Κατά γενική ομολογία και διαπίστωση ο μόνος κλάδος που εξαιρείται της παρούσης κρίσεως και των μειωμένων προσδοκιών είναι αυτός της ποντοπόρου ναυτιλίας. Τούτο τον καιρό οι έλληνες εφοπλιστές κερδίζουν περισσότερα από ποτέ. Ενας μεσαίος πλοιοκτήτης, που μεταφέρει από πετρέλαιο και πρώτες ύλες ως σιτάρι και καλαμπόκι, αποκομίζει μεταξύ 700.000 και 1.000.000 ευρώ ημερησίως.
Οπως μεταδίδουν έγκυροι διεθνείς οίκοι, οι έλληνες εφοπλιστές έχουν κυριαρχήσει τα τελευταία έξι-επτά χρόνια στις παγκόσμιες θαλάσσιες μεταφορές, πραγματοποιούν πρωτοφανείς επενδύσεις και είναι αυτοί που ορίζουν τον διεθνή ανταγωνισμό στη ναυτιλιακή αγορά. Κατά μια εκδοχή μάλιστα, ο διεθνής ανταγωνισμός είναι υπόθεση των ελλήνων εφοπλιστών, διαμορφώνεται στον Πειραιά και στο Λονδίνο, όπου εδρεύουν οι επιφανέστερες, ελληνικών συμφερόντων, ναυτιλιακές εταιρείες. Οσοι παρακολουθούν από κοντά τα παγκόσμια ναυτιλιακά πράγματα αποδίδουν την ελληνική επιτυχία στο μοντέλο λειτουργίας των εφοπλιστικών εταιρειών. Είναι απολύτως ελαστικό, δεν υπόκειται σε περιορισμούς και δεσμεύσεις, η διοίκησή τους είναι συνήθως υπόθεση ενός ανδρός, δεν υπάρχουν βαριά διοικητικά σχήματα και οι εργασιακές σχέσεις βασίζονται στην αρχή «κερδίζω- κερδίζεις».
Σύμφωνα με αυτό, «άμα το βαπόρι πάει καλά και βγάζει κέρδη, αμείβονται αντιστοίχως καλά άπαντες, από τους ναύτες και τους αξιωματικούς ως τους καπεταναίους και τους έχοντες την ευθύνη της τροφοδοσίας».
Οπως χαρακτηριστικά λέγεται στη γλώσσα της διεθνούς εμπορικής ναυτιλίας, οι έλληνες εφοπλιστές είναι οι «Αμερικανοί της θάλασσας».
Δηλαδή οι ελληνικές ναυτιλιακές επιχειρήσεις έχουν απορροφήσει πλήρως το μοντέλο των αμερικανικών μπίζνες. Αποφασίζουν γρήγορα, χωρίς πολλά πολλά, αναλαμβάνουν ρίσκο, μπορούν να αλλάζουν προσωπικό με ταχύτητα μεγάλη, χωρίς προβλήματα, και οι αμοιβές που προσφέρουν συναρτώνται ευθέως με τις αποδόσεις των πλοίων. Το μοντέλο είναι εμφανώς επιθετικό και κατά τα φαινόμενα αποδοτικό. Ειδικά σε τούτους τους καιρούς της ευφορίας των θαλάσσιων μεταφορών.
Προφανώς θα είναι το ίδιο επιθετικό και ακραίο σε περιόδους κρίσης και υποχώρησης των ναύλων.
Δεν ξέρουμε αν φθάνει στην πλήρη υποκατάσταση του «κερδίζω- κερδίζεις» με το «χάνω- χάνεις», αλλά σίγουρα ο κόσμος της ναυτιλίας θα νιώθει ευθέως ανάλογα τη μετάπτωση από τα κέρδη στις ζημιές.
Πολλοί στεριανοί- μη αντιλαμβανόμενοι τις συνθήκες κοινωνικού δαρβινισμού που μπορεί να διαμορφώσει- εμφανίζονται γοητευμένοι από το «μοντέλο της θάλασσας» και διερωτώνται φωναχτά αν μπορεί να έχει γενική εφαρμογή. Ορισμένοι το προπαγανδίζουν ήδη και άλλοι επιχειρούν με γνώμονα αυτό.
Και πιθανώς στις προσεχείς πολιτικές περιόδους να έχουμε και ευθεία εκπροσώπησή του. Ας το γνωρίζουν οι πολλοί ανύποπτοι.
(Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 30/05/2008)