τους κανόνες αλλά ο άλλος καλείται, να τους τηρήσει; Προφανώς, κανείς δεν θα έπαιζε μια παρτίδα σκάκι, εάν δεσμευόταν μόνος από τους κανόνες, τι νόημα, έχει, να πασχίζεις για ματ, όταν ο άλλος έχει σπάσει την σκακιέρα; Εντούτοις, σε σχέση με τις αντιλήψεις μας για τον πόλεμο, η εμπειρία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και η επιθυμία, να μην ζήσουμε ποτέ ξανά «τα αυτά» μας έχει οδηγήσει σε έναν τέτοιο παραλογισμό. Όπως αυτόν ακριβώς, που αντιμετωπίζει σήμερα το Ισραήλ, όταν καλείται σε «δίκαιο πόλεμο» έναντι ενός εχθρού, που έχει επιλέξει τον «άδικο». Γατί δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι οι Παλαιστίνιοι της Γάζας (και όχι η Hamas, η οποία δεν συνιστά κάτι το διακριτό αλλά την νόμιμη εκπροσώπησή τους) και κήρυξαν και διεξάγουν ένα πόλεμο που δεν έχει τίποτε το δίκαιο ούτε ad bellum (με μια δόλια επίθεση), ούτε in bello (με δολοφονίες και απαγωγές παιδιών και ξένων υπηκόων), ούτε post bellum (με δηλωμένο σκοπό τους την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ). Πώς γίνεται, λοιπόν, να ζητάμε από το Ισραήλ, να μην κατευθύνει όλη του την ισχύ εναντίον της Γάζας;
Φυσικά, αν και αυτός ο παραλογισμός έχει υπάρξει απότοκος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι σημαντικό, να θυμόμαστε, ότι ο ίδιος ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος(όπως και άλλες μεγάλες συγκρούσεις του 20ου αιώνα μεταξύ των οποίων και ο πόλεμος του Βιετνάμ αν και ο τελευταίας με αρνητικό αποτέλεσμα) δεν διεξήχθη έτσι και ευτυχώς. Γιατί, όταν η Γερμανία και η Ιαπωνία(και οι σύμμαχοί τους) έσυραν τον κόσμο σε εκείνον τον καθαρά ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο οποίος, πέραν της αρπαγής πλούτου και εδαφών άλλων εθνών, ήθελε, να επιβάλλει και πολιτικό ολοκληρωτισμό, οι Σύμμαχοι ανταπέδωσαν στα ίσα - στο μέτρο, που ο Άξονας διεξήγαγε «απόλυτο πόλεμο»(«totaler krieg» κατά την μάλλον ακριβή έκφραση του Goebbels) έλαβε από μέρους μας και κάτι περισσότερο. Γιατί ίσως κάποιοι σήμερα έχουν ξεχάσει πώς τέλειωσε ο πόλεμος το 1945. Να θυμίσω λοιπόν, ότι στην Ευρώπη, εκτός της πολιτικής «τελείας καμένης γης», που εφάρμοσαν στην Ανατολή οι Σοβιετικοί, στην Δύση η κάμψη της πολεμικής, παραγωγικής και ψυχολογικής ικανότητας της Γερμανίας επιτεύχθηκε μέσα από μια σειρά αποκαλυπτικών διαστάσεων «στρατηγικών βομβαρδισμών(«βομβαρδισμών τρόμου» όπως τους περιέγραφε ο Τύπος), που εξαφάνισαν ολόκληρες γερμανικές πόλεις μεταξύ των οποίων και την υπέροχη Δρέσδη, στην οποία εκτός της καταστροφής μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς, υπήρξε εκατόμβη αμάχων αλλά και πολλών χιλιάδων ασθενών δεκάδων νοσοκομείων. Όσο για την Ιαπωνία, δεν χρειάζεται, να θυμίσω τι έγινε στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ήταν (νομικά) «δίκαιος πόλεμος» αυτός; Δεν νομίζω και ευτυχώς, που δεν ήταν.
Γιατί μπορεί σε όλα αυτά τα τρομακτικά, να παραβιαστήκαν όντως οι κανόνες του jus in bello(οι οποίοι όπως είπα ήδη ανέτρεχαν στον προηγούμενο αιώνα), όμως αυτό, που ίσως δεν έστεκε νομικά, έστεκε και ηθικά και πολιτικά. Πρώτον γιατί οι «στρατηγικοί βομβαρδισμοί» των Βρετανών και των Αμερικανών(για τους οποίους ο Churchill κατηγορήθηκε ανοιχτά ως «εγκληματίας πολέμου») αλλά και η ρίψη των ατομικών βομβών στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι συντόμευσαν αποφασιστικά τον πόλεμο - αυτοί, που μιλάνε για «εγκλήματα πολέμου» ξεχνάνε το μείζον, ότι, εάν ο πόλεμος παρατεινόταν, οι απώλειες(ανθρώπινες και υλικές) θα ήταν απείρως περισσότερες. Αλλά δεύτερον γιατί τελικά σε έναν πόλεμο(πόσο μάλλον στον «απόλυτο» και ιδεολογικό πόλεμο, που διεξήγαγε ο Άξονας) συχνά δεν υπάρχουν «άμαχοι» κατά κυριολεξία. Στην πραγματικότητα, ο λεγόμενος «άμαχος πληθυσμός» ήταν αυτοί που αποκάλεσε ορθώς στο περίφημο ομώνυμο βιβλίο του «θεληματικούς εκτελεστές του Χίτλερ» ο ιστορικός του Harvard Daniel Goldhagen. ΄Η για να χρησιμοποιήσω την ωμότερη περιγραφή του πτεράρχου της RAF Arthur Harris(ο οποίος ισοπέδωσε την Δρέσδη): «Οι συναισθηματισμοί για την Δρέσδη είναι αρμοδιότητα ψυχιάτρου. Συνδέονται με γερμανικές ορχήστρες και βοσκοπούλες. Στην πραγματικότητά η Δρέσδη ήταν μια θάλασσα μονάδων παραγωγής εξοπλισμού, ένα κέντρο αποφάσεων και ένα διαμετακομιστικός κόμβος… Δεν είναι πια».
Και είναι μέσα από την ίδια οπτική γωνία, που βλέπει την Γάζα το Ισραήλ. Δεν βλέπουν πραγματικούς «άμαχους» στην Γάζα, μόνο «θεληματικούς εκτελεστές» του ισλαμο-ναζισμού. Η επίκληση «δίκαιου πολέμου» σε μια Δύση, που υπνώττει απέναντι στο τέρας του φονταμενταλισμού ακούγεται το ίδιο ανιστόρητη όσο οι οιμωγές, ότι ο Churchill διέπραττε δήθεν «εγκλήματα πολέμου» - όμως ο «απόλυτος πόλεμος» οδηγεί σε «απόλυτο πόλεμο». Όσο για την ένσταση, ότι άλλο ο ναζισμός και ο ιμπεριαλιστικός του πόλεμος και άλλο ο «απελευθερωτικός αγώνας» των Παλαιστινίων, δεν ξέρω, μετά τα όσα έγιναν(βρέφη αποκεφαλίστηκαν, νεαροί κάηκαν ζωντανοί μέσα σε αυτοκίνητα, παιδιά εκτελέστηκαν μπροστά στους γονείς τους), τέτοιες διαχωριστικές γραμμές δεν δείχνουν και τόσο καθαρές. Εκτός και εάν θέλουμε ένα ακόμα κράτος-κλώνο του φονταμενταλισμού στην περιοχή, ενός φονταμενταλισμού, που, μετά το Ισραήλ φαντασιώνει, ως επόμενο θεμιτό στόχο του την Δύση γενικότερα και τελικά και εμάς τους ίδιους.