Οι εχθροπραξίες στην Γεωργία, μετά την διαμεσολάβηση των Γάλλων, φαίνεται ότι προσωρινά αναστέλλονται όπως προκύπτει από χθεσινοβραδινές δηλώσεις του Γάλλου προέδρου κ. Νικολά Σαρκοζί και του Ρώσου ομόλογού του κ. Ντιμίτρι Μεντβέντεφ. Η κατάσταση όμως παραμένει ιδιαίτερα τεταμένη μετά την πολεμική συντριβή της Γεωργίας και τους χιλιάδες νεκρούς, ιδιαίτερα σε άμαχο πληθυσμό, και την πλήρη επικράτηση των ρωσικών στρατευμάτων σε όλα τα μέτωπα. Ο στρατιωτικός έλεγχος της περιοχής από την Ρωσία έχει επιτευχθεί ενώ γενική είναι η εντύπωση ότι το Κρεμλίνο δεν πρόκειται να αρκεστεί στο στρατιωτικό σκέλος της όλης εκστρατείας αλλά θα επιδιώξει με κάθε τρόπο τον πλήρη πολιτικό έλεγχο της Γεωργίας αφού ήδη δηλώνει ότι δεν αποδέχεται ως αξιόπιστο συνομιλητή τον σημερινό πρόεδρο Μιχαήλ Σαακασβίλι, τον οποίο και ανοικτά αποκαλεί φερέφωνο των Αμερικανών.
Απώτερος στόχος της Ρωσίας είναι σαφέστατα ο απόλυτος έλεγχος της Γεωργίας και όχι μόνο των δύο αποσχισθέντων κρατιδίων της Αμπζαχίας και Ν. Οσετίας. Παρατηρώντας τον χάρτη βλέπουμε ότι η Γεωργία ευρίσκεται γεωγραφικά ακριβώς κάτω από το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, δηλαδή νοτίως της Τσετσενίας ο έλεγχος της οποίας από την Μόσχα μόλις πρόσφατα επετεύχθη μετά από πολυετή ανταρτοπόλεμο. Μέσα δε από τα εδάφη της Γεωργίας και της Τσετσενίας διέρχονται σημαντικοί αγωγοί πετρελαίου και αερίου, αρκετοί από τους οποίους θεωρούνται κλειδιά για τις ρωσικές ενεργειακές εξαγωγές προς τη Δύση. Η Μόσχα, πολύ περισσότερο από την φιλόδοξη κυβέρνηση της Τυφλίδας, επιθυμεί να διασφαλίσει μακροπρόθεσμα την ομαλή ροή πετρελαίου και αερίου, την οποία και επιθυμεί να ελέγξει. Για αυτό και το τελευταίο διάστημα έχουν πυκνώσει οι επαφές μεταξύ Μόσχας και Μπακού σε μία προσπάθεια του Κρεμλίνου όπως οι Αζέρικες εξαγωγές αερίου και πετρελαίου ενταχθούν στο προστατευτικό άρμα της Gazprom, η οποία και έχει προτείνει την αγορά, σε διεθνείς τιμές, της συνολικής παραγωγής υδρογονανθράκων του Αζερμπαϊτζάν. Κάτι τέτοιο θα εσήμαινε ασφαλώς την υποβάθμιση σε πρώτο στάδιο των ξένων εταιρειών που διαχειρίζονται τα κοιτάσματα της Κασπίας, και σε δεύτερη φάση την πλήρη απομάκρυνσή τους.
Σήμερα μέσω του Αζερμπαϊτζάν και της Γεωργίας διέρχονται δύο βασικοί εξαγωγικοί αγωγοί πετρελαίου. Ο BTC, χωρητικότητας 1.0 εκατ. βαρέλια/ημέρα, και ο Bacu – Supsa μεταφορικής δυνατότητας 150.000 βαρέλια/ημέρα. Και οι δύο αυτοί αγωγοί ελέγχονται από την πολυεθνική B.P. Επίσης από το Bacu ξεκινάει αγωγός αερίου του Νοτίου Καυκάσου, ο οποίος μέσω Τυφλίδος καταλήγει στην Τουρκική πόλη Erzerum και ενώνεται με το τουρκικό δίκτυο. Μέσω αυτού του δικτύου μία πολύ μικρή ποσότητα Αζέρικου αερίου διοχετεύεται στην Ελλάδα μέσω του Ελληνο – Τουρκικού αγωγού Κομοτηνής – Καρατσάμπει. Η κατασκευή όλων αυτών των αγωγών την τελευταία δεκαετία επετεύχθη χάρις στην αμέριστη Αμερικανική υποστήριξη προς Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν και προς μεγάλη δυσφορία της Μόσχας η οποία ως τώρα δεν μπορούσε να επέμβει ανοικτά στην περιοχή. Κάτι που βέβαια έγινε τις τελευταίες ημέρες χάρις στο casus belli που τους προσέφερε απλόχερα ο νεόκοπος Σαακασβίλι.
Με απώτερο στρατηγικό στόχο των Ρώσων να παραμείνει ο έλεγχος του 4ου ενεργειακού διαδρόμου τροφοδοσίας της Ευρώπης – οι άλλοι είναι η Νορβηγία, η Ρωσία (μέσω Γερμανίας και Κεντρικής Ευρώπης), και η Β. Αφρική, που είναι η περιοχή Αζερμπαϊτζάν – Γεωργία – Ανατ. Τουρκία, η φυσική πλέον παρουσία Ρωσικών στρατευμάτων στην περιοχή ενισχύει την προοπτική αυτή. Ενώ παράλληλα αποδυναμώνει τον ρόλο της Γεωργίας ως μιας ασφαλούς χώρας κατάλληλης για μεγάλες ενεργειακές επενδύσεις. Βέβαια οι διεθνείς εταιρείες που έχουν επενδύσει σημαντικά κεφάλαια στους διάφορους αγωγούς που διέρχονται μέσω της Γεωργίας θα πράξουν ότι είναι δυνατόν για να προστατεύσουν τις επενδύσεις τους, όμως η αξιοπιστία της χώρας έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα. Η δε Ρωσία θα προσπαθήσει τώρα να αξιοποιήσει στο έπακρο την συγκυρία για την κατασκευή ενός νέου δικτύου εξαγωγικών αγωγών που θα διέρχονται μέσω Ρωσικών εδαφών με κατάληξη την Ρωσική ακτογραμμή της Μαύρης Θάλασσας.
Απρόσμενα θετικές αναδεικνύονται πλέον οι προοπτικές Ιρανικών εξαγωγών αερίου προς την Ευρώπη, μέσω Τουρκίας, μετά την κατάρρευση της Γεωργίας. Η δημιουργία ενός Ιρανο – Τουρκικού άξονα φυσικού αερίου, με την κατασκευή και ενός δεύτερου μεγάλου αγωγού (52 ιντσών), πέραν του υπάρχοντος Tabriz – Εrzerum, με ξεχωριστή χάραξη συγκεντρώνει πολλά προτερήματα και η δυνατότητα αυτή αποτελεί πλέον μία ρεαλιστική λύση για την μακρόχρονη τροφοδοσία της Ευρώπης με αέριο. Όμως η κατασκευή ενός τόσο μεγάλου τεχνικού ενεργειακού έργου προϋποθέτει ομαλοποίηση της κατάστασης στο Ιράν και αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης με τις ΗΠΑ. Όμως ο ρόλος της Ρωσίας και σε αυτόν τον τομέα θεωρείται από πολλούς καταλυτικός.