Πέντε χρόνια μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και την ανατροπή του καθεστώτος Σαντάμ, η Τουρκία αναγνωρίζει τη νέα πραγματικότητα με την επίσκεψη στη Βαγδάτη του πρωθυπουργού Ερντογάν.
Η καθυστέρηση οφείλεται στην αδυναμία της Άγκυρας να αποδεχθεί ως μόνιμο δεδομένο των συσχετισμών στο Ιράκ τη χειραφέτηση του Βορείου Ιράκ που αποτελεί μια Αυτόνομη Κουρδική Οντότητα από την Άνοιξη του 1991. Αδυναμία που για τα προηγούμενα χρόνια προέκυπτε από τη δύσκολη και τεταμένη συγκατοίκηση του Ερντογάν με το Κεμαλικό Καταστημένο.
Η επίσκεψη Ερντογάν ανοίγει τον δρόμο για τη μεγιστοποίηση του ρόλου της Άγκυρας στις ισορροπίες του Ιράκ: Έναν ρόλο που εξυπηρετεί την Σουνιτική Κοινότητα καθώς τον ρόλο του Ιράν ως βασικού ερείσματος της Σιιτικής Κοινότητας.
Υπό προϋποθέσεις εμβάθυνσης των μεταρρυθμίσεων και του εκδημοκρατισμού η Τουρκία μπορεί να αναδειχθεί και σε ρυθμιστικό παράγοντα των σχέσεων της Αυτόνομης Κουρδικής Οντότητας του Βορείου Ιράκ με την Κεντρική Κυβέρνηση της Βαγδάτης: Αν λάβουμε υπόψη την εμπορική και οικονομική εξάρτηση του Βορείου Ιράκ από την Τουρκία και υπό την προϋπόθεση πολιτικής προσέγγισης του Κουρδικού στις Ν.Α. Επαρχίες της χώρας η Αυτόνομη Κουρδική Οντότητα μπορεί όχι μόνον να παύσει να είναι απειλή για την Άγκυρα αλλά αντίθετα ζώνη άσκησης προνομιακής επιρροής.
Βαρύνουσα πολιτική σημασία έχει και η στιγμή που επελέγη για την επίσκεψη του Ερντογάν στη Βαγδάτη: Λίγο μετά το νέο κτύπημα στο παρακρατικό δίκτυο «Εργκενέκον» και στη σκιά του Δικαστικού Πραξικοπήματος που αποβλέπει στη διάλυση του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ και την πολιτική εξόντωση του πρωθυπουργού.
Με άλλα λόγια, η επίσκεψη στη Βαγδάτη είναι ένα δεύτερο μετά τη σύλληψη των Στρατηγών μήνυμα προς το Κεμαλικό Κατεστημένο και το Βαθύ Κράτος: Νέα Πολιτική απέναντι στο Ιράκ που σημαίνει στην πράξη νέα προσέγγιση του Κουρδικού εντός και εκτός συνόρων. Επί της ουσίας, ο Ερντογάν γυρίζει σελίδα στην πολιτική φοβικής περιχαράκωσης που επέδειξε το Κεμαλικό Κατεστημένο απέναντι στις εξελίξεις στο Βόρειο Ιράκ από το 1991 και κυρίως μετά το 2003. Η Νέα Πολιτική παραπέμπει στα όσα είχε εξαγγείλει χωρίς να μπορεί να τα εφαρμόσει ο τότε πρόεδρος Οζάλ την επαύριον της εισβολής του Σαντάμ στο Κουβέιτ τον Αύγουστο του 1990, μια προσέγγιση που έβλεπε ως μοιραία και μη αντιστρέψιμη τη χειραφέτηση των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ και κυρίως ως ευκαιρία και όχι ως απειλή για την Άγκυρα.
Αν δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας ότι το κτύπημα στο δίκτυο «Εργκενέκον» έγινε δυνατό ύστερα από μια άτυπη και παρασκηνιακή συμφωνία του Ερντογάν με τον αρχηγό Στρατού και από τα τέλη Αυγούστου αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Μπασμπούκ, τότε προφανώς η ίδια διαπίστωση ισχύει και για την επίσκεψη στη Βαγδάτη: Οι Στρατηγοί με τις επιχειρήσεις που διεξήγαγαν κατά του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ είχαν τον πόλεμο που ήθελαν, με τον Ερντογάν να νομιμοποιείται τώρα να αρχίσει τους διπλωματικούς χειρισμούς.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 11/07/2008)