Η οργάνωση ειδικής ημερίδας με θέμα την πυρηνική ενέργεια, η εκτενής αναφορά στο θέμα μέσα σε διάστημα λίγων μόλις ημερών από τον Υπουργό Ανάπτυξης κ. Χ. Φώλια και από τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ κ. Γ. Σουφλιά, ο οποίος μάλιστα την χαρακτήρισε «πράσινη ενέργεια», και ο καταιγισμός σχετικών άρθρων στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο, δίδουν την εντύπωση ότι επιτέλους άνοιξε ο φάκελος για την πυρηνική ενέργεια στη χώρα μας. Η Ελλάδα ως γνωστόν συγκαταλέγεται στις ελάχιστες χώρες στην Ευρώπη που δεν χρησιμοποιούν πυρηνική ενέργεια για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και οποιαδήποτε δε συζήτηση για αυτό το θέμα μέχρι πρόσφατα θεωρείτο ταμπού.
Όμως οι τελευταίες δηλώσεις και η σχετική αρθρογραφία δεν αποτελούν συζήτηση την στιγμή που ο επίσημος τεχνικός σύμβουλος της πολιτείας, το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, το ΤΕΕ, δια στόματος του προέδρου του κ. Ι. Αλαβάνου εξορκίζει την πυρηνική ενέργεια ως τον μεγάλο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και τίθεται a priori κατηγορηματικά εναντίον του θέματος αλλά και οποιασδήποτε συζήτησης. Και βέβαια συζήτηση χωρίς τεχνικά δεδομένα και λεπτομερείς τεχνικές τοποθετήσεις και αναλύσεις είναι αδύνατη.
Ένα σοβαρό ατύχημα και ένα παρ’ ολίγο ατύχημα ήσαν αρκετά για να ανακόψουν την πορεία της πυρηνικής ενέργειας στο σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας σκηνής με τις μοναδικές εξαιρέσεις της Γαλλίας, της Σουηδίας και της Νότιας Κορέας. Το ατύχημα του Chernobyl τον Απρίλιο του 1986 και η μερική τήξη του αντιδραστήρα στο εργοστάσιο Three Mile Island στο Harrisburg της Πενσυλβανίας τον Νοέμβριο του 1979 δαιμονοποίησαν στα μάτια των κυβερνήσεων, των ρυθμιστικών αρχών, των τραπεζιτών και – πρωτίστως – των πολιτών, τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας ως κάτι το εγγενώς εχθρικό προς το περιβάλλον. Όμως, σήμερα λόγω της επιδεινούμενης ενεργειακής κρίσης τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν.
Η συνεχής αύξηση των τιμών πετρελαίου τα τελευταία χρόνια, η ανάδειξη γεωπολιτικών παραγόντων που δρουν αποσταθεροποιητικά για την παγκόσμια οικονομία, η αβεβαιότητα για την προμήθεια συμβατικών ενεργειακών προϊόντων και γενικά οι δυσκολίες εξεύρεσης νέων μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων έχουν στρέψει εκ νέου την προσοχή των κυβερνήσεων και εταιρειών στην πυρηνική ενέργεια. Παρά τα όποια προβλήματα και τις δυσκολίες που συνδέονται με την χρήση της για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, οι εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι οι νέες προηγμένες τεχνολογίες και οι ασφαλείς μέθοδοι που υπάρχουν σήμερα για την επεξεργασία και αποθήκευση πυρηνικών αποβλήτων προσφέρουν μία σοβαρή εναλλακτική λύση στην παραγωγή ενέργειας.
Τούτων λεχθέντων το ερώτημα που τίθεται είναι για πόσο καιρό ακόμη η Ελλάδα μπορεί να αγνοεί το θέμα της πυρηνικής ενέργειας. Υπό τον μανδύα ενός δήθεν ενδιαφέροντος για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία και τις κατά καιρούς κακόφωνες διαμαρτυρίες περιθωριακών περιβαλλοντικών οργανώσεων, διαδοχικές κυβερνήσεις, δεν τόλμησαν να ανοίξουν το φάκελο πυρηνική ενέργεια και να εξετάσουν το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις και σε ένα μακροπρόθεσμο πλαίσιο.
Όταν όμως έχει καεί η μισή Ελλάδα και τα ποτάμια μας είναι γεμάτα επικίνδυνες τοξικές ουσίες, ο μπαμπούλας του περιβαλλοντικού κινδύνου από τυχόν διαρροές ραδιενέργειας δεν είναι δυνατόν να φοβίζει ακόμη. Ένα τέτοιο επιχείρημα είναι εκτός τόπου και χρόνου. Πρέπει επιπλέον να σημειώσουμε ότι οι γειτονικές μας Βουλγαρία και Ρουμανία παράγουν τα τελευταία 30 χρόνια ένα σημαντικό μέρος της «φθηνής» ηλεκτρικής τους ενέργειας από πυρηνικούς αντιδραστήρες και ένα μέρος το εξάγουν επικερδώς στη «φοβισμένη» Ελλάδα. Είναι καιρός πιστεύουμε η κυβέρνηση να εγκαταλείψει τις όποιες ιδεοληψίες της κληρονόμησαν οι προκάτοχοί της, να πληροφορηθεί και να κατανοήσει τις διεθνείς εξελίξεις και να μελετήσει εκ νέου και με κάθε σοβαρότητα τη ένταξή της πυρηνικής ενέργειας στο ενεργειακό μίγμα της χώρας. Αλλά και το ΤΕΕ θα πρέπει να αναθεωρήσει τις απόψεις του εν όψει της σημαντικής προόδου που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια σε θέματα ασφαλείας και επεξεργασίας των πυρηνικών αποβλήτων και να δεχθεί επιτέλους την αναγκαιότητα για μία προσεκτική επανεξέταση και επαναξιολόγηση του όλου θέματος.