Σε τελική ανάλυση, το δικό μας πρόβλημα είναι υποσύνολο του ευρωπαϊκού, οπότε, κάτι που είναι θετικό για την Ελλάδα δεν μπορεί να είναι αρνητικό για τους εταίρους. Δεν είναι σίγουρο ότι ισχύει εξ ορισμού και το αντίθετο… Τα νέα δεν είναι πάντως καλά. Ο ΟΠΕΚ αποφάσισε δραματική περικοπή της παραγωγής κατά 2.000.000 βαρέλια ημερησίως (αναλυτές εκτιμούν ότι η πραγματική μείωση είναι πολύ μικρότερη), η οποία θα κρατήσει τις τιμές σε υψηλά επίπεδα. Και ο χειμώνας πλησιάζει απειλητικά, ακόμα και στη νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης. Άλλοι Ευρωπαίοι τον αισθάνονται ήδη, ενώ εμείς τουλάχιστον γυροφέρνουμε τα πρωινά που έχει ήλιο ακόμα με κοντομάνικα!
Σε αυτό το μάλλον σκοτεινό τοπίο, διάβασα δυο ενδιαφέροντα ρεπορτάζ, τα οποία σχεδόν αυτόματα τα σύνδεσα με τις γενικότερες εξελίξεις των ημερών. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, εάν έχουμε υπάρχει το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής στο ελληνικό DNA. Το πρώτο ρεπορτάζ αφορούσε την αναμενόμενη για τις 2 Νοεμβρίου εκδίκαση στο Συμβούλιο της Επικρατείας της προσφυγής τριών περιβαλλοντικών οργανώσεων (WWF Ελλάς, Greenpeace και Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών “Πέλαγος”) κατά των εξορύξεων υδρογονανθράκων στην Κρήτη. Παρά το κατεπείγον της υπόθεσης, το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο έδωσε χθες μία μικρή παράταση, προκειμένου να ολοκληρώσει τη μελέτη του φακέλου που κατέθεσε η πλευρά του Δημοσίου. Να σημειωθεί ότι η υπόθεση αυτή έχει πάρει συνολικά τέσσερις αναβολές από το 2019 και πλέον εκπνέει το 2022!
Κανονικά αυτό από μόνο θα έπρεπε να ήταν αιτία… επανάστασης! Τρία και πλέον χρόνια μετά, σε μια τέτοια υπόθεση, το Συμβούλιο της Επικρατείας επικαλείται φόρτο εργασίας! Η υπόθεση αυτή πλήττει εκ νέου την κοινοπραξία ExxonMobil και Helleniq Energy (μετονομασία των Ελληνικών Πετρελαίων) που φιλοδοξούν να πραγματοποιήσουν προηγμένες σεισμικές έρευνες για να επιβεβαιώσουν τις υφιστάμενες αποχρώσες ενδείξεις για την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πιθανότατα και πετρελαίου.
“Δεν βλέπουν” τα κοιτάσματα φυσικού αερίου
Είναι γενική η αίσθηση ότι πίσω από τις απαράδεκτες καθυστερήσεις κρύβονται μεγάλα συμφέροντα, αν και μπροστά στο μέγεθος του διακυβεύματος, ίσως θα έπρεπε να αποκληθούν μικροσυμφέροντα. Εκτός κι θεωρούμε ασήμαντη την προοπτική μετατροπής της Ελλάδας από εισαγωγέα σε εξαγωγέα υδρογονανθράκων με έσοδα εκατοντάδων δισ. ευρώ, σε μια εποχή τεράστιας έλλειψης και υψηλών τιμών. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι στην καλύτερη περίπτωση βουτηγμένη σε καταστροφικές ιδεοληψίες και στη χειρότερη εξυπηρετεί συμφέροντα εισαγωγέων. Και εννοείται, χωρίς να έχει σχετική εντολή από το εκλογικό σώμα.
(η συνέχεια στο slpress.gr)