Την άνοιξη του 2007 με εισήγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ύστερα από απόφαση του Συμβουλίου των υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ecofin), η ελληνική οικονομία βγήκε από το καθεστώς της κοινοτικής επιτήρησης στο οποίο είχε υπαχθεί δύο χρόνια πριν, λόγω υπερβολικού δημοσιονομικού ελλείμματος. Βεβαίως, η υπαγωγή μιας οικονομίας στο καθεστώς της επιτήρησης είναι μειωτική και απαξιωτική ίσως για την κυβέρνηση της χώρας αυτής, αλλά, όπως πολλές φορές είχαμε σημειώσει στη στήλη αυτή, «τέτοιοι που ήμασταν, τέτοια μεταχείριση μας άξιζε»! Και πράγματι, το φρένο και οι απαγορεύσεις που έβαλαν οι Βρυξέλλες λειτούργησαν θετικά και βοήθησαν το υπουργείο Οικονομικών να βάλει μια τάξη και να μειώσει το έλλειμμα από 7,9% του ΑΕΠ το 2004 στο 2,5% το 2006.
Πώς επετεύχθη αυτό; Απλούστατα το υπουργείο Οικονομικών, επικαλούμενο την επιτήρηση των Βρυξελλών, μπορούσε και έλεγε όχι στις πιέσεις των υπουργών της κυβέρνησης, αλλά και των διοικητών των ΔΕΚΟ για αύξηση των πιστώσεων, πέραν των προβλέψεων του προϋπολογισμού.
Την άνοιξη, λοιπόν, του 2007 μετά την απόφαση του Ecofin μέσα σε κλίμα εθνικής υπερηφάνειας, η κυβέρνηση πανηγύρισε «εν χορδαίς και οργάνοις» τον τερματισμό της επιτήρησης εμφανίζοντάς την ως περίτρανη απόδειξη της επιτυχίας της οικονομικής της πολιτικής! Και τι έγινε, λοιπόν, μόλις αποχώρησε ο κοινοτικός μπαμπούλας! Μπάχαλο και διάλυση! Όπως εξομολογείται αρμόδιος υπουργός «από την εποχή που βγήκαμε από τη διαδικασία της επιτήρησης, το διαλύσαμε το μαγαζί!» Το μαγαζί, φυσικά, είναι το ελληνικό Δημόσιο στην ευρύτερη διάστασή του. Οι υπουργοί, όχι μόνο δεν νοικοκύρευσαν τα υπουργεία τους, αλλά αξίωσαν και πήραν πρόσθετες πιστώσεις που τελικά κατέληξαν σε νέες προσλήψεις υπαλλήλων, έστω και συμβασιούχων, όταν μάλιστα η ίδια η κυβέρνηση ενέκρινε αθρόες προσλήψεις για την αγροφυλακή, την πυροσβεστική και άλλες διοικητικές υπηρεσίες, την ίδια στιγμή που αρνείτο να ενεργοποιήσει παλαιότερη απόφασή της για πρόσληψη νοσηλευτών.
Η σπατάλη όμως που πολλές φορές συγκαλύπτει κρούσματα διαφθοράς πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Τα νοσοκομεία έφθασαν τα χρέη τους στα 3 δισ. ευρώ μέσα σε δύο χρόνια, αφότου είχε πληρωθεί ένα αντίστοιχο χρέος, οι ΔΕΚΟ με πρωταθλητή τον ΟΣΕ και την Ολυμπιακή συσσωρεύουν με μορφή χιονοστιβάδας νέα χρέη, ενώ η Τοπική Αυτοδιοίκηση εκβιάζει για όλο και μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις, και ακολουθούν τα ασφαλιστικά ταμεία που αδυνατούν πλέον, μερικά εξ αυτών να πληρώσουν τις συντάξεις, καθώς η αύξηση των δαπανών ειδικά για την Υγεία εξανεμίζει τους ισχνούς πόρους των.
Το αποτέλεσμα όμως της εκτίναξης των δαπανών, της πολιτικής αδυναμίας της κυβέρνησης να συλλάβει τη φοροδιαφυγή, αλλά και της αύξησης των επιτοκίων λόγω της διεθνούς κρίσεως (που επιβαρύνει την εξυπηρέτηση του μεγάλου δημόσιου χρέους) ήταν το έλλειμμα να αρχίσει να ανεβαίνει και πάλι από το 2007 φθάνοντας στο 2,8% του ΑΕΠ και να κινδυνεύει να ξεπεράσει εφέτος το 3%! Αν μάλιστα τον Σεπτέμβριο, που θα έλθει στην Αθήνα το κλιμάκιο της Eurostat για να συζητήσει με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία μας, τα ερωτήματα που έχει για την ακρίβεια του 2,8% του 2007 και το ανεβάσει, όπως φοβάται το υπουργείο Οικονομικών, στο 3,1%, τότε για τη διετία 2007 και 2008 η ελληνική οικονομία θα βρεθεί και πάλι ένοχη για υπερβολικό έλλειμμα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα κινήσει το φθινόπωρο τη διαδικασία για την υπαγωγή μας σε καθεστώς επιτήρησης! Δεν θα είναι ντροπή; Αλλά είπαμε, τέτοιοι είμαστε, τέτοια μεταχείριση μας αξίζει. Τα παραμύθια ότι «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει» ισχύουν από την ανάποδη.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19/08/2008)