μεταξύ κυβερνήσεων και κεντρικών Τραπεζών. Όχι, του λοιπού. Οι διαφωνίες περί του πρακτέου, δηλ. αν θα επικρατήσουν οι νομισματικοί στόχοι ή οι δημοσιονομικοί περιορισμοί, διχάζουν τις δύο εξουσίες, την κομματική διακυβέρνηση και τις ανεξάρτητες νομισματικές αρχές (ΝΑ).
Εάν στη σύγκρουση επικρατήσουν οι ΝΑ θα προκληθεί ανάσχεση του πληθωρισμού αλλά και εκτεταμένη ύφεση της οικονομικής δραστηριότητος , με επίταση των εισοδηματικών ανισοτήτων.
Αν πάλι, υπερισχύσουν οι κυβερνώντες πολιτικοί (ΚΠ), τότε θα συνεχισθούν οι ανατιμήσεις – ιδίως των τροφίμων - οι συχνές διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος αλλά αύξηση του ονομαστικού εισοδήματος και συνεπώς λιγότερες διαμαρτυρίες των ανέργων.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο επαίχθη προσφάτως μία σύγκρουση των δύο πόλων εξουσίας (ΝΑ versus ΚΠ) με καταστρεπτικές συνέπειες για τη νέα Αγγλίδα πρωθυπουργό, Λιζ Τρας, που είχε αποφασίσει να μειώσει δραστικά τους φόρους των ανωτέρων εισοδημάτων, προκαλώντας την αντίδραση των αγορών χρήματος, ραγδαία πτώση των κρατικών ομολόγων και της στερλίνας .
Ως αποτέλεσμα, η Τρας ηναγκάσθη να ανακαλέσει την μείωση των φόρων, να αποπέμψει το υπουργό Οικονομικών και να προσλάβει νέον, τον Τζέρεμι Χαντ που προσπαθεί τώρα να ισοσκελίσει τον κρατικό προϋπολογισμό της Βρετανίας.
Ήρκεσαν οι επικρίσεις και τα σχόλια των νομισματικών αρχών (ΝΑ) για τα μέτρα της κυρίας Τρας, που χαρακτηρίσθησαν (από το ΔΝΤ) ως «το συντομότερο ανέκδοτο» ( running joke ) για αμφισβητηθεί το κύρος της φορολογικής ελάφρυνσης.
Όταν οι ΚΠ βλέπουν τον πληθωρισμό που δεν είναι μόνο η άνοδος του «γενικού επιπέδου των τιμών» αλλά και η συνέχιση κι επιτάχυνση του, τότε ανησυχούν για τους ψηφοφόρους που έχουν πληγεί απ’ την άνοδο του κόστους ζωής και τότε στρέφονται υπέρ της χαλάρωσης των περιοριστικών μέτρων, αύξησης των δημοσίων επιδοτήσεων και μείωσης των φόρων.
Οπότε όμως το δημόσιο έλλειμμα διευρύνεται και τότε αρχίζουν ν’ ανησυχούν οι bonds vigilantes (οι «ξάγρυπνοι ομολογιούχοι»), μειώνεται ο αριθμός των εμπορικών Τραπεζών - αντί των μισθωτών εργαζομένων- και ζημιώνουν οι επενδυτές-κεφαλαιούχοι.
Αλλά κι όταν οι ΝΑ αυξάνουν τα επιτόκια (ΣΣ: δύο 0,75% αυξήσεις αναμένονται τους δύο προσεχείς μήνες, Νοέμβριο και Δεκέμβριο στις ΗΠΑ) προσθέτουν στις δαπάνες δανεισμού του δημοσίου επιπλέον κόστος, παρότι η αύξηση του τόκου επενεργεί ως «φόρος» χωρίς δημοσιονομικό αντίκρισμα.
Όταν οι ΚΠ αυξάνουν τις δημόσιες δαπάνες, τροφοδοτούν τις ανοδικές τάσεις των τιμών που υποτίθεται ότι προσπαθούν να συγκρατήσουν.
-Ποιός, λοιπόν, έχει το «πάνω χέρι»; Οι ΝΑ ή οι ΚΠ;
Οι Νομισματικές Αρχές κατηγορούνται ότι προτίθενται να διασώσουν τους Κυβερνώντες Πολιτικούς (ΚΠ) από την χρεοκοπία (bailing out) κι οι ΚΠ ότι δεν κάνουν αρκετά πράγματα για την χαλάρωση των τιμών.
Δηλαδή, πλήρης χασμωδία στην διεθνή οικονομική πολιτική αλλά τελικώς οι ψηφοφόροι είναι εκείνοι που θ’ αποφασίσουν. Οι κυβερνώντες πολιτικοί εκλέγονται ενώ οι κεντρικοί Τραπεζίτες διορίζονται επί θητεία.