Η κόπωση, για την οποία ομιλούν πλέον όλοι δεν έχει να κάνει με τον χρόνο. Πηγάζει από την μη ομολογούμενη ακόμα διαπίστωση ότι το Κίεβο δεν μπορεί να εξέλθει νικητής από αυτή τη σύγκρουση. Για την ακρίβεια, πηγάζει από τον διάχυτο πλέον φόβο ότι καθαρός νικητής θα είναι η Ρωσία. Από τη στιγμή που ο Ζελένσκι και οι δικοί του δεν μπορεί να κρύβουν την πραγματικότητα, αποδίδουν την εξόφθαλμη πλέον αδυναμία του ουκρανικού στρατού στον υποτιθέμενο δισταγμό της Δύσης να τους εξοπλίσει με υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα σε μεγάλες ποσότητες.
Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι η Δύση έχει δώσει σχεδόν τα πάντα και μάλιστα σε ποσότητες, οι οποίες έχουν σχεδόν εξανεμίσει τα αποθέματα. Η Δύση ήταν συγκρατημένη μόνο στα μαχητικά (τελικώς θα δώσει F-16) και σε πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, με τους οποίους οι Ουκρανοί θα μπορούσαν να βομβαρδίσουν τη Μόσχα, αν και το τελευταίο διάστημα τους έχει δώσει και κάποιους τέτοιους πυραύλους. Και ήταν συγκρατημένη για να μην εξωθήσει τη Μόσχα σε μία κλιμάκωση, η οποία θα μπορούσε υπό όρους να φθάσει και στη χρήση τακτικών πυρηνικών.
Η αλήθεια είναι ότι οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν κολλήσει στην πανίσχυρη ρωσική αμυντική γραμμή στην περιοχή της Ζαπορίζια. Όσο αυτές έδιναν τα πάντα για να αποτρέψουν την κατάληψη του Μπαχμούτ/Αρτεμόφσκ από τη Wagner, ο στρατηγός Σουροβίκιν δημιούργησε αυτή την σύνθετη αμυντική γραμμή. Ακόμα και οι Δυτικοί εμπειρογνώμονες ομολογούν ότι οι Ουκρανοί έχουν σ’ αυτό το μέτωπο πληρώσει βαρύτατο τίμημα και σε στρατιώτες και σε οπλικά συστήματα, κυρίως τεθωρακισμένα. Αυτός είναι ο λόγος που υποχρεώθηκαν να αλλάξουν τακτική. Εγκατέλειψαν τις επιθέσεις-γιουρούσια, υιοθετώντας την τακτική των μικρών ομάδων πεζικού, οι οποίες επιτίθενται με σκοπό να εμπλακούν σε μάχη εκ του συστάδην με ρωσικές μονάδες.
Απέτυχε η ουκρανική αντεπίθεση
Ενώ οι Ρώσοι έχουν το πληθυσμιακό πλεονέκτημα, είναι πολύ πιο απρόθυμοι να υποστούν ανθρώπινες απώλειες σε σύγκριση με τους Ουκρανούς. Εξαίρεση αποτελεί η Wagner, επειδή οι μαχητές της ήταν μισθοφόροι, συνήθως πρώην φυλακισμένοι, κι όχι στρατεύσιμοι. Αντιθέτως, η τακτική του ουκρανικού Γενικού Επιτελείου ήταν και παραμένει “σπάταλη” σε ό,τι αφορά την αποδοχή ανθρώπινων απωλειών. Έτσι, όταν οι δύο πλευρές έρχονται σε άμεση επαφή, οι Ρώσοι συνήθως προτιμούν να υποχωρήσουν σε οχυρωμένες θέσεις, αφήνοντας το Πυροβολικό τους να πλήξει τους επιτιθέμενους.
Η τακτική τους αυτή έχει δύο επιπτώσεις: Πρώτον, αφήνουν κάποιο έδαφος, το οποίο καταλαμβάνεται από τους Ουκρανούς (με σχετικά μεγάλες απώλειες) και δεύτερον, καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες βλημάτων, τα οποία κατά κανόνα μπορούν να αντικαθιστούν με τον ίδιο ρυθμό, ενώ οι Ουκρανοί όχι. Το αποτέλεσμα είναι ότι τέσσερις σχεδόν μήνες μετά την έναρξή της, η ουκρανική αντεπίθεση δεν έχει ούτε κατά προσέγγιση πλησιάσει τον αντικειμενικό σκοπό της: να διασπάσει τη ρωσική γραμμή άμυνας για να φτάσει στην ακτή της Αζοφικής και να αποκόψει τις ρωσικές δυνάμεις που είναι δυτικότερα από τον κύριο όγκο που βρίσκεται ανατολικότερα, όπως επίσης και τη χερσαία οδό προς την Κριμαία.
(η συνέχεια στο slpress.gr)