Ως λαός έχουμε την τάση να φανατιζόμαστε. Eχουμε την τάση να ρίχνουμε τα φώτα της δημοσιότητας σε ένα θέμα, για μικρό χρονικό διάστημα, να αντιπαρατιθέμεθα με ένταση και τελικώς να ξεχνάμε γρήγορα, αφήνοντας τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους, χωρίς να έχουμε καταλήξει σε μια απόφαση που να εκφράζει την πλειοψηφία της κοινωνίας, αν όχι το σύνολο της.
Aυτό ακριβώς συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες, όπου το ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας έχει βρεθεί στην κορυφή της δημόσιας «ατζέντας», λες και η συζήτηση γύρω από τη λεγόμενη «αναγέννησή» της ξεκίνησε μόλις χθες.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο το έναυσμα για τη συζήτηση έχει δοθεί από το ίδιο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη λογική της διασφάλισης της επάρκειας ηλεκτρισμού και της μείωσης των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου.
Στόχος είναι να πραγματοποιηθεί μια ανοιχτή, οργανωμένη και χωρίς ταμπού δημόσια συζήτηση σχετικά με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της πυρηνικής ενέργειας.
Σε μία χώρα όμως, όπως η Ελλάδα, που αδυνατεί να λάβει απόφαση για τον τρόπο διαχείρισης των απορριμμάτων της, που δεν μπορεί να δημιουργήσει έναν δεύτερο ΧΥΤΑ που θα εξυπηρετεί την πρωτεύουσά της, που η φύση την έχει προικίσει με αιολική, ηλιακή, αλλά και γεωθερμική ενέργεια τις οποίες δεν αξιοποιεί, που δεν εφαρμόζει τις διεθνείς υποχρεώσεις της σε σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος, η… συζήτηση για την πυρηνική ενέργεια είναι κάτι παραπάνω από πολυτέλεια.
Η πυρηνική ενέργεια μπορεί να είναι άφθονη, αλλά δεν είναι φθηνή και πριν καταφύγουμε σε αυτή θα έπρεπε να αξιοποιήσουμε όλες τις άλλες «πηγές».
(Από την ΕΞΠΡΕΣ, 09/05/2008)