Η εισβολή της Γεωργίας στη Νότιο Οσετία, την περασμένη εβδομάδα, υποκινούμενη προφανώς από την Ουάσινγκτον, προσέφερε μία πρώτης τάξεως αφορμή στη Μόσχα για εισβολή στην Γεωργία με απώτερο στόχο τον έλεγχο της περιοχής. Μιας περιοχής η οποία τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί ως ένας βασικός ενεργειακός διάδρομος, με σημαντικούς αγωγούς πετρελαίου και αερίου, που τροφοδοτούν τις δυτικές αγορές.
Η φιλοδυτική πολιτική της Γεωργίας υπό τον πάντα χαμογελαστό και αμερικανοτραφή πρόεδρο Μιχαήλ Σαακασβίλι, αποτελεί αγκάθι στο απαλό υπογάστριο της Ρωσίας στον Καύκασο η στρατηγική σημασία του οποίου για τις Ρωσικές ενεργειακές εξαγωγές είναι τεράστια. Την στιγμή κατά την οποία η Μόσχα, μέσω της πολιτικής που έχει χαράξει ο Βλαντιμίρ Πούτιν, προσπαθεί να αναπτύξει και διασφαλίσει νέους ενεργειακούς εξαγωγικούς άξονες (βλέπε South Stream, αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, Pan European Pipeline) δεν μπορεί να ανεχθεί αποσταθεροποιητικές κινήσεις στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και του Καυκάσου. Για αυτό στόχος της Ρωσίας δεν είναι απλά η προστασία της Ν. Οσετίας και Αμπχαρζίας αλλά και ο πλήρης έλεγχος της Γεωργίας και μέσω αυτής των ενεργειακών εξαγωγών. Σήμερα αυτές ελέγχονται από το Αζερμπαϊτζάν και τις κοινοπραξίες δυτικών εταιρειών αλλά αύριο μπορεί άνετα να περάσουν στον έλεγχο της Μόσχας. Υπάρχουν ήδη αρκετά παραδείγματα απομάκρυνσης ξένων εταιρειών από την Ρωσία.
Τέλος, δεν πρέπει να υποβαθμιστεί το γεγονός ότι η Ρωσική επέμβαση στην Γεωργία, που αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην πλήρη ανεξαρτητοποίηση της Αμπχαρζίας σε πρώτο στάδιο, συνιστά την Ρωσική απάντηση – κάτι για το οποίο η Μόσχα είχε προειδοποιήσει την Δύση – για την ανεξαρτησία του Κοσόβου.