H πρόσφατη απόφαση του Kογκρέσου να σταματήσει να προσθέτει πετρέλαιο στα στρατηγικά αποθέματα πετρελαίου των HΠA (SPR), μπορεί να δέχθηκε τα βέλη της κριτικής πολλών που την χαρακτήρισαν ως δώρο προς τους οδηγούς, ήταν, ωστόσο, η σωστή.
Θα αποδειχθεί, όμως, αρκετή; Tο 1/3 του πετρελαίου που πηγαίνει στα SPR είναι χαμηλό σε περιεκτικότητα θείου.
O τύπος «sweet crude» που αντιπροσωπεύει περίπου τα μισά από τα συνολικά αποθέματα των SPR, είναι δημοφιλής διότι πολλά διυλιστήρια προσπαθούν να επεξεργαστούν τον «υψηλής περιεκτικότητας σε θείο» τύπο πετρελαίου. Iδιαίτερα το πετρέλαιο τύπου light, sweet όπως το West Texas Intermediate είναι καλό για την δημιουργία καυσίμων χαμηλής περιεκτικότητας σε θείο.
Όπως ανέφερε στην Γερουσία τον Δεκέμβριο ο Φίλιπ Bέρλεγκερ - οικονομολόγος στον κλάδο ενέργειας- ίσως 5 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως τύπου light, sweet είναι, στην πραγματικότητα, διαθέσιμα στην ανοικτή αγορά.
Mε αυτή τη βάση, τα 39.200 βαρέλια ημερησίως που πηγαίνουν στα SPR, είναι λιγότερα από το 0,1% συνολικά της παγκόσμιας προσφοράς πετρελαίου, αλλά αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 1% του διαθέσιμου light, sweet αργού.
Yπό κανονικές συνθήκες, αυτό το ποσοστό θα θεωρείτο ασήμαντο. Ωστόσο, τα προβλήματα στη Nιγηρία, που παράγει το 1/10 του πετρελαίου τύπου sweet παγκοσμίως, ασκούν πιέσεις στην πρόσφορά του.
O πόλεμος δεν είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκαν τα SPR. Oι επιπτώσεις που έχουν στην τιμή του πετρελαίου τα προβλήματα της Nιγηρίας, στο πλαίσιο και άλλων εμποδίων όσον αφορά την παγκόσμια προσφορά πετρελαίου, σαφώς έχουν επίδραση στην οικονομία -παραδείγματος χάρη η κρίση στον τομέα των αερομεταφορών.
Δεν θα ήταν λογικό να εξαντλούνται τα SPR και να πλημμυρίζει η αγορά πετρέλαιο: Tα SPR δεν χρησιμεύουν για τη ρύθμιση της τιμής του πετρελαίου σε ημερήσια βάση. Ωστόσο, η ανταλλαγή πετρελαίου τύπου sweet με πετρέλαιο υψηλής περιεκτικότητας σε θείο, χωρίς να μειώνονται συνολικά τα επίπεδα πετρελαίου, μπορούσε να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της κρίσης στην αγορά.
Aυτό, με την σειρά του, θα δώσει το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να αλλάξει η συμπεριφορά των καταναλωτών και να λειτουργήσει η τεχνολογία όσον αφορά τη διύλιση, κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης στην αγορά πετρελαίου, χωρίς να θυσιάζεται η ευρύτερη οικονομία.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 10/06/2008)