Διάνα, κατά τη γνώμη μας, έχει χτυπήσει ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής με τον «αντιαμερικανισμό» που προσπαθεί να καρπωθεί, χρησιμοποιώντας τις συμφωνίες για τους αγωγούς με τη Ρωσία του Βλ. Πούτιν.
Είναι σαφές πως ο πρωθυπουργός, με την τακτική επιλογή που κάνει έναντι της Ρωσίας, φλερτάρει -και καλλιεργεί- τον έντονο αντιαμερικανισμό που επικρατεί στη χώρα μας και που μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», έχει κυριεύσει και τη συντηρητική παράταξη, κυρίως τα άκρα της - δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο πως ο ΛΑ.Ο.Σ. του κ. Καρατζαφέρη θυμίζει κάποιες στιγμές, έστω και συνθηματικά, τον Περισσό! Και στο παρελθόν, άλλωστε, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν είχαν προβλήματα με την τακτική των Ηνωμένων Πολιτειών κατέφευγαν στην τότε Σοβιετική Ενωση, ενώ ο Κώστας Σημίτης δεν το έπραξε μεταξύ άλλων ακριβώς επειδή επί των ημερών του η Ρωσία δεν έπαιζε στο γενικότερο πολιτικό παιχνίδι, επιχειρώντας απλώς να αναγεννηθεί από τις στάχτες της.
Ο Κ. Καραμανλής, βεβαίως, δεν έχει προχωρήσει σε καμία ρήξη με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητεί ούτε τις εταιρικές σχέσεις με την Ουάσιγκτον, ούτε τις συμμαχικές μας υποχρεώσεις. Εκμεταλλεύεται βεβαίως εν πολλοίς το «τέλος εποχής» που υπάρχει στην «υπερατλαντική σύμμαχο» και ακριβώς επειδή είναι «τέλος εποχής» το εκμεταλλεύεται χωρίς κόστος - προς το παρόν τουλάχιστον, καθώς είναι απολύτως σίγουρο ότι με τη νέα ηγεσία που θα προκύψει στην Ουάσιγκτον, θα τρέξει να διαπραγματευτεί, όπως θα αναγκαστεί να διαπραγματευτεί και η Ρωσία.
Το θέμα, ωστόσο, μοιάζει πολύ πιο περίπλοκο, αφού η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που «συνεταιρίζεται» με τους Ρώσους, μαζί με την Ιταλία του κ. Μπερλουσκόνι και τη Γερμανία της κ. Μέρκελ. Και αν το ειδικό βάρος της Ιταλίας είναι σχετικά μικρό, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για τη Γερμανία, που στο εσωτερικό της Ε.Ε. παραμένει η κυρίαρχη δύναμη και που, και οι δύο βασικές πολιτικές της συνιστώσες, οι Χριστιανοδημοκράτες και το SPD στρέφονται προς τη Μόσχα του κ. Πούτιν. Ο κ. Καραμανλής, κατά τη γνώμη πολλών, ακολουθεί, προς το παρόν, τις δύο δυνάμεις, Γερμανία και Ρωσία, που κάνουν το βασικό παιχνίδι στην Ευρώπη, έστω και αν η Ελλάδα αναγκάζεται σχεδόν μονοπωλιακά να εξαρτάται στην ενέργεια από τη Μόσχα - το σχετικό ποσοστό της χώρας μας υπολογίζεται στο 82%, την ίδια στιγμή που η Ιταλία εξαρτάται σε ποσοστό κάτω από 35% και η Γαλλία και η Γερμανία κάτω από 25%.
Μόνο τυχαία, επίσης, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι η προσπάθεια της Deutsche Telekom να «παίξει» στα Βαλκάνια μέσω της εξαγοράς του ΟΤΕ ή το πολιτικό κίνητρο της πώλησης του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών της χώρας μας στη DT - όπως επίσης, τυχαία δεν είναι η επιλογή των Eurofighter, προς την οποία προσανατολίζεται η ελληνική κυβέρνηση, όπως θα φανεί πιο καθαρά τις επόμενες ημέρες.
Τώρα τους μύθους περί υποστήριξης της Μόσχας στα... εθνικά μας θέματα, ας την αφήσουμε καλύτερα στα διάφορα... παπαγαλάκια, που στο συγκεκριμένο θέμα μόνο τον... Μόσχοβο δεν θυμήθηκαν...
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 05/05/2008)