Την Τετάρτη 30/4/2008 όλες οι ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις υπέγραψαν στο Κάιρο αιγυπτιακή πρόταση για Συμφωνία Εκεχειρίας με το Ισραήλ. Την Πέμπτη, την επομένη δηλαδή, 1/5/2008 άρχισε η παροχή φυσικού αερίου από την Αίγυπτο στο Ισραήλ. Η σχέση μεταξύ των δύο γεγονότων είναι στενότερη από όσο μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πώς μπορεί μια αραβική χώρα να μετέχει ενεργά στον αποκλεισμό εναντίον 1.500.000 Παλαιστινίων της Γάζας και να τροφοδοτεί ταυτόχρονα το Ισραήλ με πάμφθηνο και οικολογικό φυσικό αέριο, που θα καλύπτει το 20% των αναγκών του σε ηλεκτρική ενέργεια, την ώρα που το Ισραήλ πουλάει με το σταγονόμετρο το ακριβό και ρυπογόνο πετρέλαιο στο μοναδικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη Γάζα και εμποδίζει με όλα τα μέσα την ανάπτυξη επιχείρησης φυσικού αερίου της Γάζας.
Ολες οι εξηγήσεις ξεκινούν από τα αποτελέσματα που έφερε ο πόλεμος του 1973. Ολες τις στρατιωτικές αποτυχίες του Ισραήλ από εκείνο τον πόλεμο μέχρι σήμερα τις κάλυπταν οι ΗΠΑ μέσω της στρατιωτικής και πολιτικο-οικονομικής τους ισχύος στον αραβικό κόσμο. Ετσι όταν το Ισραήλ παραδέχτηκε την αποτυχία του στον πόλεμο του 1973 έναντι του αιγυπτιακού στρατού δεν δίστασε να απαιτήσει μέσω του Αμερικανού πρώην υπουργού Εξωτερικών, Κίσινγκερ, να παρέμβουν οι ΗΠΑ ώστε να ανταλλάξει το Ισραήλ την αποχώρησή του από τη Χερσόνησο του Σινά με ποσότητες από τις πηγές πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Σινά. Πράγματι έτσι συμφώνησαν το 1979. Το αξεπέραστο πρόβλημα που αντιμετώπισε τότε η αιγυπτιακή κυβέρνηση στην προσπάθειά της να υλοποιήσει τη Συμφωνία, δεν ήταν η μη αποδοχή της από το λαό της χώρας, αλλά το κόστος άντλησης, παραγωγής και εξαγωγής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που ήταν υψηλότερο του κέρδους που θα έφερνε, καθώς η τιμή του ήταν μόλις 3 δολάρια το βαρέλι. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπιζε το Ισραήλ πριν αποχωρήσει ολοκληρωτικά από το Σινά το 1982.
Η άνοδος της διεθνούς ζήτησης και της τιμής του φυσικού αερίου (το 1950 αποτελούσε το 12% της καταναλισκόμενης παγκοσμίως ενέργειας, οι ειδικοί στο Διεθνή Οργανισμό Ενέργειας -ΔΟΕ- πιστεύουν πως μέχρι το 2030 το ποσοστό αυτό θα υπερβεί το 1/4 των παγκόσμιων ενεργειακών αναγκών) αναπτέρωσε τα επενδυτικά σχέδια του Μουμπάρακ.
Υπήρχε ένα αξεπέραστο εμπόδιο: η αδιάλλακτη πολιτική του Ισραήλ. Ο ισραηλινός στρατός, σύμφωνα με πολλές εκτιμήσεις Αιγυπτίων, δεν διευκόλυνε ποτέ τις προθέσεις του Μουμπάρακ για έναρξη της παροχής φυσικού αερίου, οι συνεχείς δολοφονίες και εισβολές στη Γάζα εμπόδισαν την υλοποίηση του οικονομικού σχεδίου του Μουμπάρακ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ ασκούσε πιέσεις στο Λευκό Οίκο ζητώντας να σταματήσει τις οικονομικές επιδοτήσεις στην Αίγυπτο για να εφαρμόσει και ο Μουμπάρακ πολιτική αποκλεισμού της Γάζας.
Ετσι η κυβέρνηση του Μουμπάρακ επένδυε στην ισραηλινή φονική μηχανή εναντίον της Γάζας για να στριμώξει τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών και πολιτών της Αιγύπτου, αλλά και των Παλαιστινίων της Γάζας, που απέρριπταν τη συμφωνία παροχής φυσικού αερίου όσο συνεχίζει το Ισραήλ να κατέχει παλαιστινιακά εδάφη. Πίστευε ότι η φονική μηχανή θα ανέτρεπε τη Χαμάς. Το γκρέμισμα του Τείχους της Ράφα, που χώρισε τη Γάζα από την Αίγυπτο, από τους αντάρτες άλλαξε τις παραμέτρους του παιχνιδιού. Το Ισραήλ, αισθανόμενο τα αδιέξοδο του Μουμπάρακ, αποφάσισε να ανατρέψει τη Χαμάς εισβάλλοντας στη Γάζα. Και όμως τα πράγματα στράβωσαν όταν οι Παλαιστίνιοι άρχισαν να εκτοξεύουν ρουκέτες στην πόλη Ασκαλόν. Τι σημασία έχει αυτή η πόλη;
Ο αγωγός μεταφέρει 7 δισ. κυβικά μέτρα από την αιγυπτιακή πόλη Αλ-Αρίς και καταλήγει σε δεξαμενές νότια της πόλης Ασκαλόν στο Ισραήλ.
Εκεί έφτασαν νωρίτερα οι ρουκέτες Γκραντ των Παλαιστινίων. Το μήνυμα που ήθελαν να στείλουν ήταν ένα και προς όλες τις πλευρές: «Η φονική μηχανή του Ισραήλ και ο αποκλεισμός δεν μπορεί να σώσουν τα συμφέροντα κανενός». Οι ρουκέτες ήταν το μόνο μέσον για να πιέσουν την Αίγυπτο και το Ισραήλ για εκεχειρία.
(Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/05/2008)