θέσης «να μην είμαστε δεδομένοι», γύρω από την οποία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε τις αντιρρήσεις του και για τη στήριξη της Ελλάδας στην Ουκρανία (που τη θέλει συμβολική και όχι στρατιωτική), όπως και για την εμβάθυνση της αμυντικής συνεργασίας με τους Αμερικανούς. Το ίδιο είναι και η ανοησία ότι οι στενότερες σχέσεις με τους συμμάχους «κοστίζουν», όπως είπε, τώρα που υπάρχει ένταση μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ. (Παρέλειψε, βέβαια, να πει ότι κοστίζουν έναντι της Ρωσίας, γιατί δεν τολμά να το πει ευθέως...) Τα μεγέθη της πραγματικότητας αντικαθίστανται με την κουτοπόνηρη αντίληψη ότι όλα παίζονται στο περίπου και με λίγο τσαμπουκά, όπως σε μια παρτίδα πόκερ ανάμεσα στα μέλη του συντονιστικού της κατάληψης. Μέσα σε αυτή την απλοϊκή αντίληψη των πραγμάτων, Ελλάδα και Τουρκία είναι πάνω-κάτω το ίδιο, οπότε οι Αμερικανοί πρέπει να παίξουν ή μόνο με εμάς ή μόνο με εκείνους.
Οταν ο βολονταρισμός έχει πάρει τη θέση της γεωπολιτικής, τότε είναι φυσικό για τον ΣΥΡΙΖΑ να φταίει η κυβέρνηση, επειδή οι Αμερικανοί θέλουν να εκσυγχρονίσουν τα τουρκικά F-16. Τέτοιες προθέσεις δεν έχουν σχέση ούτε με το μέγεθος της Τουρκίας και τις στρατιωτικές δυνατότητές της, ούτε με τον πόλεμο που ξεκίνησε η Ρωσία και τον σεισμό που προκάλεσε στο διεθνές σύστημα. (Περίπου, δηλαδή, η ίδια στάση που τηρεί η αντιπολίτευση για το θέμα του πληθωρισμού και με του κόστους της ενέργειας...) Λες και το θέμα των σχέσεων με τις ΗΠΑ είναι περίπου γκομενικό, ένα παιχνίδι αισθημάτων ανάμεσα σε δύο με μπλόφες και μουτράκια. Γιατί βγήκε με την άλλη; Γιατί πήγε στο πάρτι που ήταν η πρώην του; Τέτοια κατάσταση. Λίγο, ελάχιστα, καλύτερη από εκείνο το τηλεπαιχνίδι που ρωτούν την πασίχαρη κυρία ποιες χώρες βρέχονται από τη Μαύρη Θάλασσα κι εκείνη απαντά το Βερολίνο και το Ηνωμένο Βασίλειο...
(από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ")