Η έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος ήταν "μια ιστορία διεθνούς αλληλεγγύης στην οποία συνεργάστηκαν πολλοί διαφορετικοί παράγοντες: η Ε.Ε., οι Η.Π.Α., ο πρόεδρος Ερντογάν και ο δικτάτορας του Αζερμπαϊτζάν".
Η συγκυρία της θέσης σε λειτουργία του αγωγού φυσικού αερίου μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας τον περασμένο Οκτώβριο ήταν επίσης κομβική. Επί κυβερνήσεως Μπορίσοφ (2009-2021), ολοκληρώθηκε τάχιστα ο ρωσικός αγωγός Turkstream, ενώ το συγκριτικά ευκολότερο έργο της διασύνδεσης Βουλγαρίας - Ελλάδας όχι. "Στην πραγματικότητα, η επέκταση του αγωγού Turkstream ήταν ένα ακόμη δομικό στοιχείο της στρατηγικής της Ρωσίας να προμηθεύει τις ευρωπαϊκές αγορές με φυσικό αέριο παρακάμπτοντας την Ουκρανία", εξηγεί το γερμανικό μέσο. Πάντως, επί της ιδίας κυβερνήσεως, η Βουλγαρία εξασφάλισε σταθερές ποσοστώσεις εφοδιασμού σε βάθος δεκαετίας από τον σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου κοντά στην Αλεξανδρούπολη, ο οποίος θα εκκινήσει τη λειτουργία του το 2024. "Στο μέλλον, το 1/3 της ζήτησης της Βουλγαρίας θα καλύπτεται από το Αζερμπαϊτζάν, 1.3 μέσω της Αλεξανδρούπολης και 1/3 μεμονωμένα".
Παρ' όλα αυτά, η εμπλοκή της Ρωσίας στον ενεργειακό τομέα της χώρας παραμένει σημαντική, καθώς "το μεγαλύτερο διυλιστήριο της χώρας, το "Neftochim", ανήκει στον ρωσικό όμιλο Lukoil, ο οποίος προμηθεύει από εκεί ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. Όμως κι εκεί έχει δρομολογηθεί η σταδιακή εκδίωξη των Ρώσων. […] Αν ο Πούτιν ήθελε να παραδειγματίσει τη Βουλγαρία, απέτυχε πλήρως", καταλήγει η εφημερίδα της Φρανκφούρτης.
(από Deutsche Welle)